Σκέψεις περί ομολογίας Χριστού.

Λιγες σκεψεις περι ομολογιας πιστεως, ητοι ομολογιας Χριστου.
Χριστιανικη πιστη, σημαινει πανω απο ολα Φως, και ομολογια Φωτος, εν τω φωτι της Αναστασεως, κατενωπιον ολου του κοσμου, ειτε ομοδοξου ειτε αντιθετου.
Δεν κρυβεται το φως, ουτε αποσιωπαται. Δειχνεται και ομολογειται. Οχι με αναιδεια και υπερηφανεια, αλλα με σθενος και αγωνιστικο φρονημα.
Δεν υπηρξε ποτε καιρος που να μην ειναι καιρος ομολογιας. Παντα ηταν.
Πολυ περισσοτερο δε τωρα, που η αποστασια και η ανομια κορυφωνονται, και οι εσχατολογικες αναφορες-σημεια, πολλαπλασιαζονται, ινα πληρωθουν οι γραφες.
Χριστιανος σημαινει ομολογια, οχι μονο ως μαρτυριο, αλλα και ως σταση ζωης, σε καθε τοπο και περισταση, με το μαρτυριο να ειναι η αποκορυφωση, της δοξας του καθε ανθρωπου, που πιστευει στο Χριστο, εαν το επιτρεψει ο Θεος.
Λενε καποιοι: "Δεν εχει αναγκη ο Χριστος, απο την ομολογια μας, και την υπερασπιση μας."
Αυτο ειναι σοφισμα. Μεγα λαθος και πλανη. Τους το ειπε ο Χριστος προσωπικα οτι δεν εχει "αναγκη"; Απο που προκυπτει αυτο;
Γιατι, μηπως εχει αναγκη τις προσευχες μας ο Θεος στην υπαρξη Του;
Εχει αναγκη την Θεια Λειτουργια και τα Μυστηρια μας;
Εχει αναγκη τις νηστειες μας;
Εχει αναγκη την φιλανθρωπια και την ελεημοσυνη μας και την αγαπη στον πλησιον;
Εχει αναγκη το μαρτυριο και το αιμα των μαρτυρων;
Εχει αναγκη την ασκηση των ασκητων;
Εχει αναγκη τα δακρυα των μετανοουντων;
Εχει αναγκη την εξομολογηση μας;
Exει αναγκη τις θυσιες και τις προσφορες μας, και το κανδηλι μας;
Τι εχει αναγκη ο Θεος, που μπορει να δωσει ο ανθρωπος; Τιποτα. Ουδεν.
Μηπως εχει αναγκη την ιδια αυτην την Εκκλησια Του;
Τοτε; Γιατι τα εχουμε και τα κανουμε ως ανθρωποι ολα αυτα, ως ορθοδοξο Γενος, και τα φυλασσουμε ως κορη οφθαλμου, και ως παραδοση αγια και ιερη, και κιβωτο σωτηριας, και παινευομαστε και δικαιως ενωπιον του κοσμου του αρχοντος του αιωνος τουτου, για ολα αυτα που μας χαρισε ο Θεος, μεσα στους αιωνες;
Για εμας ειναι ολα αυτα. Απο τον Θεο δοσμενα ως ανοιχτες πυλες σωτηριας και ελευθεριας, ως διεξοδα στα αδιεξοδα μας, ως λυσεις στα προβληματα μας, και ως ζωη στον θανατο μας.
Oχι. Ο Θεος ανενδεης ειναι. Καμμια αναγκη δεν εχει.
Oμως εμεις ειμαστε ανθρωποι. Ειμαστε παιδια Του.
Ποιο παιδι εαν το ρωτησεις, δεν θα ομολογησει τον πατερα του; Και ποιο παιδι θα τον αρνηθει, και θα πει:" Αφου δεν εχει αναγκη ο πατερας μου, να πω οτι ειμαι παιδι του.. (Το ξερει..)"
