Aύτη η κλητή και Αγία ημέρα. Βηματα ακουστηκαν...

Aύτη η κλητή και Αγία ημέρα.

Βηματα ακουστηκαν...
Μεσα στην αιωνια νεκρικη ησυχια, απο τα βαθη του ερεβους και την αβυσσο της οδυνης, μεσα στο ψηλαφητο σκοτος, και τις ανηλιαγες φυλακες του αδου, ακουστηκαν βηματα γνωριμα, και αγαπημενα, στον πρωτοτοκο των πεπεδημενων, τον πρωτοεξορισθεντα απο τον Παραδεισο.
Ο Αδαμ σκιρτησε.
Ποτε δεν ειχε παψει να ελπιζει. Ειναι και αυτο ενα απο τα θεϊκα ιδιωματα που εχει ο ανθρωπος, ως δωρεα με το κατ'Εικοναν.
Η ελπιδα, χερι χερι με την πιστη, ειναι δοσμενες εκ Θεου, εξαπαντος.
Αισθανθηκε ο Αδαμ, τον κροτο, και την καταλυση, απο τους μοχλους τους αιωνιους που εσπαζαν, ειδε τις χαλκινες πυλες να συντριβονται, ειδε την ατακτη και μεσα στον πανικο οπισθοχωρηση των μιαρων διακονων του αδου, ακουσε τον Αρχιστρατηγο των αϋλων δυναμεων, τον υπερενδοξο Γαβριηλ, να ολοκληρωνει το εργο του, που ξεκινησε απο τον Ευαγγελισμο της Θεοτοκου, ωστε να φτασει μεχρι και τωρα στην περιλαμπρη νικη επι των δυναμεων του σκοτους, και να προπορευθει του Φωτος.
"Αρατε πυλας οι αρχοντες υμων", βροντοφωναξαν μυριες μυριαδες Αγγελων και Αρχαγγελων, Εξουσιων και Δυναμεων, με πρωτοστατες τους πανσθενουργους θειους και αϋλους φαεσφορους νοες, Μιχαηλ και Γαβριηλ.
Αυτα τα ιδια βηματα τα ειχε ακουσει ο Αδαμ, εκεινο το δειλινο, για τελευταια φορα, στον Κηπο της Ζωης, το μοιραιο και μαυρο δειλινο της παρακοης και της οδυνης, αυτο που χαθηκε μεσα στην ληθη του χρονου.
Τοτε με τρομο, και αγωνια, τωρα με χαρα, και γαληνη, τοτε με πονο και ενοχη, τωρα με ανακουφιση και προσμονη.
Και τα βηματα εφτασαν κατα προσωπο του Αδαμ, και το Φως τον καλυψε, και η Χαρη τον ελουσε.
Και ειδε ο Αδαμ. Ειδε και αγαλλιασε η ψυχη του γεναρχη μας.
Ειδε τις πληγες Του, ειδε την ταπεινωση Του, ειδε την αγαπη Του, αρα ειχε δει τον Κυριο.
Δεν μπορει να ηταν λοιπον αλλος, ηταν μονος Αυτος, ο ιδιος ο Κυριος του και ο Θεος Του.
Αναφωνησε, ανεκραξε με ολη την δυναμη και την απαντοχη της αλυσοδεμενης ψυχης του, ο Αδαμ:
"O Kυριος μου, μετα παντων υμων!"
Ολοι οι απ'αιωνος αναριθμητοι κεκοιμημενοι, κρατησαν την παγωμενη ανασα τους.
Και Αυτος, ο μολις προτινος Εσταυρωμενος, ο φραγγελωμενος, ο χλευαζομενος, ο συκοφαντημενος, και μεμισημενος, ο θανατουμενος ολην την ημεραν, υπερ απαντων ημων, και αποριπτεος απο τον ιδιο τον κοσμο Του, ο "ών καί ο ήν καί ο ερχόμενος", ο Πρωτος και ο Εσχατος, ο Κυριος των κυριευοντων, και Βασιλευς των βασιλευοντων, ο Αρχων της Ζωης και της Δοξης, ο συντριψας και καταπατησας τον θανατον και καταργησας τον διαβολο τον υπηρετη του θανατου, του απαντησε φερνοντας του την Ειρηνη:
"Kαι μετα του πνευματος σου".
Ετσι αναφερει η ιερα παραδοση μας. Ειναι μεγαλα πραγματα και νοηματα αυτα.
Και απο τοτε.. "Νυν παντα πεπληρωται φωτος, ουρανος τε και γη και τα καταχθονια."
Αιωνες αιωνων κυλησαν, και το Φως του Χριστου, φαινει πασι.
