Διπλός δρόμος προς την αλήθεια.

Ο πατήρ Γεώργιος Αναγνωστόπουλος μας μιλάει για την παράλληλη διακονία της επιστήμης και της Εκκλησίας.

– Πάτερ, είστε από τους λίγους ανθρώπους που διαγράφουν μια παράλληλη διαδρομή στην επιστήμη και στην Εκκλησία. Αυτή η «διπλή» πορεία αποτελεί για εσάς μια φυσική εξέλιξη;

«Ανατράφηκα ως παιδί στην Αθήνα του ’60 σε ένα γνήσιο “πολυπολιτισμικό” περιβάλλον! Η μητέρα μου ήταν πιστή χριστιανή. Ο πατέρας μου πιστός τότε υλιστικής ιδεολογίας. Η συνύπαρξή τους ως τον θάνατό τους νομίζω ότι μου καλλιέργησε με φυσιολογικό τρόπο τόσο την έφεση προς την αναζήτηση της αλήθειας όσο και την αναζήτηση της σύνθεσης και της ολότητας. Ετσι και η ταυτόχρονη πορεία στην επιστημονική έρευνα (στη Φυσική του Διαστήματος και τελευταία στην έρευνα δορυφορικών προσεισμικών σημάτων) και στην αναζήτηση της γνώσης του Θεού, όπως και το ενδιαφέρον μου και για άλλες επιστήμες και την πολιτική, πηγάζουν με φυσικό και ενιαίο τρόπο στην ψυχή μου».

 

– Υπηρετώντας την ανθρωπότητα και από τα δύο «στρατόπεδα», αισθανθήκατε ποτέ ότι η θεολογική αλήθεια συγκρούεται με την επιστημονική βάσανο; Βρήκατε μέσα σας τον τρόπο να απαντήσετε λογικά στις αντιφάσεις (Γένεση – Εξέλιξη, Σχέδιο – Τυχαιότης, κτλ.) ή αντιμετωπίζετε την επιστήμη και τη θρησκεία ως δύο παράλληλους κόσμους;

«Οι αντιφάσεις “Γένεση – Εξέλιξη, Σχέδιο – Τυχαιότης” είναι αντιφάσεις ιδεολογικές και έχουν δομηθεί εξαρχής η μία σε αντίθεση της άλλης. Είναι σύγκρουση μεταξύ δύο αντίθετων παραδειγμάτων που θεμελιώνονται σε διαφορετικές νοοτροπίες, αν και με κάτι κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση αυτή αναπτύσσεται στην κατ’ εξοχήν προτεσταντική Αμερική. Το κοινό στοιχείο τους είναι ο συγκρουσιακός χαρακτήρας του ορθολογιστικού φονταμενταλισμού (θρησκευτικού και  αντιθρησκευτικού).

Το ερώτημα που με ενδιαφέρει προσωπικά (και ίσως πολλούς ανθρώπους) είναι όχι η σύγκρουση σχηματοποιημένων ιδεολογιών, αλλά η δυνατότητα του ανθρώπινου υποκειμένου να προσεγγίσει τη γνώση της σύνολης πραγματικότητας. Η γνώση έχει πολλά επίπεδα και διαθέτει διαφορετικά “εργαλεία” για την προσέγγιση της αλήθειας. Για παράδειγμα, διαθέτουμε διαφορετικά “εργαλεία” στη Φυσική, στη Βιολογία, στην Ψυχολογία, στη Φιλοσοφία και στη Θεολογία, αν και υπάρχουν και πολλά κοινά χαρακτηριστικά, διότι το υπόβαθρο είναι κοινό: η κοινή φύση του ανθρώπινου υποκειμένου.