Σκεφθητε τον εαυτο σας, ως γονεα, σε μια δημοσια συναθροιση οπου το παιδι σας, σας αρνειται με παρρησια. Το φερατε στην ζωη, το αναστησατε με πονο, και δακρυ, και αυτο λεει:" Δεν μου ειναι τιποτα, δεν τον ξερω. "
Και οταν πατε πισω στο σπιτι σας λεει με περισσιο θρασσος:" E, καλα μωρε, ειχες αναγκη την ομολογια μου; "
Ποσο θα πληγωθειτε, και θα γογγυσετε με δικαιο πονο, και πικρια.
Ειναι αγαπη αυτο, και σχεση αληθινη τεκνου-γονεα; Ποιος φερεται ετσι τον πατερα, την μανα του, και δεν ειναι τρισαθλιος, στα ματια των ανθρωπων και του Θεου;
Εμεις λοιπον τα εχουμε αναγκη, ολα τα παραπανω για να εχουμε τον Θεον, ως Πατερα μας, και Φιλο, και Αδελφο μας, και Προστατη και Βοηθο και Υπερασπιστη μας, ενωπιον μας, και ενωπιον ολων.
Σε ολο το Ευαγγελιο, ο Χριστος ζητα να μαθει, απο τους ανθρωπους τι φρονουν περι Αυτου.
"Τινα με λεγουσιν οι ανθρωποι;" Eρωτα ο Κυριος;
"Πιστευεις οτι μπορω να σε θεραπευσω;" ρωτα ξανα και ξανα.
Και παλι λεει σχεδον με παραπονο: "Aραγε οταν ο Υιος του ανθρωπου, ερθει ξανα θα ευρει την πιστη επι της γης;"
Ακομα και μετα την τριαδικη αρνηση του Πετρου, σε μια απο τις μετα την Aνασταση, εμφανισεις Tου, του ζητα την τρισση επανορθωση, με την σαφη και ξεκαθαρη ομολογια του πρωτοκορυφαιου Αποστολου, να ακολουθει με παρρησια, οτι Τον αγαπα και Τον ομολογει, αποκαθαιροντας τον ετσι απο το ονειδος της αρνησεως.
"Ναι Κυριε. Συ οιδας, οτι φιλω Σε", απαντα ο Πετρος στο κατα Ιωαννην 21, 15-17.
Το προγνωριζει ο Κυριος, το αναφερει ομως και το ομολογει και ο Πετρος.
Αυτο το περιστατικο ειναι ιστορικο γεγονος οταν εγινε, αλλα και ταυτοχρονα και τυπος του μελλοντος, απο πλευρας Κυριου, για ολους μας.
Δεν ειναι πλεονασμος, αλλα δικαιο αιτημα καταθεσης απο τον Θεο, της ελευθερης προαιρεσεως απο πλευρας ανθρωπου.
Ουτε το ειχε αναγκη ο Κυριος ο Αναστας εκ των νεκρων, ο Παντοκρατωρ.
Το εκανε γιατι το ειχε αναγκη ο Πετρος και ο καθε αδελφος εις τον αιωνα, στο προσωπο του Πετρου.
Το εκανε γιατι θελει να φανει το φιλοτιμο μας.
Αυτο θελει ο Θεος. Την καθαρη σταση μας. Ολα τα γνωριζει, αλλα το θεμα ειναι εμεις τι κανουμε.
Δεν εχει φτιαξει κανενα.. θεατρο, με μαριονεττες ο Θεος, αλλα ελευθερους ανθρωπους.
Οτι και να γνωριζει ο Κυριος, και γνωριζει τα παντα προ καταβολης κοσμου, εαν εμεις δεν το πιστοποιησουμε και δεν το καταθεσουμε, παρρησια ενωπιον παντος ανθρωπου, οχι μονο δεν ισχυει, οχι μονο δεν μας καθιστα τεκνα Του, αλλα και δεν μας διδει αξια ενωπιον Του.
