Η ΑΓ.ΑΝΑΦΟΡΑ

Η ΑΓ.ΑΝΑΦΟΡΑ

    

Ἀμέσως μετά τήν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως ἀρχίζει ἡ ἁγ.Ἀναφορά πού εἶναι τό τμῆμα ἐκεῖνο τῆς θ.Λειτουργίας κατά τό ὁποῖο τελεσιουργεῖται τό Μυστήριο τῆςΘ.Εύχαριστίας. Τό τμῆμα αὐτό εἶναι τό σπουδαιότερο καί κεντρικώτερο μέρος τῆς Θ.Λειτουργίας.

Ἡ ὀνομασία «ἀναφορά» εἶναι ἁγιογραφική. Τήν ἀναφέρει ὁ ἀπ. Παῦλος Εβ Ζ-27 «ὃς (Ἰησοῦς Χριστός) οὐκ ἔχει καθ᾿ ἡμέραν ἀνάγκην, ὥσπερ οἱ ἀρχιερεῖς, πρότερον ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἁμαρτιῶν θυσίας ἀναφέρειν, ἔπειτα τῶν τοῦ λαοῦ· τοῦτο γὰρ ἐποίησεν ἐφάπαξ ἑαυτὸν ἀνενέγκας». Ἀλλά καί ὁ ἀπ.Πέτρος ἐπίσης λέγει, Πτ Α Β-5 «καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε οἶκος πνευματικός, ἱεράτευμα ἅγιον, ἀνενέγκαι πνευματικὰς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ Θεῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ». Τό ἀναφέρειν καί τό ἀνενέγκας ἤ ἀνενέγκαι εἶναι τοῦ ρήματος ἀναφέρω = φέρω ἐπάνω στόν βωμό, ἀλλά καί προσφέρω πρός τόν Κύριο στό ἐπουράνιο καί νοερό θυσιαστήριο.

1) «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου. Πρόσχωμεν! Τήν ἁγίαν Ἀναφοράν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν». Ἡ προτροπή αὐτή θυμίζει τήν προτροπή τοῦ Ταξιάρχου Μιχαήλ πού εἶπε πρός τούς ἀγγέλους, ὅταν ὁ ἐγωϊσμός τους τούς ὁδηγοῦσε μακρυά ἀπό τόν Κύριο δημιουργῶντας ἐκείνη τήν φοβερή ἀνταρσία τῶν ἀγγέλων κατά τοῦ δημιουργοῦ των, πού εἶχε ὡς κατάληξη νά γίνουν ἀπό ἄγγελοι φωτός, δαίμονες τοῦ σκότους. Πρέπει ὅμως τήν προτροπή αὐτή τοῦ ταξιάρχου Μιχαήλ νά τήν ἀκοῦμε κι ἐμεῖς σήμερα, ἐνδόμυχα, γιά νά ἀποφεύγουμε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα.

Πρέπει ἐνδόμυχα νά λέμε πάντοτε πρός τόν ἑαυτό μας τό «στῶμεν καλῶς» καί νά προσπαθοῦμε νά μένουμε στό στάδιο τῆς ἀρετῆς. «Στῶμεν καλῶς», στίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες, στό ἄσεμνο θέαμα, στίς ἀνταρσίες μας κατά τοῦ Δημιουργοῦ μας, μέ λογισμούς ἀπιστίας, ἀντίδρασης θυμοῦ, κακίας. 

«Στῶμεν καλῶς» νά λέμε ὅταν ἡ μόδα, ἡ ἐκκοσμίκευση καί κάθε τι πού μᾶς καλεῖ γιά νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν δρόμο τῆς σωτηρίας μας κ.ἄ. «Στῶμεν καλῶς» νά λέμε, στούς λογισμούς τῆς ἀμφιβολίας ἤ τῆς αἵρεσης.

«Στῶμεν μετά φόβου». Μᾶς προτρέπει νά σταθοῦμε μέ φόβο. Αὐτά πού θά τελεσθοῦν στήν συνέχεια δέν εἶναι ὑπόθεση ἁπλή. Δέν εἶναι γιά νά περνᾶ ἡ ὥρα. Ἄς εἴμαστε λοιπόν προσεκτικοί ἀπό λογισμούς γήϊνους, σαρκικούς ἤ ὑπερηφανείας καί κακίας ἤ ὑποκρίσεως καί ἀδιαφορίας γιά νά μπορέσουμε νά προχωρήσουμε πρός τό οὐσιαστικό μέρος τῆς θ.Λειτουργίας, γιά νά μπορέσουμε τά δῶρα τῆς θυσίας νά τά προσφέρουμε μέ εἰρήνη καί ὄχι μέ ταραγμένο λογισμό. Λέγει δέ καί ὁ ἅγ.Νικόλαος Καβάσιλας, «Ἐπί τῆς ὁμολογίας, φησί, ταύτης στῶμεν, μή διά πιθανολογίαν αἱρετικῶν σαλευώμεθα.