Η έννοια “τυχαιότης” στην εξέλιξη και δομή του Σύμπαντος (περιλαμβανομένου και του εσωτερικού «σύμπαντος» του ανθρώπου) είναι έννοια φιλοσοφική, όχι επιστημονική. Είναι μια πίστη. Μάλιστα, αξίζει να σημειώσει κανείς ότι  η έννοια “τυχαιότης” είναι έννοια με αρνητικό περιεχόμενο. Καθορίζεται ως απουσία ενός ανώτατου όντος που δημιουργεί τον κόσμο, τον αγαπά και προνοεί για αυτόν. Σημαίνει επίσης και απουσία αντικειμενικού νοήματος ή αξίας στην ανθρώπινη ζωή ή σχετικοποίησή τους. Από τα προηγούμενα συνάγονται τα εξής. Πρώτον, η έννοια “τυχαιότης” προϋποθέτει την έννοια του νοήματος, που είναι πρωταρχική, και άρα βαθύτερη στη συνείδηση του ανθρώπου. Δεύτερον, ότι η ”τυχαιότης” είναι μια πίστη όπως ανέφερα πιο πάνω, διότι είναι αδύνατον να αποδειχθεί ορθολογικά η απουσία σχεδίου ή νοήματος στον κόσμο και τον άνθρωπο.

Τέλος, ως προς τα δύο “στρατόπεδα”, θεωρούμενα ως μεθοδολογίες γνώσεως (και όχι ως στατικά ιδεολογικά σχήματα) θεωρώ ότι είναι συμμαχικά. Δεν είναι εχθροί. Υπάρχει ένας εχθρός των “συμμαχικών στρατοπέδων”, κοινός και στα δύο: ο κίνδυνος της  ειδωλοποίησης και απολυτοποίησης του μερικού».

– Η θρησκεία θεωρείται ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτισμού, συνεκτικό «υλικό» κάθε κοινωνίας, αλλά και «σωφρονιστικό» μέσο που οδηγεί στο να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Εσείς ποιον κοινωνικό ρόλο βλέπετε για τη θρησκεία στη σημερινή εποχή;

«Πιστεύω στον Θεό ως αλήθεια. Αν ο Θεός δεν είναι αλήθεια και δωρητής ζωής αληθινής και αιώνιας, η θρησκεία μας θα ήταν ένα δεκανίκι και δεν νομίζω ότι θα με ενδιέφερε πολύ ως τέτοια. Δεν είμαι στρατευμένος διαμορφωτής σκέψης ή πολιτικής διαχείρισης για να “κατασκευάσω” έναν σύγχρονο ρόλο για τη θρησκεία (που να την κάνει κοινωνικά χρήσιμη ή αποδεκτή). Πιστεύω στην Ορθόδοξη Εκκλησία γιατί εκεί συναντούμε Θεό πατέρα αγάπης, εξερχόμαστε από την απελπισία του παραλόγου στην ελπίδα του νοήματος μέσω του Σταυρού και της Ανάστασης του θεανθρώπου Χριστού, πορευόμαστε από τον εγωιστικό ατομικισμό στη χαρά της κοινωνικότητας και από το μίσος προς τη συγχώρηση. Αυτά νομίζω είναι ταυτόχρονα σύγχρονα και αιώνια. Από αυτά βέβαια πηγάζουν και άλλα επιμέρους: η έμπνευση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατικής πολιτικής ζωής, η αγάπη για την ελευθερία, η ζωογόνηση της νεκρωμένης παιδείας μας κ.ά.».

– Ως ορθόδοξος ιερέας, ασφαλώς εργάζεστε για τη διάδοση του χριστιανισμού. Θεωρείτε ωστόσο ότι, μέσα στην πολυπολιτισμική πραγματικότητα του πλανήτη, ανάλογη είναι και η αξία των άλλων μεγάλων θρησκειών; Αν ναι, θα κάνατε έναν ποιοτικό διαχωρισμό ανάμεσα στις μονοθεϊστικές και τις πολυθεϊστικές θρησκείες;

«Πρέπει πρώτα να λύσω μια διάχυτη παρεξήγηση. Ο χριστιανισμός είναι πίστη σε έναν Θεό, αλλά σε τρεις υποστάσεις (Πατέρας, Υιός, Αγιο Πνεύμα). Είναι υπέρβαση της αρίθμησης (ένα – πολλά), που είναι μια νοητική κατηγορία του κτιστού κόσμου. Ο χριστιανισμός δεν έχει τον μονισμό του ιουδαϊσμού ή του μουσουλμανισμού (μονοθεϊστικών θρησκειών).

