Η Εκκλησία μας Κιβωτός του Ελληνισμού
Συνήθως στον όρο “παράδοση” δίνουμε το περιεχόμενο του
παρελθόντος· είναι δηλαδή ένας τρόπος ζωής, η οποία διέγραψε τον κύκλο
της και έφτασε πάλι στην αρχή από όπου είχε προέλθει. Και πραγματικά
κάπως έτσι συμβαίνει· πιασμένες χέρι – χέρι οι γενιές βγαίνουν στο φως
της υπάρξεως, διαγράφουν το βιολογικό τους κύκλο και χάνονται για να
παρουσιαστούν άλλες κι άλλες. Έτσι και η παράδοση φαινομενικά μόνο έχει
την επίφαση του συντηρητισμού· στην πραγματικότητα είναι και παρελθόν
και μέλλον. Σημασία έχει για κάθε γενιά όχι μονό αυτό που θα παραλάβει
αλλά και αυτό που θα παραδώσει στην επομένη. Ιδιαίτερη αξία έχει για
μας η συναίσθηση της ευθύνης που φέρουμε για το τι θα παραδώσουμε στους
νέους μας ως τρόπο ολοκληρωμένης ζωής και σταθερής πορείας. Φωτεινό
παράδειγμα θα πρέπει να έχουμε όσα πίστεψαν και έπραξαν οι προηγούμενες
γενιές εξασφαλίζοντας μας τη συνέχεια της ταυτότητας μας και του
πολιτισμού μας.
Ο Μητροπολιτικός Ναός των Αγίων Κων/νου και Ελένης στην Καρδίτσα.
Μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση μας θα βρούμε τους αλάθητους οδοδείκτες. Εκεί θα βρούμε και όλον τον αρχαιοελληνικό κόσμο. Το ελληνικό θέατρο διαμόρφωσε τον ορθόδοξο ναό με την τελετουργία του (με τη “βασίλειο θύρα”, τις παρόδους, από όπου έρχονται οι “άγγελοι”, το χορό σε δύο ημιχόρια, τη μουσική, την ιεροπρεπή γλώσσα, τους πεποικιλμένους πολυτελείς χιτώνες) και τις άλλες θρησκευτικές συνήθειες (νεκρόδειπνα, μελίπηκτους άρτους, τάματα, κόλλυβα, νηστείες) αλλά και τους χορούς και το τραγούδι που συνοδεύει τον άνθρωπο σ’ όλες τις φάσεις της ζωής του. Η εκκλησία μας είναι κιβωτός του ελληνισμού και τα αρχαιοελληνικά έθιμα μας, τουλάχιστον αυτά με θρησκευτικό περιεχόμενο, δεν κινδυνεύουν από την παγκοσμιοποίηση. Ήδη διαπιστώσαμε ότι όσα στοιχεία του πολιτισμού μας χάθηκαν επειδή η ζωή μας αστικοποιήθηκε, διατηρούνται ακέραια μέσα στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Γι αυτό και η εκκλησία μας λέγεται – και είναι – ορθόδοξη. Δίκαια ειπώθηκε από κάποιο Βαλκάνια ότι για να γίνεις ορθόδοξος πρέπει πρώτα να γίνεις Έλληνας. Το “Σχίσμα” θα γινόταν οπωσδήποτε, γιατί άλλη ήταν η παράδοση η αρχαιοελληνική της καθ’ ημάς Ανατολής και άλλη η δυτική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Έτσι στις αιτιάσεις για τα αναχρονιστικά και πολυτελή άμφια των επισκόπων μας δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε ότι κάποτε με τα ίδια υφάσματα ήταν ντυμένο όλο το εκκλησίασμα. Έλαμπε τότε ο ναός και αντηχούσε το προαύλιο από τον ήχο των φλουριών και αλυσίδων όταν οι πιστοί χόρευαν στις γιορτές και τους γάμους. Ευτυχώς ο χορός διατηρείται στα περισσότερα μέρη της πατρίδας μας, εγκαταλείφθηκε όμως η όμορφη τοπική παραδοσιακή ενδυμασία μας, εγκαταλείφθηκε δυστυχώς και η γλώσσα μας η οποία φώτισε όλο τον λεγόμενο σήμερα πολιτισμένο κόσμο, αλλοτριώθηκε η πολιτιστική μας ταυτότητα που μας κράτησε αρραγείς ως φυλή για πολλές χιλιετίες. Γι αυτό και η εκκλησία μας διατηρεί τα άμφια της, την καθαρή γλώσσα των ιερών κειμένων και την πατροπαράδοτη απαράμιλλη “βυζαντινή” μελουργία της, για να μας δείχνει πού είναι η “αρχή” μας αλλά και που πρέπει να είναι το μέλλον μας. Γνωρίζουμε δε πόσο έχουν σημασία όλα αυτά για την πνευματική μας υπέρβαση από την πεζή γήινη πραγματικότητα. Γι αυτό και η εκκλησία μας βάλλεται, διότι είναι βράχος αντίστασης και κιβωτός Ελληνισμού, αρχαίου, βυζαντινού και νεότερου. Σ’ αυτές τις προσπάθειες της εντάσσεται και η δημιουργία αυτού του δίσκου ακτίνας με τραγούδια της Δυτικής Θεσσαλίας. Ο Σεβασμιότατος Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Θεόκλητος νιώθει εντολοδόχος της παράδοσης του τόπου όπου αρχιερατεύει.