Στῶμεν μετά φόβου, ὅτι πολύς ὁ κίνδυνος τοῖς ἀμφιβολίαν τινά περί τῆς πίστεως ταύτης ἐν τῇ ψυχῇ δεξαμένοις» (ΕΠΕ Φιλοκ. τ.22.136). «Πρόσχωμεν! Τήν ἁγίαν Ἀναφοράν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν». Ἔχουμε λοιπόν εἰρήνη στή θ.Λειτουργία; Εἶναι δέ τόσο σοβαρό αὐτό τό θέμα ὥστε θά πρέπει νά ἔχουμε τήν προσοχή μας σέ ἔνταση, γιά νά μή μᾶς τήν κλέψει ὁ πειρασμός. Καί μᾶς τήν κλέπτει, συνήθως, στίς μεγάλες στιγμές τῆς ζωῆς μας ἤ ὅταν θέλουμε νά Κοινωνήσουμε ἤ στίς γιορτές τοῦ Πάσχα, τῶν Χριστουγέννων κ.ἄ.

2) «Ἔλεον εἰρήνης θυσίαν αἰνέσεως». Μέχρι τό σημεῖο αὐτό ζητούσαμε τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού δημιουργεῖ κατάλληλο κλῖμα ὥστε νά προσφέρουμε σωστά τήν ὑμνολογική θυσία καί νά φθάσουμε νά προσφέρουμε ὀρθά καί τήν ἁγία ἀναφορά. Καί ἡ Ἐκκλησία μπροστά σ' αὐτή τήν πραγματική νοσταλγία τοῦ λαοῦ της, δίδει ἀφορμές γιά νά εἰρηνεύουμε μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἀδελφούς μας.

Τώρα ὁ λαός στήν ἐντολή «Πρόσχωμεν! Τήν ἁγίαν Ἀναφοράν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν» ἀπαντᾶ μέ ὑπευθυνότητα καί μέ ὑποχρέωση ὅτι ναί εἴμαστε ἕτοιμοι νά προσφέρουμε «Ἔλεον εἰρήνης, θυσίαν αἰνέσεως», ἀφοῦ ὑπάρχει πλέον καί πρός τούς ἀδελφούς μας, τό ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας, τῆς συγχωρητικότητος καί τῆς εἰρηνικῆς μας σχέσεως. Καί λέγει ὁ ἅγ.Νικ.Καβάσιλας «προσφέρομεν, οὐ μόνον μετ' εἰρήνης, ἀλλά καί αὐτήν τήν εἰρήνην ἀντί δώρου καί θυσίας ἑτέρας».(ΕΠΕ Φιλοκ. τ.22.136).

Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονίσουμε τό ἑξῆς σημαντικό. Κάθε ἀρετή πού ἀσκεῖ ὁ ἄνθρωπος στή ζωή του δέν πρέπει νά τήν νιώθει ἁπλά ὡς μιά καλή πράξη. Εἶναι πολύ φτωχή ἡ ἔκφραση «κάνε κάθε μέρα καί μιά καλή πράξη». Αὐτή ἡ πρόταση εἶναι ἀνθρωπιστική καί ὄχι πνευματική. Ἡ σωστή διατύπωση εἶναι «σήμερα τί θυσία θά προσφέρω στό Θεό;» διότι κάθε πράξη ἀρετῆς εἶναι καί μιά προσφορά θυσίας πρός τό Θεό. Ἡ ὑψίστη δέ ἀρετή εἶναι ἡ Σταυρική Θυσία τοῦ Κυρίου μας.

Ὅλες οἱ ἀρετές μας ἔχουν μιά ὁριζόντια κίνηση ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο καί μιά κάθετη κίνηση θυσίας πρός τόν Θεό. Καί μεταφέρονται πρός τόν Κύριο, ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἀναίμακτη θυσία Του, πού εἶναι τό ἀποκορύφωμα ὅλων τῶν θυσιῶν μας. Λέγει σχετικά δέ καί ὁ ψαλμωδός Ψαλμ.50.19 «θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει». Δέν εἶναι τυχαῖο πού ὁ λαός λέγει σέ θέματα ἀρετῆς, τήν ἔκφραση «κάνε κι ἐσύ μιά θυσία». Καί ὁ ἀπ.Παῦλος τονίζει Ρωμ 12,1 «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν». Αὐτό φυσικά θά πρέπει νά μᾶς κάνει πιό ὑπεύθυνους καί σοβαρούς στό θέμα τῆς ἀρετῆς, ὥστε μέ κάθε τρόπο νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία καί νά νιώθουμε τήν ἀρετή μας ὡς προσφορά θυσίας πρός τόν Κύριο β. Προίμιον τῆς Ἁγ.Ἀναφορᾶς.