Επίσης είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση ως προς χρήση του όρου πολυπολισμικότητα. Η έννοια αυτή στην ύποπτη πολιτικά περίοδο που διανύουμε μοιράζεται τη μοιραία τύχη άλλων μεγάλων εννοιών, όπως “δημοκρατία”, “σοσιαλισμός”, “ανάπτυξη”, “παγκοσμιοποίηση”, κ.λπ.  Πέραν δηλαδή της αυτονόητης θετικής σημασίας του όρου και της προσωπικής μου εκτίμησης σε όσους τον σέβονται και τον υπηρετούν πραγματικά, θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό ο σκοπός της προώθησης και της χρήσης του όρου είναι ακριβώς αντίθετος από το προφανές νοηματικό του περιεχόμενο. Γίνεται προσχηματικό πολιτιστικό “εργαλείο” για την επιβολή άδικων πολιτικών. Θα αναφερθώ σε παράδειγμα για να γίνω σαφής. Πώς συμβαίνει εν ονόματι της “πολυπολιτισμικής” παιδείας να εξαναγκάζονται οι Πομάκοι της Θράκης στην απεμπόληση της μητρικής τους γλώσσας και την εκμάθηση της τουρκικής; Παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά παγκοσμίως, με γνωστότερο σε μας την περίπτωση του διαμελισμού τής πράγματι πολυπολιτισμικής (πρώην) Γιουγκοσλαβίας από δυνάμεις που έχουν σημαία την “πολυπολισμικότητα”».

– Θεωρείτε τον αγνωστικισμό επικίνδυνο για τον άνθρωπο; Ομοίως επικίνδυνο με ένα θρησκειακό σύστημα που απορρίπτετε ή περισσότερο;

«Εχω την εντύπωση ότι ο αγνωστικισμός δεν έχει απήχηση στην Ελλάδα. Γνώρισα αγνωστικιστές κυρίως στη Δύση. Ανάμεσά τους γνώρισα εξαιρετικά καλλιεργημένους και ευγενικούς ανθρώπους, όπως, αντίστοιχα ανθρώπους άλλων θρησκευτικών παραδόσεων.

Τώρα στο σημείο που ρωτάτε αν ο αγνωστικισμός ή αν άλλα θρησκευτικά συστήματα μπορεί να είναι “επικίνδυνα” για τον άνθρωπο, με ποια έννοια εννοείτε το “επικίνδυνο”; Ενοχλητικός θεωρείται συχνά και ο εκκλησιαστικός λόγος που δεν εξυπηρετεί τον ανθρώπινο ναρκισσισμό, τον πολιτικό αυταρχισμό ή την οικονομική ολιγαρχία.

Επικίνδυνη θεώρηση για τον άνθρωπο είναι κατά τη γνώμη μου όποια αντίληψη, θρησκευτική ή άλλη,  εκτρέφει περισσότερο τον ναρκισσισμό και την εγωκεντρική φιλαυτία. Υπάρχουν φυσικά και “θρησκευτικά” συστήματα ή κινήσεις που έχουν στον πυρήνα τους κάποιας μορφής επιθετικότητα ή χρησιμοποιούν μεθόδους ψυχικής χειραγώγησης και συναισθηματικού παραληρήματος. Αυτές οι μορφές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν απόλυτα επικίνδυνες με την απλή έννοια.

Αν ως “επικίνδυνο” εννοείτε ό,τι είναι πιο μακριά από την ορθόδοξη χριστιανική μας παράδοση και την οποία διακονώ ως ιερέας, αυτό εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες και μια διαβάθμιση δεν είναι απλή, καθώς ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου είναι εξαιρετικά πολύπλοκος. Για παράδειγμα, έχει σημασία το ερώτημα γιατί οδηγήθηκε κάποιος στον αγνωστικισμό ή σε οποιαδήποτε θρησκεία. Ποιο ήταν το κίνητρο ή το κριτήριο της προσωπικής του επιλογής. Βασικά επικίνδυνη είναι η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας».