Εχουμε εμεις απολυτη αναγκη απο την ομολογια και την υπερασπιση της πιστεως μας, καθοτι ετσι φανερωνεται και βεβαιωνεται ο πληρης ψυχοσωματικος δεσμος μας, με καθε κοστος και τιμημα, ως αληθινων προσωπων εν ελευθερια, και αγαπητικα, μαζι Του.
Οπου η αγαπη, δεν ειναι η συναισθηματικη αγαπη, συμφεροντος, του δουναι και λαβειν, αλλα η οντολογικη-υπαρξιακη καθολικη αναφορα και σχεση, τωρα και στον αιωνα, με-και-προς, το προσωπο Του, σε βαρος ολων των αλλων μεγεθων, απο συγγενων μεχρι της ιδιας της ζωης μας.
Αυτο συμβαινει παντου. Απο το σπιτι μας, μεχρι τους συγγενεις μας, την εργασια μας, το διακονημα μας, και ολο τον κοσμο, οπου ζουμε και κινουμαστε.
Δεν ισχυει ομολογια στο εικονοστασι του σπιτιου μας. Δεν ισχυει ομολογια μεσα στην ασφαλεια των ομοπιστων αδελφων μας. Δεν ισχυει ομολογια οταν ολα πανε καλα, και δεν εχει ζορια, και κοστος.
Αυτη ειναι η αληθεια, και δεν αλλαζει, εστω και εαν εμεις αστοχησουμε, η προδωσουμε. Δεν μπορει εν ονοματι της αλλοτροιωμενης, περιρρεουσας ατμοσφαιρας της ισοπεδωσεως, και του ωχαδερφισμου, να τα αλλαζουμε τα πραγματα κατα το δοκουν.
Αν εγω, ο καθενας μας, αστοχησει, πεσει και προδωσει, η αληθεια μενει εις τον αιωνα. Δεν αλλοιωνεται η αληθεια, με σοφισματα και βολεματα, να περναει ο καιρος, να κοροϊδευομαστε.
Μεθαυριο εορταζουμε τον μεγαλομαρτυρα και πολιουχο της Θεσσαλονικης Αγιο Δημητριο τον Μυροβλητη.
Σαν κοσκινο τον εκαναν με τις λογχες τους, οι μεχρι προτινος συστρατιωτες και φιλοι του.
Του ζητησαν, να κανει λιγο πισω, να κανει λιγο πολιτικη, να μην ειναι φανατικος, να βαλει νερο στο κρασι του.
Πηγαινε, βαλε λιγο θυμιαμα στα ειδωλα, αρνησου φαινομενικα τον παραδοξο Εσταυρωμενο Θεο σου, και στο σπιτι σου κανε οτι θες. Μην σκανδαλιζεις τον κοσμο..
Και ο Αη Δημητρης, που τρεχει το μυρο του, σαν ποταμι, τι εκανε; Εταφη εκει οπου εταγχθη.
Δεν σκεφτηκε λογικα κατα κοσμον, δεν εβαλε νερο στο κρασι του, δεν τον ενοιαζε εαν κακοχαρακτηριστει.
Σηκωσε το βλεμμα ψηλα, ειδε τον Εσταυρωμενο, παραδοξο Θεο, για τον κοσμο, και ομολογησε.
Γιαυτο ειναι σημερα ο Αγιος Δημητριος, δοξα και καυχημα της Εκκλησιας, μαζι με τον Αγιο Γεωργιο, στυλοι και κραταιωμα της οικουμενικης ορθοδοξιας, μεσα στους αιωνες, και συμβασιλευουν μαζι με τον Δεσποτη Χριστο.
Ποσα τους εταξαν, ποσα τους χαριζαν, και ομως αυτοι, δεν εκαναν πισω.
Ανθρωποι, με σαρκα, οστα, με οικογενειες, με αναγκες, με φοβο και πονο, με πολλα να χασουν, και με φημη κοσμικη, και ολα τα φοντα να ζησουν σαν επιγειοι βασιλιαδες εαν προδιδαν..
Ο Αγιος Γεωργιος ισως να εφτανε να γινει εως και αυτοκρατορας, αφου ηταν απο τα αγαπημενα παλικαρια του Ρωμαϊκου στρατου, ηρωας και αγαπημενος των βασιλεων.
