Εκκλησιαστική ευαισθησία, π. Σταμάτη Σκλήρη

Εκκλησιαστική ευαισθησία, π. Σταμάτη Σκλήρη

Εκκλησιαστική Ευαισθησία¹

...Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην εκκλησιαστική ζωή. Υπάρχουν σήμερα κα­νόνες, κώδικες συμπεριφοράς, ξύλινες γλώσσες πού αντικατέστησαν με τον καιρό το Χριστό των Ευαγγελίων και τής εκκλησιαστικής κοινότητας. Οι τυφλοσούρτες και τα συνταγολόγια αντικατέστησαν τη σπαρταριστή αγάπη με την επιπλοποιϊα της αγάπης.

Όταν μιλάμε στο στυλ «πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας», μιλάμε άραγε για την αγάπη του Εσταυρωμένου; Τα λόγια μας δείχνουν πως έχουμε νοιώσει τις ευαισθησίες αυτής της σταυρωμένης αγάπης; Μήπως μιλάμε για τη γενική αγάπη προς την όλη ανθρωπότητα και δεν νοιώθουμε την ευαισθησία τής συγκεκριμένης αγάπης προς το συγκεκριμένο άνθρωπο, που ο Χριστός ονόμασε «πλησίον»; Θα μπορούσε να μας πει κάποιος «ουφ, άσε με πια, δεν θέλω να τους αγαπώ». Ή, ακόμη χειρότερα, θα μπορούσε κάποιος άλλος να μας πει «ουφ, όλους αυτούς τους αγαπώ!», χωρίς να έχει νοιώσει πραγματικά την ευαισθησία της αγάπης που ανθί­ζει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που βλέπουν ο καθένας τον άλλον σαν μοναδικό. Γι' αυτό μπορούμε να δώσουμε κάτι σ' ένα φτωχό, αλλά δεν μπορούμε να «χάσου­με χρόνο» να τον ακούσουμε, ή δεν μπορούμε να τον καλέσουμε να φάμε στο σπί­τι μαζί του. Η ευαισθησία είναι κάτι άλλο. Είναι αυτό πού δεν ένοιωσε ο ιερέας και ο Λευίτης που προσπέρασαν αδιάφορα τον «εμπεσόντα εις τούς ληστάς» της παραβολής, αλλά το έζησε ο (μέχρι τη στιγμή της συνάντησης) μακρινός και εχθρι­κός του Σαμαρείτης!

Εσύ τώρα, αν θέλεις, ξαναβρές το Χριστούλη που χάσαμε στο δρόμο. Αλλά προς Θεού μην ξεκινήσεις από γενικές απρόσωπες «χριστιανικές» αρχές, αλλά από ευαισθησίες που προκύπτουν στη ζωή και που ανθίζουν σε κάποια απροσδόκητη στιγμή, όπου τις αξιοποιούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Ας μη παριστάνουμε τους σωτήρες ολόκληρης της ανθρωπότητας, Ας πούμε απλά «τάφερε η ζωή, τάφερε ο Θεός έτσι, ώστε ν' αντικρυσθούμε με κάποιον άνθρωπο και να τον δούμε σαν μο­ναδικό». Και τότε σκύψαμε πάνω στην καρδούλα του και την αφουγκρασθήκαμε. Μπορεί νάναι ό συμμαθητής, ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο δυνατός έρωτας, ή εκεί­νος ο απρόσεχτος που μας τράκαρε, θυμώσαμε προς στιγμήν κι όμως...

Συνήθως λέμε «αυτός είναι ό φίλος μου» ή «σήμερα έκανα έναν καινούργιο φί­λο» ή «εγώ, ξέρεις, έχω καλούς φίλους». Ξεχνάμε πως όλα αυτά τα αυθεντικά πράγματα πού δίνουν νόημα στη ζωή μας, ο Θεός τα έφερε μέσα απ' την καθημε­ρινή ζωή, έτσι απλά αλλά ευαίσθητα και προσωπικά. Κι εμείς νομίζουμε πως τα κατορθώσαμε εμείς. Όπως νομίζουμε πως και τα παιδιά μας «εμείς τα σπουδά­σαμε»...

Ας βάλουμε στη ζωή μας μία θεμελιακή υποψία: μήπως πίσω από τις σχέσεις μας με τούς ανθρώπους εμφωλεύουν κάποιες υπαρξιακές ευαισθησίες, πού αυτές πυροδοτούν σε απροσδόκητες στιγμές την εμπύρετη αγάπη;

Να γίνεσαι μικρούλης, όπως έλεγε ό πατήρ Πορφύριος. Και από κει να βλέπεις το Θεό και τον άνθρωπο. Μικρούλης, για να μπορείς να δεις το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας, σου ξεφεύγει. Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες. Μικρούλης, μήπως κι αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια. Μήπως ανταλλάξεις τη μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια. Μήπως και γλυτώσεις την «χριστιανική καριέρα»...

1. π. Σταμάτη Σκλήρη, περιοδικό Εφημέριος, Ιανουάριος 2012, σ.4-5, (συνέχεια από προηγούμενο τεύχος)