– Εχει διατυπωθεί η άποψη ότι η επιστήμη έχει το σπέρμα της αισιοδοξίας αφού στοχεύει προς την πρόοδο, ενώ η θρησκεία ενέχει το στοιχείο της απαισιοδοξίας δίνοντας έμφαση στη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης την οποία πρέπει να υπερνικήσουμε αλλά δύσκολα μπορούμε. Πόσο πιστεύετε ότι αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

«Η επιστήμη έχει προσφέρει και μπορεί να προσφέρει εξαιρετικά ευεργετήματα στην ανθρωπότητα. Γι’ αυτό νομίζω δεν χρειάζεται επιχειρηματολογία. Ταυτόχρονα όμως σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό η επιστήμη χρησιμοποιείται για την εφεύρεση νέων καταστροφικών όπλων και ποικίλων μέσων χειραγώγησης και έχει οδηγήσει στην οικολογική καταστροφή. Νομίζω ότι έχουμε προ πολλού περάσει την αισιόδοξη ιδεολογία της αυτόματης προόδου μέσω της επιστήμης. Μάλιστα η έννοια της ιστορικής προόδου έχει την καταγωγή της στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση, εκπεφρασμένη σε εκκοσμικευμένη μορφή. Αυτά είναι γνωστά.

Θα μιλήσω και για τη δική μας εμπειρία στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η έμφαση είναι απολύτως στην άπειρες πνευματικές δυνατότητες που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο. Δεν είναι η Ανάσταση του Χριστού – η κατάλυση του θανάτου – και η θέωση – η μετοχή του ανθρώπου στο θείο – το κέντρο της πίστεως; Αλλά στις υπέροχες αυτές πραγματικότητες δεν φθάνει κανείς χωρίς την αυτογνωσία του σκότους που κρύβει μέσα του. Αρα η συνειδητοποίηση του σκότους δεν είναι καθόλου απαισιόδοξο γεγονός, είναι προϋπόθεση ρεαλιστικής προόδου».

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς-Ομιλία στην Κυριακή του Ασώτου

Ιδού ευαγγέλιο που αφορα στο νου και το σώμα του καθενός μας. Είναι το ευαγγέλιο της ευσπλαχνίας. Είναι η θαυμαστή παραβολή του Σωτήρος, στην οποία απεικονίζεται ολόκληρη η ζωή μας. Η δική μου, η δική σου, του καθενός ανθρωπίνου όντος επάνω στην γη. Όλους τους αφορα το σημερινό άγιο Ευαγγέλιο. Όλους.
Ο άνθρωπος! Αυτός ο θεϊκός πλούτος επάνω στην γη! Κύτταξε το σώμα του, το μάτι, το αυτί, την γλώσσα. Τι θαυμαστός πλούτος. Το μάτι! Ὑπάρχει τίποτε πιο τέλειο που να ημπορή ο άνθρωπος να επινοήσῃ σ’ αυτόν τον κόσμο; Κι όμως, το μάτι αυτό το εδημιούργησε ο Κύριος, όπως και την ψυχή και το σώμα. Η ψυχή μάλιστα είναι ολόκληρη εξ ουρανού. Οποίος πλούτος! Το σώμα! Θαυμαστός θείος πλούτος που σου δόθηκε για την αιωνιότητα και όχι μόνο για την πρόσκαιρη αυτή γήινη ζωή. Και ψυχή δοσμενη για την αιωνιότητα.
Ακούσατε τι ευαγγελίζεται ο Άγιος Απόστολος Παύλος σήμερα. «Το δε σώμα τω Κυρίῳ» (Α΄ Κορ. 6, 13). Ο Κύριος έπλασε το ανθρώπινο σώμα για την αιώνια ζωή, για την αθανασία, για την καθαρότητα. Το έπλασε για την αιώνια αλήθεια, για την αιώνια δικαιοσύνη και για την αιώνια αγάπη: όπως το σώμα, έτσι και την ψυχή. Όλα αυτά είναι δώρα του Θεού, ανεκδιήγητα και μεγάλα και πλούσια, και –το πιο σπουδαίο– αθάνατα και αιώνια δώρα του Θεού.

Εμείς όμως οι άνθρωποι τι κάνομε μ’ όλα αυτά τα δώρα; Τι οικοδομούμε με αυτά; Παραδίδουμε το σώμα στις ηδονές και στα πάθη αυτου του κόσμου, και την ψυχή στους ακαθάρτους λογισμούς, τις ακάθαρτες επιθυμίες, τις ακάθαρτες ηδονές. Δια των αμαρτιών και η ψυχή και το σώμα απομακρύνονται από τον Θεό, φεύγουν από το Θεό, φεύγουν «εις χώραν μακράν». Τίνος είναι αυτή η «μακρυνή χώρα;»
Ακούσατε που ο άσωτος υιός βόσκει χοίρους. Στην χώρα του διαβόλου. Στην χώρα, όπου ο διάβολος έχει εξουσία πάνω στον άνθρωπο δια των παθών, δια των αμαρτιών, και τον κρατάει σε φρικτή τρέλλα, στον παραλογισμό και την παραφροσύνη.
Λοιπόν, η αμαρτία; Κάθε αμαρτία είναι τρέλλα. Και ο άνθρωπος θα είναι πάντα μεσα σ’ αυτή την τρέλλα, μεχρις ότου συναντηθή με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και θα συναντηθή με την μετάνοια.

