Στή Ναζιανζό. Ἀντιπαράθεση στόν Ἰουλιανό. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Στή Ναζιανζό. Ἀντιπαράθεση στόν Ἰουλιανό. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

 Στή Ναζιανζό. Ἀντιπαράθεση στόν Ἰουλιανό 
  Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Τό ταξίδι ἀποδείχτηκε εὐεργετικό. Ὁ Γρηγόριος κάλμαρε.  Μέ τό δικό του μουλάρι ἀκολούθησε τό καραβάνι.  Εἶχε ὅλο τό χρόνο νά ἠρεμήσει.  Τό καραβάνι βάδιζε πρός τή Σεβάστεια (τουρκική Sivas).
Πέρασε τή μεγάλη γέφυρα στόν Ἅλη ποταμό κι ἔπειτα μπῆκε στό δρόμο γιά τήν Καισάρεια.  Τά βουνά εἶχαν ἀκόμη χιόνια, πού ἔλιωναν ὅπως ἡ ἀγωνία του καί οἱ δισταγμοί του. Ἀπό κεῖ γιά τή Ναζιανζό μέ λιγόωρους σταθμούς.
Ὁ Γρηγόριος, λοιπόν, στή Ναζιανζό. Λειτούργησε τό Πάσχα καί ἐκφώνησε τόν πρῶτο Λόγο του ἀπό τόν ἄμβωνα τῆς Ἐκκλησίας.  Πλημμύρισε τό ἐκκλησίασμα μέ τή χαρά τῆς ἀνάστασης.  Τούς μίλησε  γιά τήν ἀγάπη του.
Τόνισε τήν ἀνάγκη γιά τήν ὀρθή πίστη.  Καί προπαντός ἡ ἀτμόσφαιρα γέμισε ἀπό ποίηση.
 Ὁ Γρηγόριος ἄφησε τό ταλέντο του, τήν ποιητικότητά του ἐλεύθερη.  Κανείς δέν περίμενε κάτι τέτοιο καί ὅλοι ἐκπλαγήκανε.  Τούς ἐμφανίστηκε μεγάλος ποιητής. Ἀπό δῶ καί πέρα θά ξέρουν οἱ ἀκροατές καί οἱ ἀναγνῶστες του ὅτι θά ἔχουν νά κάνουν μ’ ἕνα γεννημένο ποιητή πού ἔγινε σπουδαῖος θεολόγος.
Στήν Καισάρεια πού ἔμεινε λίγο καί περισσότερο στή Ναζιανζό, πληροφορήθηκε πολλά γιά τήν κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πονηρή τακτική τοῦ νέου αὐτοκράτορα τοῦ Ἰουλιανοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, δέν ἔφτανε ὅτι ἀποστάτησε. Ὅτι ἐγκατέλειψε τό χριστιανισμό.
Καί μάλιστα προσπάθησε νά πικράνει καί νά ἐξευτελίσει τό Γρηγόριο καί τήν οἰκογένειά του.
Ἔβλεπε καθαρά, πώς ὁ μεγάλος του πνευματικός ἀντίπαλος εἶναι καί θά εἶναι ὁ σπουδαῖος ρήτορας Γρηγόριος. Αὐτός, τόν ὁποῖο γνώρισε στήν Ἀθήνα καί γιά τόν ὁποῖο συνεχῶς μάθαινε ἀπό τή στιγμή πού ἔφτασε στήν Κωνσταντινούπολη, δηλαδή τό Δεκέμβρη τοῦ 361. 
Αὐτόν λοιπόν, θά χτυποῦσε. Τό πῶς, βρέθηκε πολύ εὔκολα. Ὁ Καισάριος. Ὁ ξακουστός καί περιζήτητος γιατρός τῆς πρωτεύουσας.  Ζοῦσε στήν αὐλή τοῦ Κωνσταντίου.  Τόν ἤξερε ὅμως καί τόν θαύμαζε ἡ Κωνσταντινούπολη ὁλόκληρη. Εἶχε καί τό ἀξίωμα τοῦ συγκλητικοῦ. 
Θά ἔπαιρνε ὁ Ἰουλιανός μέ τό μέρος του τόν Καισάρειο. Θά τοῦ ὑποσχότανε τά πάντα καί θά τόν ἔβαζε στά σχέδιά του γι’ ἀναβίωση τῆς ἐθνικῆς θρησκείας. Ἔτσι ὁ Ἰουλιανός καί σπουδαῖο συνεργάτη θ’ ἀποκτοῦσε καί τόν περίφημο Γρηγόριο θά καταντρόπιαζε.  Τοῦ ’ρθαν ὅμως λίγο ἀνάποδα τά πράγματα. Ὁ Καισάριος δέν ἔδειχνε προθυμία.
Καί ὁ γερο-πατέρας του στή  Ναζιανζό ἀγωνιοῦσε μέχρι θανάτου.  Παράγγελνε καί ξαναπαράγγελνε:
-Μακριά παιδί μου Καισάριε, φύγε ἀπό τόν ἀντίχριστο Ἰουλιανό.