Ὁ ἱερεύς πλέον ἐξέρχεται πρός τόν λαόν, ὁ ὁποῖος μέ τό ἔλεος τῆς εἰρήνης πού ἔχει καλλιεργήσει μέσα του εἶναι ἕτοιμος γιά νά δεχθεῖ πλέον κάτι πολύ πιό σπουδαῖο. Ἔτσι ὁ ἱερεύς, γεμάτος ἀγάπη καί φιλανθρωπία, ἐκφωνεῖ καί ἀποστέλλει πρός τόν λαό τήν πιό ὡραία εὐχή πού μπορεῖ νά δώσει ἕνας λειτουργός, τήν ὁποία ὅμως χάνουμε ἐξ ὁλοκλήρου, ὅταν δέν πᾶμε στήν θ.Λειτουργία.

1) Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. (Β´ Κορ.13.13). Ὁ ἱερεύς εὔχεται νά δοθεῖ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου. Δηλαδή ἡ εὐλογία πού ἀποκτήσαμε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου καί μᾶς ἔδωκε χάρη στήν τιμωρία ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων. Αὐτή ἡ Χάρη τοῦ Κυρίου μας, ὄχι μόνο δέν μᾶς τιμώρησε, ἀλλά μᾶς ἀξιώνει νά γίνουμε παιδιά Του καί κληρονόμοι, ὄχι μόνο ἐπιγείων καί ἐφήμερων ἀγαθῶν, ἀλλά πρωτίστως καί κυρίως τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας Του. Εὔχεται ἀκόμη νά μᾶς δοθεῖ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρός. Ἡ τόσο μεγάλη Του ἀγάπη πού ὄχι μόνο δέ μᾶς ἐγκατέλειψε, καθώς ἐμεῖς περιφρονήσαμε καί τό Παράδεισο καί τήν εὐλογία Του νά γίνουμε Θεοί, ἀλλ’ ἔστειλε τό Μονογενή Του Υἱό ὁ Ὁποῖος δέχθηκε νά ἀτιμωθεῖ καί νά σταυρωθεῖ γιά μᾶς, ἀπό μᾶς τούς ἴδιους. Ἡ ἀγάπη Του, δηλαδή, δέχθηκε τήν πιό μεγάλη μας κακία, γιά νά σωθοῦμε. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά συνεχίζει νά στέλνει τό Ἅγ.Πνεῦμα, γιά νά μᾶς φωτίζει νά βρίσκουμε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας μας, παρότι ἐμεῖς τόν περιφρονοοῦμε, τόν ὑβρίζουμε καί τόν ὑποτιμοῦμε.

Τέλος εὔχεται ἡ ἐκκλησία, νά μᾶς δοθεῖ ἡ μεγάλη εὐλογία τῆς κοινωνίας μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδή εὔχεται νά ἔχουμε τήν δυνατότητα νά λαμβάνουμε, δια τῆς πίστεως, τά Χαρίσματα καί τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ διά τοῦ ἁγ.Πνεύματος. Εὔχεται νά διατηρήσουμε τήν κοινωνία μέ τό ἅγ.Πνεῦμα καί νά μή μᾶς κλείσει τήν θύρα τῶν εὐλογιῶν Του, γιά νά μή χαθοῦμε.

Αὐτή ἡ κοινωνία τοῦ ἁγ.Πνεύματος θά πάψει κάποτε νά ὑπάρχει γιά ὅσους ἀπορρίψουν τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ. Καί θα εἶναι αὐτό ἡ πιό φοβερή κόλαση τοῦ ἀνθρώπου. Δηλαδή ὁ ἱερεύς εὔχεται νά μᾶς δοθεῖ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅλος ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ πού πιστεύουμε, ὁμολογοῦμε καί λατρεύουμε. Εἶναι μικρή ὑπόθεση ἡ εὐλογία αὐτή; Πόσοι ὅμως τή ζητοῦμε κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί κυρίως κάθε Κυριακή;

2) Καί τῷ πνεύματί σου. Μετά χαρᾶς καί ὁ λαός ἀντεύχεται. Δηλαδή δέν ἔχει μόνο ὁ ἱερεύς δικαίωμα εὐχῆς, ἀλλά καί ὁ λαός ὡς σύνολο ἔχει τήν ἴδια δύναμη ὅταν εὔχεται γιά θέματα τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἱερέων του. Μόνο πού ὁ ἱερεύς ἔχει τήν δύναμη τῆς ἱερωσύνης ἔστω καί μόνος του, ἐνῶ ὁ λαός ἔχει τήν δύναμη ὄχι τοῦ ἀτόμου ἀλλά τοῦ λαοῦ ὡς σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό καί ὁ λαός ἔχει βασική μετοχή στά οὐσιαστικά θέματα τῆς Ἐκκλησίας.

3) Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας. Καί τώρα ὅλοι μαζί, κλῆρος καί λαός, ἄς μή στηρίζουμε σέ ἀνθρώπινες δυνάμεις τίς ἐλπίδες μας καί ἄς περιμένουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί μόνο, διότι χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ τίποτα δέν μποροῦμε νά κάνουμε καί νά χαροῦμε στή ζωή μας.

Ὁ Κύριος τονίζει πολύ χαρακτηριστικά Ιω Ιε-5 «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»

πηγή : « ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΓΑΛΙΛΑΙΑ»

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