 
Ακούσατε πώς ο άσωτος υιός, αισθανόμενος τι σημαίνει ζωή μεσα στην αμαρτία, ζωή μεσα στίς ηδονές και τα πάθη αυτου του κόσμου, λέγει: «Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δέ λιμώ απόλλυμαι» σε ξένη και μακρυνή χώρα. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Σηκώθηκε και πήγε προς τον πατέρα. Και ο ουράνιος Πατήρ, ο Θεός και Ελεήμων Κύριος, «έτι αυτου μακρὰν απέχοντος είδεν αυτον καὶ εσπλαγχνίσθη και δραμὼν επέπεσεν επὶ τον τράχηλον αυτου καὶ κατεφίλησεν αυτον», ενώ συγχρόνως ο υιός με λυγμούς έλεγε: «πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου». Αμάρτησα στον ουρανό και σ’ όλα τα αστέρια. Όλα τα εμόλυνα με το πύον των παθών μου, και με το σκοτάδι των παθών μου τα ημαύρωσα όλα. «Ήμαρτον ενώπιόν σου»! Φεύγοντας από σένα, σε ποιόν προσκολλήθηκα; Δίπλα σε ποιόν ήμουν; Τίνος χοίρους εγώ έβοσκα; Του διαβόλου! Εγώ διαβολοποίησα την ψυχή μου, την οποία εσύ μού έδωσες να γίνῃ αγία και αθάνατη. Εγώ εβρώμισα το σώμα, εθανάτωσα το σώμα, εξαθλίωσα το σώμα!

 
Όταν ο άσωτος υιός «ήλθεν εις εαυτόν» –αφού ήταν εκτός εαυτου, στην τρέλλα, στίς ηδονές και στα πάθη αυτου του κόσμου– δια της μετανοίας έτρεξε προς τον πατέρα. Και ο πατέρας τον αγκαλιάζει και τον φιλεί. Δεν είχε τελειώσει ακόμη ο υιός την εξομολόγησί του, δεν είχε εκφράσει ακόμη την επιθυμία του να τον δεχθή ο πατέρας του σάν δούλο, και ο πατέρας λέγει στούς υπηρέτες του: «Φέρετε την στολή την πρώτη και ενδύσατέ τον και δώστε δακτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια του και αφού φέρετε τον μόσχο τον σιτευτό, σφάξτε τον για να φάγωμεν και ευφρανθώμεν».
Για πιό λόγο ευφραίνεται ο ουρανός; Για ποιό λόγο ο Θεός ευφραίνεται στον ουρανό; Για ποιό λόγο ευφραίνονται οι άγγελοι; Σε ποιόν ο Κύριος λέγει να ευφρανθώμεν; Στους αγγέλους!
Ο άνθρωπος ο οποίος χάθηκε μεσα στίς αμαρτίες, θυμήθηκε ότι ήταν αδελφός των αγγέλων και έσπευσε πρός τον ουρανό. «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου». Αμάρτησα στους αγγέλους, στους αρχαγγέλους. Εγώ εδιαβολοποίησα τον εαυτό μου. Έρριξα τον εαυτό μου στην αγέλη των χοίρων, στην αγέλη των παθών. Και να, τώρα είμαι όλος ξεσχισμενος, όλος κουρελιασμενος. Και η ψυχή και το σώμα κουρελιασμενα. Όλα εξαθλιωμενα.