Και εμεις..
Με πολυ λιγοτερο κοστος, κλωτσαμε να κατεβουμε και σε μια απλη διαμαρτυρια. Εστω και λιγο, να δωσουμε μια παρουσια. Να πουμε μια κουβεντα βρε αδερφε παραεξω..
Και επινοουμε φιλοσοφιες, για να δικαιολογησουμε τα αδικαιολογητα. Κατα τα αλλα τιμουμε και ευλαβουμεθα και φερουμε τα ονοματα των Μαρτυρων της Πιστεως μας.
Φοβομαστε μην μας λοιδωρησουν, μη μας κακοχαρακτηρισουν, μην γινουμε περιγελο και δακτυλοδεικτουμενοι, οπως αυτοι που φοβοντουσαν να ομολογησουν τον Χριστο τα χρονια που εδιδασκε στο Ισραηλ, ωστε να μην θεωρηθουν αποσυναγωγοι, και πεταχθουν απο το Ιερατειο στα αζητητα..
Ας αναλαβει ο καθενας την ευθυνη του, εν οψει των καιρων μας, και των αγιων και μαρτυρων μας, που μας παρεδωσαν την αδαμαντινη και κρυσταλλινη Πιστη των Πατερων μας, πλυμενη και λουσμενη ως Νυμφη περικαλλεστατη, με αιματα, με δακρυα και στεναγμους αλαλητους, και ας σταθει μπροστα τον Πλαστη, Σωτηρα, Ευεργετη και Προνοητη, Θεο του, και ας ζητησει δυναμη εξ'υψους, πιστη, υπομονη, καρτερια, απαντοχη, στηριξη, ωστε να σηκωσει το βαρος του ονοματος: Χριστιανος.
Οι καιροι το απαιτουν και δεν αφηνουν περιθωριο. Εαν δεν ασκηθουμε απο τωρα στα μικρα, δεν θα σταθουμε ουτε στα μεγαλα κατα φυσικη συνεπεια. Δεν ειναι τυχαιο οτι η μαρτυρικη μας Εκκλησια, χρησιμοποιει ορους οπως, σταδιο, αγωνας, αθληση, και επαθλο, στεφανος, βραβειο.
Χωρις σωστη και επιπονη προπονηση, δεν μπαινεις στο σκαμμα, η εαν μπεις, πας για σιγουρη ηττα, αλλα εαν μεινεις παλι μονο στην προπονηση, τοτε θα χασεις τον αγωνα οταν αυτος γινει.
Ο Κυριος περιμενει απο εμας, την τοποθετηση μας, για να δρασει οπως Αυτος ξερει πανσοφα και τελεια. Με υπεκφυγες και αναβολες, αυτοδικαιωση και δημιουργια συγχυσεως, Του δενουμε τα χερια.
Ας σκεφτουμε, Ποιον λατρευουμε, και που Τον λατρευουμε, παρα την αμαρτια μας, και την αστοχια μας.
Καρφωμενο πανω στον Σταυρο, και οχι καθημενο σε καμμια πολυτελη πολυθρονα, ουτε σαν συνδαιτημονα σε αιθουσα διπλωματικης συνομιλιας, η ομιλουντα σε καποιο αμφιθεατρο ανταλλαγης φιλοσοφηματων..
Ο Κυριος να μας, ενδυναμωνει, και να μας στηριζει στον αγωνα με τις πενιχρες μας δυναμεις.
Αυτος αναπληρωνει τα υστερηματα μας, και τελειοποιει τα ατελη μας εργα και τις εφεσεις μας.
Εμεις ομως οφειλουμε, πρωτα απο φιλοτιμο, και επειτα για ωφελεια δικη μας, να Τον ομολογουμε, εν παντι τοπω της Δεσποτειας Αυτου, και εν πασει περιστασει, ειτε ειρηνικη και ανωδυνη, ειτε εν διωγμω και εν θλιψεσει και οτι αλλο προκυψει.