Τά γεράματά του δέν τόν ἄφηναν νά τρέξει στούς ναούς, νά στερεώσει τούς χριστιανούς, νά βγάλει πύρινους λόγους, νά ἐνισχύσει τούς ἀδυνάτους. Γι’ αὐτά ὅλα περίμενε τό γιό του Γρηγόριο, πού ἀκόμα ν’ ἀποφασίσει νά γυρίσει ἀπό τό ἀσκητήριο τοῦ Ἴρη ποταμοῦ.
Βέβαια, στό τέλος τοῦ Μάρτη ἔφασε ὁ γιός Γρηγόριος.  Στό μεταξύ ὁ γέροντας πολέμησε ἀλλιῶς.  Μέ ἄσκηση καί προσευχή. Ἔμενε, τώρα, ὅλη σχεδόν τή νύχτα ἄγρυπνος. Ἱκέτευε μέ δάκρυα τό Θεό νά προστατέψει τήν Ἐκκλησία του, νά ἐνισχύσει τούς χριστιανούς, νά μήν παρασυρθοῦν στήν εἰδωλολατρία τοῦ αὐτοκράτορα.
Γιατί πολλοί τό ’χαν κιόλας κάνει. Ἄλλοι ἀπό φόβο κι ἄλλοι γιά ὠφέλη, πού ὑποσχότανε ὁ Ἰουλιανός. Ἔκανε καί τή νηστεία του αὐστηρότερη ὁ γερο-Γρηγόριος. Τό λίγο πού κυκλοφοροῦσε, ἔμοιαζε μέ ἄυλη σιλουέττα. Κοιμόταν ἐλάχιστα. Εἶχε καταργήσει τό κρεβάτι.  Τό λίγο πού κοιμότανε ξάπλωνε καταγῆς.  Κι ἄς πονοῦσαν τά γέρικα κόκκαλα τοῦ σχεδόν ἐνενηντάρη ἐπισκόπου.
Ὅταν ἦρθε ἀπό τό ἀσκητήριο στή Ναζιανζό ὁ Γρηγόριος, κατάλαβε πώς ὁ πατέρας του πολέμαγε τόν Ἰουλιανό μέ προσευχή καί ἄσκηση. Δέν εἶχε ὅμως συλλάβει τήν ἔκτασή της. Τυχαῖα ἕνα πρωί, μπῆκε στό δωμάτιο τοῦ γερο-πατέρα. Τόν εἶδε τήν ὥρα πού, ἐξαντηλημένος ἀπό τήν ὁλονύχτια προσευχή, ξάπλωνε καταγῆς νά συνέλθει, νά κοιμηθεῖ μιά ὥρα. Σχεδόν ἔντρομος ὁ γιός Γρηγόριος ἀποτραβήχτηκε.
 Νά μήν ταράξει τόν ἱερό πατέρα του.  Σκέφτηκε ὅμως πολύ. Συνειδητοποίησε ἀκόμα περισσότερο τήν κατάσταση, πού δημιουργοῦσε ὁ Ἰουλιανός, κι ἔκανε κάθε τι πού θά ἐνίσχυε τούς πιστούς.  Καί στόν Καισάριο ἔγραφε γράμματα καί τοῦ ἔλεγε καθαρά:
-Διάλεξε, ἀδελφέ. Ἤ τ’ ἀξιώματα ἤ τό Χριστό.  Σέ τούτη τήν ἐποχή δέν γίνεται νά τά ’χεις καί τά δύο. Παράτα τα ὅλα κι ἔλα ἐδῶ, μαζί μας.  Καί τήν ψυχή σου θά σώσεις καί μᾶς θά βοηθήσεις.
Ὁ Καισάριος ἀρχικά ἦταν ἀναποφάσιστος. Προτιμοῦσε νά συνδυάσει τήν πίστη του μέ τά ἀξιώματα. Ὁ Ἰουλιανός ὅμως βιαζότανε.  Τέλος τῆς ἄνοιξης μέ ἀρχές τοῦ καλοκαιριοῦ, ὅταν θά ’φευγε γιά τήν Ἀνατολή, κάλεσε τόν Καισάρειο στ’ ἀνάκτορα νά συζητήσουνε τό θέμα. Ἔκανε τό πᾶν γιά νά φέρει στά νερά του τό μεγάλο γιατρό.  Μίλησε μέ τάκτ καί προσεκτικά.  Σέ ὅλες ὅμως τίς ὑποσχέσεις τοῦ αὐτοκράτορα ἤτανε σαφής:
-Σεβαστέ, εἶμαι χριστιανός καί χριστιανός θά μείνω.
Ὁ Ἰουλιανός ἀφοπλίστηκε.  Τόν κυρίευσε ἀπογοήτευση, ἀλλά δέν ἔχασε τήν αὐτοκυριαρχία του. Ἔδειξε ὅτι δέν ἔκοβε τίς γέφυρες μέ τόν Καισάριο. Αὐτός ὅμως ἐγκατέλειψε τήν Κωνσταντινούπολη κι ἔτρεξε στή Ναζιανζό. Ἀνακούφιση γιά τόν γέρο-πατέρα καί τόν ἀδελφό του. Ὁ Ἰουλιανός σέ λίγο ἔφευγε γιά τήν Ἀνατόλη. Θά’μενε λίγο στή Καισάρεια κι ἔπειτα στήν Ἀντιόχεια.  Νά ἑτοιμάσει τήν μεγάλη ἐκστρατεία κατά τῶν Περσῶν.

 Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

 σελ.73-76

Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

Ἀναβάσεις

29 Ὀκτωβρίου 2013