 
Λοιπόν, τι είναι μετάνοια; Ο Κύριος τρέχει να συναντήσῃ τον μετανοήσαντα υιό. Τον αγκαλιάζει και τον ασπάζεται και όλος ο ουρανός συγκινείται. Όλοι οι άγγελοι ευφραίνονται. «Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι» αναφέρεται στην θαυμαστή περικοπή του Σωτήρος. Για ποιό λόγο χαίρεσθε εσείς άγιοι άγγελοι, άγιοι αρχάγγελοι; Εσείς, οι οποίοι παντοτινά πενθήτε για τον γήινο αυτό κόσμο βλέποντας τα δικά σας πεσμενα αδέλφια, τους ανθρώπους, πώς πνίγονται μεσα στίς αμαρτίες και τις ηδονές και τα πάθη και τους διαφόρους θανάτους αυτου του κόσμου, γιατί ευφραίνεσθε; «Ευφραινόμαστε για την ανάστασι, την ζωοποίησι του νεκρού αδελφού μας ανθρώπου, ότι νεκρός ήν και ανέζησε». Νεκρός ήταν ο άσωτος υιός, όταν ήταν μακράν του Θεού, της πηγής της Ζωής, μακρυά από τον ουρανό. Ιδού, ανάστασις εκ νεκρών φαίνεται [η επιστροφή του ασώτου] στα μάτια όλων των ουρανίων δυνάμεων. Όλες οι ουράνιες δυνάμεις γι’ αυτό χαίρονται, «ότι απολωλώς ήν και ευρέθη». Πράγματι, όταν ο άνθρωπος είναι μεσα στις αμαρτίες και τα πάθη, χάνει τον εαυτό του, δηλαδή δεν έχει αυτογνωσία, είναι εκτός εαυτου.

 
«Εις εαυτόν δέ ελθών», λέγει ο Σωτήρ. Ο άνθρωπος συνέρχεται, όταν σκεφθή τίνος είναι, δηλ. του Θεού. Το σώμα σου τίνος είναι; Του Θεού. Η ψυχή και αυτή του Θεού. Όλα δώρα, δώρα του Θεού. Εγώ, ποιός είμαι σαν άνθρωπος; Του Θεού, όλος του Θεού! Το σώμα μου είναι δοξασμενο από τον Θεό. Γι’ αυτό το εδημιούργησε ο Θεός, λέγει ο άγιος Απόστολος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Και το σώμα για τον Κύριο, και η ψυχή για τον Κύριο. Δοξάζομε τον Κύριο και με το σώμα και με την ψυχή. Του Θεού είναι και το ένα και το άλλο. Μή νομίζεις ότι είναι τίποτε δικό σου, όχι. Όλα είναι αιωνίως του Θεού. Και συ είσαι αιωνίως του Θεού. Αλλά τότε μόνο, όταν εσύ το συνειδητοποιής.
Λοιπόν η αμαρτία; Δεν επιτρέπει ο διάβολος στον άνθρωπο να συναισθανθή ότι είναι υιός του Θεού. Ο διάβολος εξουσιάζει με την καρδιά και δεν αφήνει στον άνθρωπο να σκεφθή τον Θεό, να θυμηθή, ότι είναι υιός του Θεού, ότι είναι πλούσιος, ανεκδιήγητα πλούσιος. Ότι αυτός είναι αδελφός των αγίων αγγέλων. Ο διάβολος όλα τα σκοτίζει, όλα τα απομακρύνει από τον άνθρωπο, τα διαστρεβλώνει, και του δίνει ψεύτικες ηδονές μεσω των αμαρτιών. Πράγματι έχει δίκαιο ο Απόστολος Παύλος όταν λέει στον άγιο Επίσκοπο και μαθητή του, Απόστολο Τίτο: «ήμεν γάρ ποτέ και ημείς ανόητοι» (Τίτ γ΄, 3) Κοιτάξτε τι λέει ο Απόστολος. Πότε άγιε Απόστολε; Υποδουλωμενοι στίς διάφορες επιθυμίες και στα διάφορα πάθη, τότε είμασταν τρελλοί και ανόητοι.

 
Δεν θέλει ο Κύριος δια της βίας να σε αναστήση εκ των θανάτων σου, να σε αρπάξη από την αμαρτία. Εσύ πρέπει πρώτος να το πης στον ἴδιο: «Κύριε, αυτή η αμαρτία με βασανίζει. Δεν την θέλω, έχει όμως εξουσία επάνω μου. Ελευθέρωσε με!» Τότε γίνεται θαύμα. Πάντα. Ποτέ ο Κύριος δεν αφήνει χωρίς απάντησι την προσευχή, έστω και του μεγαλυτέρου αμαρτωλού. Δεν υπάρχει φρικτή αμαρτία για τον άνθρωπο, ο οποίος αγρυπνεί επάνω στη δική του συνείδηση, επάνω στη ζωή του. Ξέρει ο άνθρωπος, ότι μετά την προσέλευση του Κυρίου Ιησού Χριστου στον κόσμο, ότι δεν υπάρχη αμαρτία, από την οποία ο Κύριος δεν μπορεί να μας ελευθερώση. Δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήση, δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να διώξη. Ο Κύριος δίνει την δύναμη. Μόνο κάνε την αρχή. Μόνο αναβόησε, όπως ο άσωτος υιός: «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου». Όταν αμαρτάνης, αμαρτάνης όχι μόνο στον Θεό, αλλά σ’ όλα τα ουράνια κτίσματα, σ’ όλα τα επίγεια κτίσματα. Αμαρτάνεις στα πουλιά, αμαρτάνης στα λουλούδια, τα δένδρα. Αμαρτάνεις σ’ όλα τα ζωντανά όντα. Η αμαρτία είναι πραγματικά φοβερή, άνευ της μετανοίας. Τόσο φοβερή, ώστε να σκοτώνη και να ρίχνη σ’ εκατό θανάτους. Να ρίχνη στην αγκαλιά του διαβόλου και στην αιώνια φρικωδεστάτη κόλαση. Χωρίς αμφιβολία. Γι’ αυτό ο Θεός ήλθε σ’ αυτόν τον κόσμο. Να εξολοθρεύση τον φοβερό δράκοντα, ο οποίος λέγεται αμαρτία. Ήλθε ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και μας έδωσε όλα τα μεσα να εξολοθρεύσομε την αμαρτία, την κάθε αμαρτία. Εδημιούργησε την Εκκλησία Του επάνω στη γη και της έδωσε όλες τις ουράνιες δυνάμεις, για να νικάμε και εμείς οι άνθρωποι όλες τις αμαρτίες, όλους τους θανάτους μέσα μας και γύρω μας.
Ο Κύριος μας έδωσε τα θαυμαστά Άγια Μυστήρια. Το άγιο Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία, τα οποία εξολοθρεύουν την αμαρτία. Μας έδωσε και τις θαυμάσιες αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, πραότητα και όλες τις υπόλοιπες ευαγγελικές αρετές. Γι’ αυτό δεν υπάρχει απόγνωση στον Χριστιανό άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο.

 
Ας ξυπνήση ο Αγαθός Θεός όλους τους αθέους, όλους τους απίστους. Ας κτυπήση τον καθένα με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους. Με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους μεσα στη συνείδηση, μεσα στη ψυχή. Ας ξυπνήση ο καθένας και πορευθή στην ουράνια πατρίδα του, στην ουράνια τράπεζα ανάμεσα στους αγίους αδελφούς του, τους αγγέλους. Ας ζήση εκεί μαζί τους δια της αιωνίας Θείας Αληθείας, αιωνίας Θείας Διακαιοσύνης και όλων των αιωνίων ουρανίων χαρών.
Κύριε, Σ’ ευχαριστουμε για το άγιο Ευαγγέλιο αυτό. Σ’ ευχαριστουμε για την αγαθή εἴδηση αυτή. Γιατί δημιούργησες τον άνθρωπο, να μπορή να νικήση κάθε αμαρτία και κάθε διάβολο. Σε Σένα δόξα και ευχαριστία, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.



Πηγή-sophia-siglitiki.blogspot.com

Οι πέντε πληγές Του Χριστού

Μου γράφεις οτι ακουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;

Διαβάστε την Καινή Διαθήκη!
Μην ντροπιάζεστε μπροστά στον ουρανό και τη γη με τη άγνοια της πίστης σας! Αφήστε στην άκρη όλες τις άλλες σπουδές και αναγνώσματα μέχρι να μάθετε πρώτα αυτό που είναι το πιο σημαντικό και πιο σωτήριο.