Το ελληνορθόδοξο ύφος δημιουργεί άλλου τύπου ανθρώπους. Δεν υποτιμάμε κανέναν απαιτούμε αμοιβαίο σεβασμό. Αλλά πρώτα πρέπει εμείς οι ίδιοι να σεβαστούμε την πολιτιστική μας οντότητα, διότι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε διαφορετικοί, μιμούμενοι ξενόφερτες συνήθειες, και την δικιά μας ταυτότητα θα χάσουμε και τη νοοτροπία των άλλων δεν θα την κατακτήσουμε. Θα μείνουμε τραγικά ανισόρροποι στη μέση του δρόμου, άχρωμοι, αμήχανοι, ξένοι και προς την πατρίδα μας και προς την άλλη πατρίδα, αλλά το χειρότερο: “πολέμου επιθυμητές” όπως διδάσκει ο δικός μας φιλόσοφος ο Αριστοτέλης, επικαλούμενος τη μαρτυρία του Ομήρου: “αρρήτωρ, αθέμιστος. ανέστιος πολέμιου επιθυμητής” Δηλαδή: όποιος δεν έχει γενιά, έθιμα, πατρίδα επιθυμεί διαρκώς τον πόλεμο. Επομένως τα προτερήματα της φυλής μας όπως η κοινωνικότητα μας, η φιλοξενία μας, η λεβεντιά μας, το φιλότιμο μας, η δημοκρατικότητα μας, η ψυχική μας ισορροπία και οι άλλες αρετές, τότε μόνο καλλιεργούνται, όταν οι νεοέλληνες μένουν προσηλωμένοι στην παράδοση μας και βέβαια και στην ορθόδοξη πίστη μας. Τότε, όχι μόνο δεν κινδυνεύει κανείς από τις σειρήνες της αλλοτρίωσης, αλλά έχει και τη ψυχική δύναμη να συνεχίσει να μεταλαμπαδεύει τον πολιτισμό μας και να ελληνοποιεί τους χιλιάδες ξένους που έρχονται από παντού
Ο Μητροπολιτικός Ναός των Αγίων Κων/νου και Ελένης στην Καρδίτσα.
Μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση μας θα βρούμε τους αλάθητους οδοδείκτες. Εκεί θα βρούμε και όλον τον αρχαιοελληνικό κόσμο. Το ελληνικό θέατρο διαμόρφωσε τον ορθόδοξο ναό με την τελετουργία του (με τη “βασίλειο θύρα”, τις παρόδους, από όπου έρχονται οι “άγγελοι”, το χορό σε δύο ημιχόρια, τη μουσική, την ιεροπρεπή γλώσσα, τους πεποικιλμένους πολυτελείς χιτώνες) και τις άλλες θρησκευτικές συνήθειες (νεκρόδειπνα, μελίπηκτους άρτους, τάματα, κόλλυβα, νηστείες) αλλά και τους χορούς και το τραγούδι που συνοδεύει τον άνθρωπο σ’ όλες τις φάσεις της ζωής του. Η εκκλησία μας είναι κιβωτός του ελληνισμού και τα αρχαιοελληνικά έθιμα μας, τουλάχιστον αυτά με θρησκευτικό περιεχόμενο, δεν κινδυνεύουν από την παγκοσμιοποίηση. Ήδη διαπιστώσαμε ότι όσα στοιχεία του πολιτισμού μας χάθηκαν επειδή η ζωή μας αστικοποιήθηκε, διατηρούνται ακέραια μέσα στην εκκλησιαστική μας παράδοση. Γι αυτό και η εκκλησία μας λέγεται – και είναι – ορθόδοξη. Δίκαια ειπώθηκε από κάποιο Βαλκάνια ότι για να γίνεις ορθόδοξος πρέπει πρώτα να γίνεις Έλληνας. Το “Σχίσμα” θα γινόταν οπωσδήποτε, γιατί άλλη ήταν η παράδοση η αρχαιοελληνική της καθ’ ημάς Ανατολής και άλλη η δυτική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Έτσι στις αιτιάσεις για τα αναχρονιστικά και