Απο τα ανηλιαγα μπουντρουμια του αδη, το Φως ταξιδευει και εισχωρει παντου, και θα φτασει ως την σκοτεινη πετρινη σπηλια, την παλαιστρα της αρετης, εκει στην απαρακλητη ερημο της Ιουδαιας, στην Σαββαϊτικη ενδοξη Μονη, οπου ο ιερος και θειος Ιωαννης ο Δαμασκηνος, θα συνθεσει τον ανεπαναληπτο, τον ουρανιο, τον ενθεο Υμνο της Αναστασως.
Αυτον τον Υμνο που ειναι το ποιημα της νικης και της επιστροφης στο σπιτι μας, στην Οικια του Πατρος μας.
Μεσα στο σκοταδι του κοσμου, το Φως εκτοτε θα προχωρα, σε πεισμα και νικη κατα παντων των εχθρων, και θα χαριζεται παντοτε, σε οσους επιθυμουν να αγαπουν τον Φωτοδοτη Χριστο, και να ειναι κλητοι και μαρτυρες της Αναστασεως, και αυτην να βεβαιωνουν με την ζωη και την σταση τους απεναντι στο Εσφαγμενο Αρνιο.
Μακαριοι, αυτοι που δεν ειδαν αλλα πιστευσαν.
Μακαριοι, οσοι λυγισαν, αλλα δεν τα παρατησαν.
Μακαριοι, οσοι ξερουν οτι δεν αξιζουν ουτε μια σταλα Φωτος, αλλα εχουν εμπιστοσυνη στο Ελεος του Θεου του Εσταυρωμενου.
Αυτο το Φως εφτασε για μια ακομα φορα για να φωτισει την Συναξη περι τον Χριστον, αυτην του πληρωματος της Αγιας και Μεγαλης μας Εκκλησιας, μεσα στην ερεβωδη νυχτα που ζουμε ολοι μας, τοσο την κοσμικη των επιλογων μας, οσο και αυτην της κτισεως, την φυσικη, που μολις προχθες, ακομα μια φορα, σαν να μην περασε μια μερα, εψαλλε παλι της Ζωης τα Νικητηρια.
Αυτοι οι κλητοι και ολιγοι εκλεκτοι, που μενουν καθε χρονο, και δεν φευγουν σαν κυνηγημενοι, σαν τους εχθρους του Ανασταντος Χριστου, που διεσκορπισθησαν, και εφυγαν απο Προσωπου Του, αντι να μεινουν κοντα Του, να εορτασουν, οπως Τον αφησαν μονο στον Σταυρο, ετσι τον αφηνουν μονο και στην Ανασταση.
Δεν πειραζει, μακαρι να υπαρχξουν ευκαιριες για ολα τα ματια να ανοιξουν και να δουν.
Μακαρι να φωτισθουν και να καταλαβουν τι ειναι να φευγεις απο την Πανηγυρη των πανηγυρεων, και την Εορτη των εορτων.
Τι ειναι να χανεις το βλεμμα του παιδιου της Λαμπρης, που ειναι το ιδιο λουσμενο μεσα στην χαρα, και στο Φως, με αυτο του Επισκοπου, αλλα και του σεβασμιου υπεργηρου Ιερεως, που ολορθος και ιδιος Αρχαγγελος απο την Ωραια Πυλη, αναφωνει τον συνταρακτικο κατηχητικο λογο του θειου Χρυσοστομου, και την ιδια αθωοτητα και ακενωτη ευτυχια, διακρινεις στο προσωπο τους, το ιδιο φωτεινη βλεπεις να ειναι η ψυχη τους.
Οταν οι λαμπαδες σηκωνονται ψηλα, και ξανα και ξανα το λιγοστο Εκκλησιασμα να βοα, το ηρωϊκο και υπερλογο: "..Επικρανθη!! ..Επικρανθη!!", τοτε ειναι κατι παραπανω απο βεβαιο οτι ο Αδης εχει νικηθη. Εχει υποστει συντριπτικη ηττα. Εχει καταργηθει.
Αποτελει μονο ενα περασμα πλεον, στην ποθεινη γη της Επαγγελιας.
Δεν υπαρχει ηλικια στην λειτουργια της Αναστασεως, ολοι εχουν μια και την αυτη, την ηλικια του Παραδεισου.
Ολοι τα εχουν αφησει ολα πισω τους, και βλεπουν μονο στην Ουρανια Πατριδα μας, κρατουν ηδη το διαβατηριο της Ζωης στο χερι.
Και το χαμογελο ολων, απο του μικρου παιδιου, που δεν καταλαβαινει καλα καλα ακομα, που συμμετεχει και που παρισταται, αλλα ξερει η ψυχη του και χαιρεται, μεχρι του Δεσποτη, που εις τυπον και τοπον Χριστου, ευλογει και αγιαζει παντες, αυτην την κλητη και αγια ημερα, βεβαιωνει την αθανασια.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Χρονια πολλα σε ολους, καλο Παραδεισο!