Πρώτα έρχεται η επιστήμη περί πίστεως και κατόπιν οι υπόλοιπες σπουδές…
Οι πέντε πληγές του Ιησού δεν είναι λόγια αλλά φοβερή πραγματικότητα. Γι αυτό είναι καλύτερα να τις γνωρίζουμε και από τα λόγια. Δυο πληγές στα χέρια, δυο πληγές στα πόδια και μία στα πλευρά. Όλες από μαύρο σίδερο και ακόμα περισσότερο από την κατάμαυρη ανθρώπινη αμαρτία. Τρυπημένα τα χέρια που ευλόγησαν.
Τρυπημένα τα χέρια που περπάτησαν και οδήγησαν στη μόνη ορθή οδό. Τρυπημένο στο στήθος, από το οποίο ξεχυνόταν πύρινη ουράνια αγάπη στα παγωμένα ανθρώπινα στήθη.
Επέτρεψε ο Υιός του Θεού, να Του τρυπήσουν τα χέρια εξαιτίας των αμαρτιών πολλών χεριών – δάση χεριών – τα οποία φόνευσαν, έκλεψαν, έκαψαν, άρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Και να του τρυπήσουν τα πόδια για τις αμαρτίες πολλών ποδιών – δάση ποδιών – που περπάτησαν στο κακό, σύλησαν την αθωότητα, καταπάτησαν το δίκαιο, μόλυναν τα ιερά και πάτησαν την καλοσύνη. Και του τρύπησαν το στήθος εξαιτίας πολλών πετρωμένων καρδιών – νταμάρια καρδιών – στις οποίες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία και κάθε ασέβεια και οι ιερόσυλοι λογισμοί και οι κτηνώδεις επιθυμίες και στις οποίες μέσα από όλους τους αιώνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια αδελφού εναντίον αδελφού, γείτονα εναντίον γείτονα, ανθρώπου εναντίον του Θεού.
Τα χέρια του Ιησού τρυπήθηκαν για να θεραπευθούν του καθενός τα χέρια από τα αμαρτωλά έργα. Τα πόδια του Ιησού τρυπήθηκαν για να επιστρέψουν καθενός τα πόδια από τους αμαρτωλούς δρόμους. Το στήθος του Ιησού τρυπήθηκε για να πλυθεί κάθε καρδιά από τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις.
Όταν ο απαίσιος Κρόμβελ, δικτάτορας της Αγγλίας, άρχισε να αρπάζει την περιουσία των μονών και έκλεινε τα μοναστήρια, έγινε σε ολόκληρη την αγγλική χώρα μία θορυβώδης λιτανεία από μερικές χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές σε ένδειξη της λαϊκής αποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι με την επιγραφή στις σημαίες : «Οι πέντε πληγές του Ιησού» και έψελναν ύμνους εκκλησιαστικούς και τελούσαν λειτουργίες πρός τον Θεό στούς αγρούς. Φοβήθηκε ο απαίσιος δικτάτορας πολύ και περισσότερο φοβήθηκε εκείνες τις σημαίες παρά ότιδήποτε άλλο και μείωσε τη βιαιοπραγία του.
Οι πέντε πληγές του Ιησού ας σου μάθουν, να φροντίζεις τις πέντε αισθήσεις σου για τον ζώντα Θεό.

Οι πέντε πληγές του Ιησού είναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αίματος, με το οποίο πλύθηκε το ανθρώπινο γένος και αγιάσθηκε η γη. Απ’ αυτές τις πέντε πληγές χύθηκε όλο το αίμα του Δίκαιου, όλο μέχρι την τελευταία σταγόνα. Ο Θαυματουργός Κύριος, που ήξερε να πολλαπλασιάσει τους άρτους και με πέντε άρτους να χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει εκείνο το πεντακάθαρο αίμα Του και μ’ αυτό τρέφει και ενώνει σε χιλιάδες ναούς πολλά εκατομμύρια πιστών. Αυτό είναι η Θεία Κοινωνία.
Τη Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί με την Παναγία Θεομήτορα κάτω από το Σταυρό για να σε πλύνει εκείνο το ζωοποιό αίμα από τις πέντε πληγέ του Ιησού. Για να μπορείς με την καθαρισμένη και αναζωογονημένη ψυχή να φωνάξεις την Κυριακή μαζί με τις Μυροφόρες: Χριστός Ανέστη!
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλω, σ.76-78)