πολυτελή άμφια των επισκόπων μας δεν έχουμε παρά να παρατηρήσουμε ότι κάποτε με τα ίδια υφάσματα ήταν ντυμένο όλο το εκκλησίασμα. Έλαμπε τότε ο ναός και αντηχούσε το προαύλιο από τον ήχο των φλουριών και αλυσίδων όταν οι πιστοί χόρευαν στις γιορτές και τους γάμους. Ευτυχώς ο χορός διατηρείται στα περισσότερα μέρη της πατρίδας μας, εγκαταλείφθηκε όμως η όμορφη τοπική παραδοσιακή ενδυμασία μας, εγκαταλείφθηκε δυστυχώς και η γλώσσα μας η οποία φώτισε όλο τον λεγόμενο σήμερα πολιτισμένο κόσμο, αλλοτριώθηκε η πολιτιστική μας ταυτότητα που μας κράτησε αρραγείς ως φυλή για πολλές χιλιετίες. Γι αυτό και η εκκλησία μας διατηρεί τα άμφια της, την καθαρή γλώσσα των ιερών κειμένων και την πατροπαράδοτη απαράμιλλη “βυζαντινή” μελουργία της, για να μας δείχνει πού είναι η “αρχή” μας αλλά και που πρέπει να είναι το μέλλον μας. Γνωρίζουμε δε πόσο έχουν σημασία όλα αυτά για την πνευματική μας υπέρβαση από την πεζή γήινη πραγματικότητα. Γι αυτό και η εκκλησία μας βάλλεται, διότι είναι βράχος αντίστασης και κιβωτός Ελληνισμού, αρχαίου, βυζαντινού και νεότερου. Σ’ αυτές τις προσπάθειες της εντάσσεται και η δημιουργία αυτού του δίσκου ακτίνας με τραγούδια της Δυτικής Θεσσαλίας. Ο Σεβασμιότατος Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Θεόκλητος νιώθει εντολοδόχος της παράδοσης του τόπου όπου αρχιερατεύει.
Το ελληνορθόδοξο ύφος δημιουργεί άλλου τύπου ανθρώπους. Δεν υποτιμάμε κανέναν απαιτούμε αμοιβαίο σεβασμό. Αλλά πρώτα πρέπει εμείς οι ίδιοι να σεβαστούμε την πολιτιστική μας οντότητα, διότι αν προσπαθήσουμε να γίνουμε διαφορετικοί, μιμούμενοι ξενόφερτες συνήθειες, και την δικιά μας ταυτότητα θα χάσουμε και τη νοοτροπία των άλλων δεν θα την κατακτήσουμε. Θα μείνουμε τραγικά ανισόρροποι στη μέση του δρόμου, άχρωμοι, αμήχανοι, ξένοι και προς την πατρίδα μας και προς την άλλη πατρίδα, αλλά το χειρότερο: “πολέμου επιθυμητές” όπως διδάσκει ο δικός μας φιλόσοφος ο Αριστοτέλης, επικαλούμενος τη μαρτυρία του Ομήρου: “αρρήτωρ, αθέμιστος. ανέστιος πολέμιου επιθυμητής” Δηλαδή: όποιος δεν έχει γενιά, έθιμα, πατρίδα επιθυμεί διαρκώς τον πόλεμο. Επομένως τα προτερήματα της φυλής μας όπως η κοινωνικότητα μας, η φιλοξενία μας, η λεβεντιά μας, το φιλότιμο μας, η δημοκρατικότητα μας, η ψυχική μας ισορροπία και οι άλλες αρετές, τότε μόνο καλλιεργούνται, όταν οι νεοέλληνες μένουν προσηλωμένοι στην παράδοση μας και βέβαια και στην ορθόδοξη πίστη μας. Τότε, όχι μόνο δεν κινδυνεύει κανείς από τις σειρήνες της αλλοτρίωσης, αλλά έχει και τη ψυχική δύναμη να συνεχίσει να μεταλαμπαδεύει τον πολιτισμό μας και να ελληνοποιεί τους χιλιάδες ξένους που έρχονται από παντού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου