ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ - Χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ - Χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών



Να είναι τις χριστιανός σημαίνει να πιστεύη εις την ανάστασιν των νεκρών· να ελπίζη εις την υπό του ουρανίου Πατρός υιοθεσίαν ημών· να αποδέχηται την θείαν μορφήν της υπάρξεως· να γίνηται δια της δωρεάς της Πατρικής αγάπης ό,τι Αυτός ο Ίδιος είναι κατά την ουσίαν Αυτού τουτέστι θεός. Τοιαύται είναι αι επαγγελίαι του Θεού και Πατρός εις ημάς τους πιστεύοντας εις Χριστόν Ιησούν ως τον Μονογενή και ομοούσιον Υιόν του Πατρός.

Είναι μεγάλη αμαρτία να μειώσωμεν την δοθείσαν εις ημάς εν Πνεύματι Αγίω αποκάλυψιν περί του Ανθρώπου περί του τρόπου δια του οποίου συνελήφθη ο Άνθρωπος εν τω νοΐ του Θεού, πριν ή δημιουργηθή ο ορατός ούτος κόσμος. Η τιμωρία δια την αμαρτίαν ταύτην -της απιστίας εις την ανάστασιν- είναι ιδιαιτέρου χαρακτήρος. Αποτελεί την ιδίαν ημών αυτοκαταδίκην: Απορρίπτομεν το δώρον του Δημιουργού ημών. Δια τι όμως απορρίπτομεν τούτο;

Κυρίως και προ πάντων, διότι η Πατρική Δωρεά αποκτάται μετά μεγάλου κόπου και πολλών παθημάτων. Το θέμα τούτο είναι άκρως βαθύ.

Ποίος είναι εις θέσιν να παρουσιάση το έργον τούτο εναργώς εις τους ανθρώπους, τους ισταμένους επί διαφόρων επιπέδων συνειδήσεως και νοημοσύνης; Τίς δύναται να περιγράψη πρεπόντως τον εντελώς ιδιαίτερον ενθουσιασμόν του πνεύματος ημών, όταν εν τω Φωτί της Θεότητος αποκαλύπτωνται εις ημάς αι πάνσοφοι οδοί του Ζώντος Θεού;

Πώς όμως δυνάμεθα να πιστεύσωμεν εις το δυνατόν της αναστάσεως ημών δια την αιωνιότητα μετά τον κατά το σώμα θάνατον ημών; Όλα τα βιώματα ημών φαίνονται εις ημάς συνδεδεμένα ακριβώς μετά του σώματος τούτου και των αισθήσεων αυτού. Αισθανόμεθα εισέτι και την σκέψιν ημών ως κίνησιν ενεργείας τινός εν τω φυσικώ εγκεφάλω και τη καρδία ημών…

Δεν εδόθη εις πάντας η εμπειρία των καταστάσεων προσευχής, κατά τας οποίας το πνεύμα ημών ελευθερούται από των υλικών δεσμών και των συνθηκών του χρόνου και του χώρου. Τουναντίον εις ελαχίστους. Αλλ’ ιδού πιστεύομεν εις την επιστήμην μετ’ αφελούς πίστεως παρά την πασιφανή αυτής σχετικότητα. Πάντες δε ημείς χάριν αφομοιώσεως των τελευταίων αυτής επιτεύξεων από παιδικής ηλικίας παραδιδόμεθα εις επωδύνους προσπαθείας επί δεκαετίας. Εις τας υψίστας αυτού μορφάς ο πνευματικός αγών πορεύεται απείρως πέραν πάσης ανθρωπίνης επιστήμης, αλλά εις τα αρχικά στάδια είναι απλούς και χαροποιός εισέτι. Προσπαθώ να εξηγήσω την αληθινήν αιτίαν της αρνήσεως των ανθρώπων να ακολουθήσουν τον Χριστόν-Αλήθειαν.

«Ει Χριστός κηρύσσεται ότι εκ νεκρών εγήγερται, πώς λέγουσι τινες εν υμίν ότι ανάστασις νεκρών ουκ έστιν; Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται. Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε η πίστις υμών… Και ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν… Τί και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν; Καθ’ ημέραν (εγώ ο Παύλος) αποθνήσκω…» (Α' Κορ. 15,12-14· 15,19 και 30-31).

Πηγή: Από το βιβλίο «Περί Προσευχής»
Εκδ. Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1993

_________________

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι,
Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Η Ταπείνωση ! Το μονοπάτι για Τον Ουρανό !

Η Ταπείνωση ! Το μονοπάτι για Τον Ουρανό !

«Ο­σο ει­σαι σπου­δαιος, αλ­λο τό­σο νά ει­σαι τα­πει­νός. Ο­ταν α­νεβεις ψη­λά, ε­χεις α­νά­γκη νά πά­ρεις τά μέ­τρα σου, γιά νά μήν πέ­σεις... 

Για­τί εχεις με­γά­λη ι­δέ­α γιά τόν ε­αυ­τό σου, ενω ει­σαι αν­θρω­πος, συγ­γε­νής μέ τή γη, τό ι­διο πράγ­μα μέ τή στά­κτη σέ ο­λα: καί στή φύ­ση καί στή γνώ­μη καί στήν ε­κλο­γή των πραγ­μά­των.
Σή­με­ρα ει­σαι πλού­σιος, αυ­ριο φτω­χός· σή­με­ρα υ­γι­ής, αυ­ριο αρ­ρω­στος· σή­με­ρα χα­ρού­με­νος, αυ­ριο λυ­πη­μέ­νος· σή­με­ρα δο­ξα­σμέ­νος, αυ­ριο πε­ρι­φρο­νη­μέ­νος· σή­με­ρα νέ­ος, αυ­ριο γέ­ρος. 

Μή­πως κά­τι α­πό τά αν­θρώ­πι­να πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρό; Η μή­πως, α­ντί­θε­τα, τό κα­θε­τί μι­μει­ται τήν κί­νη­ση των πο­ταμων πού κυ­λουν; Δέν προλα­βαί­νου­με κα­λά κα­λά νάτό δου­με, καί μας ε­γκατα­λεί­πει πιό γρή­γο­ρα α­πό τή σκιά. Για­τί λοι­πόν, αν­θρω­πέ μου, ε­χεις α­λα­ζονεί­α, ενω ει­σαι κα­πνός, μα­ταιό­τη­τα; Πράγματι, ο αν­θρω­πος ταυ­τί­ζε­ται μέ τή μα­ταιό­τη­τα.

Οι η­μέ­ρες της ζωης του ει­ναι σάν χορτάρι. Ξε­ραί­νε­ται τό χορτά­ρι καί τό αν­θος του πέ­φτει μα­ρα­μέ­νο»
«Νά ει­σαι τα­πει­νός» !

Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, ακουμπά Στον Ουρανό.


Ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη βασίλεια των ουρανών είναι η ταπείνωση.Όταν αύτη ριζώσει στη ψυχή, θα φέρει όλες τις άλλες αρετές και την ελπίδα της σωτηρίας.


Ο 'Οσιος Θεοφάνης ο 'Εγκλειστος μας συμβουλεύει :

" Ταπείνωση θ’ αποκτήσετε κάνοντας έργα ταπεινά, σηκώνοντας αγόγγυστα κάθε προσβολή και περιφρόνηση, βάζοντας τον εαυτό σας κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους, καλλιεργώντας μέσα σας την αυτομεμψία και αυτοεξουθένωση. 

Αγάπη θ’ αποκτήσετε κάνοντας εργα αγάπης. Αυτά αρχικά απαιτούν την άσκηση βίας στη ψυχή, με τον καιρό όμως γίνονται δίχως δυσκολία, με προθυμία και ευχαρίστηση. Πρέπει να ξέρετε, πάντως, πως η αγάπη αυξάνεται φυσικά και αβίαστα μαζί με την ταπείνωση.

Γιατί οσο μειώνεται ο εγωισμός μας, τόσο φουντώνει η φλόγα της αγάπης μας στο Θεό και τον πλησίον."

Πηγή:armenisths

Πηγή: Ορθόδοξα Ωφελήματα: Η Ταπείνωση ! Το μονοπάτι για Τον Ουρανό ! http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com/2013/08/blog-post_9493.html#ixzz2dOXcGrUR

Οι 3 τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Οι 3 τελευταίες επιθυμίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου Αποστολέας Christos στις Wednesday, July 04 @ 09:01:59 MST
Contributed by Christos

Eυρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του...

1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.
2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.
3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων...
Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.


Ο Αλέξανδρος του εξήγησε: ...
1. Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν!
2. Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν!
3. Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος! Ο χρόνος είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε.

Ο Γέρων Πορφύριο

Ο Γέρων Πορφύριος
Αποστολέας Christos στις Sunday, July 14 @ 22:12:42 MST

Contributed by Christos

Του +Γεωργίου Παπαζάχου (Επ. Καθηγητής Καρδιολογίας)

“Γράφω αυτη την επιστολή από μιά εσωτερική πίεση να μιλήσω για τον Γέροντα Πορφύριο, που κοιμήθηκε πρίν από 40 μέρες. Έζησα τόσα γεγονότα 14 χρόνια κοντά του, σάν ένας από τούς γιατρούς του, που δεν πρέπει να το κρύψω από τούς αδελφούς μου. Θά διηγηθώ μερικά περιστατικά, που παρουσιάζουν το Γέροντα σάν άρρωστο και σάν γιατρό.

Συγχωρέστε μου τα προσωπικά στοιχεία, που αν αφαιρεθούν αλλοιώνουν τα γεγονότα. Ασφαλώς, άλλοι έζησαν άλλες συγκινήσεις κοντά του. Καί δεν πρέπει να χαθούν, γιατί αποτελούν σημάδια της αγίας βιοτής του, αποδείξεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στή ζωή μας και υποθήκες για ολόκληρη τή γενιά μας.



Ο Γέροντας και η αρρώστια του

Ήταν πραγματικά άρρωστος. Μέ πλήθος αρρώστιες επάνω του. Τά περισσότερα συστήματα έπασχαν. Προσωπικά διεπίστωσα: έμφραγμα μυοκαρδίου (προσθιοδιαφραγματικό με πλαγία ισχαιμία), χρονία νεφρική ανεπάρκεια, έλκος δωδεκαδακτύλου (με επανειλημμένες γαστρορραγίες), χειρουργηθείς καταρράκτης (με αποβολή του φακού και τύφλωση), έρπης ζωστήρ στο πρόσωπο, σταφυλοκοκκική δερματίτιδα στο χέρι, βουβωνοκήλη (με συχνή περίσφιγξη), χρονία βρογχίτιδα, αδένωμα της υποφύσεως στο κρανίο.

Καί η υπομονή του ιώβειος. Όταν είχε τον έρπητα σε έξαρση και όλο το δεξιό του πρόσωπο (τριχωτό κεφαλής, παρειά, αυτί, σαγόνι) ήταν μιά ανοιχτή πληγή, τον ερώτησα πόσο έντονο πόνο αισθάνεται’ μού απάντησε: “Σάν να ακουμπάω το δεξί μου μάγουλο σε τηγάνι με ζεματιστό λάδι”. Καί ήταν απόλυτα ήρεμος. Δέν άφηνε ούτε υποψίες ότι υποφέρει, ούτε ένα βογγητό.

Πολλές φορές, ενώ βρισκόμουν στο κελλί του και κουβεντιάζαμε, συνέβαινε περίσφιγξη της βουβωνοκήλης του, πάντα επώδυνη. Δέν ζητούσε βοήθεια. Αγωνιζόταν να την ανατάξη μόνος του κάτω από τις κουβέρτες του.. Κανείς δέ μιλούσε, ενώ από τα χείλη του ακουγόταν ψιθυριστά, με μιά ανεπανάληπτη γαλήνη, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησέ μας”.

Μερικοί τον παρεξήγησαν κάποτε που φίλησαν το χέρι του καλυμμένο με μιά γάζα, νομίζοντας ότι σιχαίνεται. Ήταν η εποχή που εμείς το καλύψαμε, γιατί είχε την σταφυλοκοκκική δερματίτιδα και ήταν ολόκληρο εξελκωμένο.
Αλλ’ η κουβέντα μας ένα βράδυ, μετά την καρδιολογική εξέταση και το τυπικό ηλεκτροκαρδιογράφημα, με συνεκλόνισε. Ούτε φαντάσθηκα ποτέ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να αντιμετωπίση έτσι την αρρώστια του. Μού είπε: “Θά σού εξομολογηθώ κάτι, αλλά να μείνη μυστικό. Έχω καρκίνο στην υπόφυση. Ήδη αισθάνομαι τή γλώσσα μου μεγαλωμένη και δεν γυρίζει καλά μέσα στή στοματική κοιλότητα”.

Ύστερα μού ανέλυσε ιατρικά και σωστά τή λειτουργία των ενδοκρινών αδένων και κατέληξε: “Πρέπει να ξέρης ότι, όταν ήμουν καλογεράκος -ίσως 16 χρονών- στο Άγιο Όρος αισθανόμουνα τόσο ευτυχισμένος, ιδίως μετά τή Θεία Κοινωνία, ώστε έβγαινα στο δάσος και με δάκρυα φώναζα: Δόξα Σοι, Κύριε! Ήρθες ολόκληρος μέσα μου’ σε μένα τον αμαρτωλό’ Εσύ ο Χριστός μου, που σταυρώθηκες και πόνεσες για μένα και σήκωσες τις αμαρτίες μου.

Κι εγώ τί κάνω για σένα; Ποιόν πόνο υποφέρω για σένα; Κύριε, στείλε μου έναν καρκίνο! Χριστέ μου, χάρισέ μου έναν καρκίνο, να υποφέρω και γώ μαζί Σου! Αυτή την προσευχή την έκανα συνέχεια και μετά το εξομολογήθηκα στόυς Γεροντάδες μου. Εκείνοι μού σύστησαν να μήν την επαναλάβω, γιατί εκπειράζω τον Θεό. Ξέρει εκείνος τί θα κάνη. Δέν την ξανάκανα αυτή την προσευχή.

Αλλά τώρα, Γιωργάκη μου, μού τον έστειλε τον καρκίνο! Καταλαβαίνεις την ευεργεσία; Έστω και αργά, θα υποφέρω λίγο μαζί Του”. Έμεινα ενεός. Πρώτη φορά στην ιατρική σταδιοδρομία μου άκουγα τή φράση: “Δόξα τώ Θεώ, έχω καρκίνο!”. Είχα ξεχάσει ότι μπροστά μου δεν βρισκόταν άνθρωπος κοινός’ ήταν ο Γέροντας Πορφύριος.

Ωστόσο ποτέ δεν αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια των πολλών γιατρών-πνευματικών του παιδιών. Μάλιστα μιά μέρα τον ερώτησα: “Γιατί πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, κυρίως μοναχοί, αρνούνται την ιατρική βοήθεια, πιστεύοντας ότι θα τούς βοηθήση κατ’ ευθείαν η Παναγία;”. Μού απάντησε: “Είναι εγωϊσμός -πονηρή ενέργεια- να νομίζης ότι ο Θεός θα κάνη, κατ’ εξαίρεση από τούς πολλούς, θαυματουργική επέμβαση για σένα. Ο Θεός κάνει θαύματα και τώρα, αλλά εσύ δεν πρέπει να το προσδοκάς για σένα. Είναι εγωϊστική εξαίρεση. Άλλωστε και μέσω των γιατρών ο ίδιος ο Θεός ενεργεί.

“Ιατρούς και φάρμακα Κύριος έδωκεν”, λέει η Αγία Γραφή”.

Δεχόταν δέ μόνο την κλασσική ιατρική, πολλά κεφάλαια της οποίας γνώριζε άριστα. Μέ την εμπειρία του από τη μακρά θητεία στην Πολυκλινική Αθηνών και με το θεϊκό “χάρισμά” του έβλεπε βαθύτερα την αρρώστια και πολλές φορές μάς στρίμωχνε με σαφώς επιστημονικές ερωτήσεις.

Ο Γέροντας θεραπεύει

Ειδικότητά του η “τηλε-διαγνωστική”! Έβλεπε με καταπληκτική ακρίβεια αλλαγές στον εαυτό του και σε άλλους’ συχνά και στούς γιατρούς του.
Ο ίδιος μού διηγήθηκε ότι διέγνωσε υπογοναδισμό σε έναν νέο μόνο κοιτάζοντάς τον, κάταγμα σπονδύλου σε μιά μοναχή που βρισκόταν σε άλλη πόλη. Είναι ίσως χιλιάδες αυτοί που δέχθηκαν τή διαγνωστική του ενέργεια και επιβεβαιώθηκε η νόσος αργότερα και επιστημονικά.

Εδώ θα αναφέρω μιά αυτοδιάγνωσή του. Διεπίστωσε μεταβολές στο ηλεκτροκαρδιογράφημά του, χωρίς καρδιογράφο.
Ένα βράδυ μού τηλεφώνησε ανήσυχος: “Έλα, έστω και αργά, και θα δής αλλοιώσεις στο καρδιογράφημα. Πονάω σήμερα, πολλές φορές, και ο πόνος είναι στηθαγχικός”. Διαπίστωσα πράγματι ισχαιμικές μεταβολές (στις απαγωγές v3-v6) και τον ρώτησα σε ποιό stress βρέθηκε σήμερα. Άρχισε να κλαίη και με διακοπές να μού περιγράφη λεπτομερώς σκηνές από τις οδομαχίες στή Ρουμανία.

Ήταν η ημέρα της εξεγέρσεως του λαού κατά του Τσαουσέσκου και με το “χάρισμά” του έβλεπε τούς πυροβολισμούς και τούς θανάτους στις πλατείες, όπως τις δημοσίευσαν οι εφημερίδες τις επόμενες ημέρες. Συνέχισε να κλαίη και τον παρεκάλεσα να ζητήση από τον Θεό να του αφαιρέση για λίγο αυτή την “όραση”.

Η καρδιά του βρισκόταν σε κίνδυνο από την ένταση. Θά μπορούσε να κάνη επέκταση του εμφράγματός του. Στήν ίδια ένταση βρισκόμουν κι εγώ, βλέποντας την ευαισθησία της “άλλης” καρδιάς ενός αγίου. Έκρυψα τα μάτια μου με το καρδιογράφημα και σκεφτόμουν: Τί σημασία έχουν, Γέροντα, για σένα τα νιτρώδη αντιστηθαγχικά φάρμακα που ετοιμάζομαι να σού δώσω; Εσύ δεν είσαι εκ του κόσμου τούτου. Η καρδιά σου χτυπά στον Ωρωπό και ζή στην Ρουμανία. Στό ηλεκτροκαρδιογράφημα η καρδιά φαίνεται με ισχαιμική “κατάσπαση” του Sε διαστήματος, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μεγάλη “ανάσπαση” προς τον ουρανό. Έφυγα αργά με τον τρόμο ότι είδα λίγο από το φώς ενός αγίου.
Εγώ πήγαινα στο κελλί του σάν διαγνώστης γιατρός, αλλά πολλές οι φορές που εκείνος έκανε διαγνώσεις για μένα. Θά αναφέρω δύο: Είχα χειρουργηθή από τον καθηγητή κ. Βασ. Γολεμάτη (δύο βουβωνοκήλες ταυτόχρονα) και ενώ ήμουν στή φάση της αναρρώσεως, πήγαμε με τή γυναίκα μου στον Ωρωπό. Δέν ξέρω αν είχε μάθει από φίλους ότι ήμουν χειρουργημένος, αλλά μόλις μπήκαμε με κοίταξε επίμονα για πολλή ώρα στην κοιλιά και μού είπε: “Βλέπω ότι δεξιά έγινε καλή εγχείρηση, αλλά αριστερά αριστοτεχνική’ γιατί περιποιήθηκε τόσο εκεί;”.

Η γυναίκα μου μού έκανε νόημα: “Τί λέει ο Γέροντας;”. Δέν είχα πεί ούτε σε εκείνη ούτε σε άλλον ότι ο χειρουργός είχε εφαρμόσει την μέθοδο Soudaice αριστερά, επειδή ήταν μεγάλη.

Ο Γέροντας το “είδε”.
Τόν Δεκέμβριο του 1990 ήμουν στο κρεβάτι με την πολλοστή γαστρορραγία μου. Σέ κάποια στιγμή έντονου προβληματισμού μου αν πρέπη να χειρουργηθώ ή όχι, χτύπησε το τηλέφωνο. Μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Γέροντα: “Αυτές τις μέρες σε επισκέπτομαι συχνά και με το “χάρισμα”, που μού έδωσε ο Θεός ενεργώ θεραπευτικά. Ποτέ δεν είχα μπεί στο σπίτι σου τόσες πολλές φορές σε λίγες μέρες.....Κάτι μού λέει να μήν το χειρουργήσης τώρα, αλλά να αλλάξης τρόπο ζωής, να χαλαρώσης.
Άφησε το χειρουργείο να το σκεφθούμε αργότερα. Τί κάνω εγώ τώρα το γιατρό στο γιατρό; (γελάει). Νά ξεκουράζεσαι περισσότερο, γιατί σε αγαπάει ο κόσμος. Μού έφαγες τή δόξα (γελάει)”. Φαντάζεσθε πώς ένοιωσα κάτω από αυτή την προστατευτική του παρουσία!

Αγαπούσε τόσο πολύ όλους τούς ανθρώπους που τον πλησίαζαν και, φυσικά, και τούς γιατρούς του, ώστε να ενεργοποιή για μάς το θεραπευτικό χάρισμά του. Όσοι τον πλησίαζαν ανεπιτήδευτα έχουν παρόμοιες εμπειρίες. Πολλές φορές έπαιρνα μαζί μου φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα, που εξεπλήσσονταν, όταν άρχιζε να μιλάη για το πρόβλημά τους, χωρίς εγώ να τον ενημερώσω εκ των προτέρων. Κάποια κυρία, φεύγοντας, ήθελε να δώσω όρκο ότι δεν του μίλησα για κείνη πρίν πάμε στον Ωρωπό.

Τό χάρισμά του τον έκανε περισσότερο ευαίσθητο απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Ένα σούρουπο διέκοψαν την καρδιολογική εξέταση οι μοναχές, γιατί έξω είχαν συγκεντρωθεί πολλοί άνθρωποι και περίμεναν να πάρουν την ευχή του πρίν νυχτώση. Βγήκα έξω από το κελλί και οι επισκέπτες φίλησαν απλώς το χέρι του. Ήταν κουρασμένος και δέ μίλησε σε κανέναν.

Η τελευταία κυρία βγήκε κλαίγοντας. Όταν ξαναμπήκα βρήκα τον Γέροντα να κλαίη. “Αυτά παθαίνω πάντα, μού είπε. Είδα τώρα αυτή τή μητέρα να τή δέρνη αύριο ο ναρκομανής γιός της, για να του δώση χρήματα. Καί η καημένη ασφαλώς θα σκανδαλίστηκε που έχει τέτοιο πρόβλημα και έφυγε χωρίς βοήθεια... Τί μπορείς εσύ να κάνης , φτωχέ Πορφύριε... Κύριε Ιησού...”. Καί επανέλαβε πολλές φορές ψιθυριστά τή λέξη “Ιησού”.

Ήταν τόσο απλός και γλυκός άνθρωπος, ώστε να μή κωλύεσαι να του απευθύνης οποιαδήποτε ανόητη ερώτηση. Έτσι μιά μέρα τον προκάλεσα αδιάκριτα: “Πώς ξέρεις, Γέροντα, ότι αυτό το προορατικό σου χάρισμα είναι από τον Θεό και όχι από τον Διάβολο;”. Γέλασε καλοκάγαθα και μού είπε: “Τό δοκίμασα. Είναι εκ Θεού, γιατί δεν λανθάνει. Νά σού δώσω παράδειγμα; Η νεωκόρος στην Πολυκλινική πόναγε στο δεξιό άνω γομφίο και κράταγε το δεξιό μάγουλό της. Τής είπα ότι είναι χαλασμένος ο αριστερός γομφίος. Εκείνη επέμενε, αλλά όταν γύρισε από τον οδοντίατρο μού είπε ενθουσιασμένη ότι είχα δίκαιο. Στήν ακτινογραφία η βλάβη ήταν αριστερά, αλλά αισθανόταν τον πόνο δεξιά, επειδή ήταν στο ίδιο νευροτόμιο. Άν, λοιπόν, ήταν από τον πονηρό, αυτή η προόραση θα βασιζόταν στο αίσθημα του ασθενούς και θά’ βγαινε λανθασμένη. Τού Θεού η ενέργεια δεν σφάλλει”.
Ο Γέροντας σάν γιατρός μου δεν “έβλεπε” μόνο τις σωματικές μου ασθένειες. Φρόντιζε και για τις πολλές πνευματικές ατέλειές μου. Προσπάθειά του να βρώ την ταπείνωση. Ένα απόγευμα μού τηλεφώνησε στο ιατρείο, ακριβώς μετά την υπερβολική εκδήλωση αγάπης ενός ζεύγους ασθενών μου που περιποιήθηκα. Μεταφέρω τα λόγια του: “Γιωργάκη, είμαι ο Γέροντας. Εμείς οι δυό θα πάμε μαζί στην κόλαση. Θά ακούσουμε: Άφρον, άφρον, ταύτη τή νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού...

Τά αγαθά σου εν τή ζωή σου απήλαυσες, ά δέ ητοίμασας τίνι έσται;”. Τόν διέκοψα: “Τί απολαύσαμε, Γέροντα, σ’ αυτή τή ζωή; Τό σαράβαλο αυτοκίνητο, το άδειο βιβλιάριο ή τον ανύπαρκτο ύπνο μας;”. Απάντησε απότομα: “Τί είναι αυτά που λές; Δέ σού λέει ο κόσμος: Τί καλός γιατρός που είσαι; Μάς αγαπάς, μάς φροντίζεις, δέ μάς γδέρνεις. Καί σύ τα αποδέχεσαι, τα χάφτεις. Έ! Τόν έχασες το μισθό σου. Τό ίδιο παθαίνω και εγώ. Μού λένε πώς έχω “χαρίσματα”, πώς μπορώ να τούς ακουμπήσω και να κάνω θαύματα, πώς είμαι άγιος. Καί τα χάφτω, ο ανόητος και αδύναμος.

Έ! Γι’ αυτό σού είπα ότι μαζί θα πάμε στην κόλαση!”. “Άν είναι να πάμε μαζί”, του απάντησα, “πάμε και στην κόλαση!”. Κι εκείνος έκλεισε το τηλέφωνο, λέγοντας: “Εγώ σού μιλάω σοβαρά και σύ πάντα αστειεύεσαι. Καλή μετάνοια και στούς δυό μας”.

Άλλη μέρα ήμουν βαρύθυμος, σκεπτόμενος ότι έφυγαν τα περισσότερα χρόνια μου άκαρπα μέσα από άχρηστες καθημερινές λεπτομέρειες. Τηλεφώνησε ο Γέροντας και με αναπτέρωσε με δυό-τρείς φράσεις του: “Άκουσες ποτέ, γιατρέ, το “ου μή γεύσονται θανάτου”; Μπορούμε, αν θέλουμε, να αποφύγουμε την πεθαμενίλα. Αρκεί να αγαπήσουμε τον Χριστό. Καί σύ “εξ όλης της καρδίας σου”, κύριε καρδιολόγε” (γελάει).

Ο Γέροντας δεν ήταν μόνο γιατρός. Ήταν και κτηνίατρος. Αγαπούσε τα ζώα. Εξημέρωσε επιθετικούς παπαγάλους και τούς έμαθε την Ευχή.

Εξεπλάγην όταν άκουσα μέσα στο κελλί τον παπαγάλο να επαναλαμβάνη την ευχή. “Είναι πιό πνευματικός από μένα”, είπε. “Εγώ αποκάμνω και κοιμούμαι, αλλ’ αυτός αγρυπνεί”. Τελευταία προσπαθούσε να εξημερώση έναν αετό. Κάποιο Σαββατοκύριακο, στή βόρειο Εύβοια που ησύχαζε, συνέβη το εξής, που μού διηγήθηκε ο ίδιος: “Μιά τσομπάνισσα παρακάλεσε να διαβάσω μιά ευχή στο κοπάδι της, γιατί αρρώσταιναν τα γίδια της.

Συμφώνησα και έφεραν όλο το κοπάδι κοντά στο εκκλησάκι που έμενα. Στάθηκα μπροστά στο κοπάδι, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και είπα διάφορες προσευχές από ψαλμικούς στίχους που αναφέρονται στην κτίση. Επικρατούσε απόλυτη σιωπή στα ζώα. Κανένα δεν κουνιόταν. Ύστερα κατέβασα τα χέρια μου και ο τράγος κινήθηκε μόνος του. Ήρθε κοντά, μού φίλησε το χέρι και υποχώρησε ήρεμα... Τά λέω σωστά Πηνελόπη;” φώναξε στην ανηψιά του, που στεκόταν πιό πέρα. “Ναί, Γέροντα. Ακριβώς έτσι έγιναν. Εγώ ήμουν εκεί”.

Κάθε φορά που πήγαινα στον π. Πορφύριο με συνείχε φόβος μήπως αυτή είναι η τελευταία φορά που τον εξετάζω. Έτσι φρόντιζα να κάνω ψηλάφηση καρδιακής ώσεως και καρωτίδων για αρκετή ώρα, με την βεβαιότητα ότι ψηλαφώ το σώμα ενός αυριανού αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Όταν έπαιρνα το χέρι μου από το προκάρδιο επανελάμβανε το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κόσμο σου”. Πόσα να οφείλη άραγε αυτός ο κόσμος, η γενιά μας, σ’ αυτές τις προσευχές του Γέροντα Πορφυρίου! Καί πόσα του οφείλω εγώ προσωπικά!

Φεύγοντας, έσκυβα να πάρω την ευχή του και άλλοτε μού έδινε χαστούκι (ήταν η άκρα εκδήλωση της χαράς του) ή άλλοτε έσφιγγε το κεφάλι μου στα δυό του χέρια, λέγοντας την ευχή (ήταν το δικό του ηλεκτροεγκεφαλογράφημα).

Τώρα εξηγώ γιατί ο Θεός φύτεψε μέσα μου την επιθυμία να σπουδάσω ιατρική σε μεγάλη ηλικία και να γίνω καρδιολόγος. Ήθελε να γνωρίσω και να ψηλαφήσω από κοντά τον απλό, προσηνή και χαρισματικό άγιο Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη.
Κάποια μέρα μού είπε: “Όταν θα φύγω θα είμαι πιό κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις”. Ελπίζω τώρα να μπαίνη ευκολότερα στα σπίτια μας και στις καρδιές μας.

Ανναδημοσίευση από το περιοδικό “Σύναξη”

Γέρων Παΐσιος: Στο τέλος όλων αυτών ο Θεός θα βοηθήσει την Ελλάδα

Γέρων Παΐσιος: Στο τέλος όλων αυτών ο Θεός θα βοηθήσει την Ελλάδα Αποστολέας Christos στις Sunday, June 30 @ 23:04:09 MST
Contributed by Christos

Επί 11 χρόνια κοντά του ο Ιερομόναχος Δαβίδ αφηγείται ζωντανά περιστατικά

Προ εκπλήξεως πιάστηκαν οι υπεύθυνοι της Ενωμένης Ρωμηοσύνης, με τον κόσμο να έχει κατακλύσει την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας την παρελθούσα Κυριακή 16 Ιουνίου (2013), παρότι η αφόρητη ζέστη δημιούργησε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Ασφυκτικά γεμάτο, όρθιοι στους διαδρόμους και στις πόρτες οι πολίτες της Έδεσσας και όχι μόνο –είχε κόσμο από Σκύδρα, Αριδαία αλλά και από  τα γύρω χωριά- περίμεναν υπομονετικά να ακούσουν λόγια για τον γέροντα Παΐσιο αλλά και να παρακολουθήσουν το video που είχε ετοιμάσει το σωματείο και διέμεινε εντελώς δωρεάν σε cd σε όλον τον κόσμο στο τέλος της εκδήλωσης. Βέβαια αν και το οπτικοακουστικό αυτό υλικό είναι διάρκειας περίπου μιας ώρας λόγο του πολύ κόσμου παρουσιάστηκαν επιλεκτικά κάποια αποσπάσματα.

Στην μνήμη του λαού μας ως Άγιος

Κατά την έναρξη της εκδήλωσης και με την παρουσία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, κ.κ. Ιωήλ έγινε το καλωσόρισμα από εκπρόσωπο του σωματείου και μεταξύ άλλων ειπώθηκε: «…Εκ μέρους της Ενωμένης Ρωμηοσύνης σας καλωσορίζω στην σημερινή μας μικρή εκδήλωση αφιέρωμα στην μνήμη του γέροντος Παϊσίου, του Αγιορείτου, ενός ασκητή που έχει καταγραφεί στην μνήμη μας και στην μνήμη του λαού μας ως Άγιος. Η Ενωμένη Ρωμηοσύνη είχε την χαρά και την ευλογία να γράψει πριν από λίγα χρόνια έναν οπτικοακουστικό δίσκο με τον βίο του γέροντος Παϊσίου. Απόσπασμα αυτού του δίσκου θα παρακολουθήσουμε σήμερα και κατά την έξοδό σας θα πάρετε δωρεάν. Πριν από αυτό όμως θα έχουμε την ευλογία να ακούσουμε λόγο ωφέλιμο, από το περιβόλι της Παναγίας, από τον Ιερομόναχο πατέρα Δαβίδ, από το Ιερόν Κελίον των Αρχαγγέλων του Αγίου Όρους. Θα ήθελα όμως πρώτα να καλέσω στο βήμα τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας, Πατέρα Ιωήλ, για έναν χαιρετισμό και να ευλογήσει την εκδήλωσή μας».

Με τα δυο μου χέρια την ευλογώ

«Χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτή την εκδήλωση που γίνεται στην αίθουσα της Μητροπόλεως όπου συχνά πυκνά ακούγονται Πνευματικοί Λόγοι», είπε ο Σεβασμιώτατος, ο οποίος επίσης χάρηκε που η Ενωμένη Ρωμηοσύνη, παρ’ όλο που η έδρα της είναι στην Θεσσαλονίκη, έχει τόσες δραστηριότητες και στην έδεσσα. Μίλησε ακόμη για τον  Αγιορείτη Δαβίδ, ο οποίος είναι ένας εκλεκτός κληρικός και είναι ευτυχής που ανήκει στο δυναμικό της Μητροπόλεως. Ο Μητροπολίτης  Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, κ.κ. Ιωήλ, έχει γνωρίσει τον πατέρα Παΐσιο και είχε και καλές εμπειρίες  και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που χαίρεται ιδιαίτερα γι’ αυτήν την εκδήλωση και όπως τόνισε: «με τα δυο μου χέρια την ευλογώ κι εύχομαι το σωματείο της Ενωμένης Ρωμηοσύνης να αυξάνει και να πληθύνει και να κάνει πάντα τέτοιες καλές εκδηλώσεις για την υποδομή των ανθρώπων».

Οι εμπειρίες του Ιερομόναχου Δαβιδ

Αφού ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη και την Ενωμένη Ρωμηοσύνη ο Ιερομόναχος πατέρας Δαβίδ προχώρησε στην αφήγηση δικών του εμπειριών από την συχνή επαφή του με τον γέροντα Παΐσιο. 

 «Βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή ότι όλοι σχεδόν οι Προφήτες ήταν συνυφασμένοι με την ζωή και την ιστορία της θλίψης και τις χαρές του Έθνους του Ισραήλ. Προφήτεψαν τις καταστροφές που θα έρχονταν, λόγο της αποστασίας τους από τον ζώντα Θεό. Προφήτεψαν την Παλιγγενεσία του  Έθνους τους. Πολλοί Προφήτες έζησαν αυτές τις καταστροφές, ζυμώθηκαν με αυτόν τον ανυπότακτο λαό και ταλαιπωρήθηκαν μαζί του. Δεν ήσαν αδιάφοροι αντιεισαγγελείς αυτών των τιμωριών. Αυτή είναι η ζωή του κάθε Προφήτη. Το Προφητικό κάλεσμα μέσα από την εκκλησία ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει….

Όμως το προφητικό κάλεσμα έχει μεγαλύτερη ευρύτητα και αφορά όλη τη ζωή του λαού. Με αυτήν την διάσταση δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Είναι από τα υψηλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Η μορφή του Κοσμά του Αιτωλού ήταν καταλυτική για την ιστορία του έθνους μας. Είναι ο Προφήτης της Ρωμηοσύνης που με το μαρτυρικό του αίμα ζωοποίησε τις σκλαβωμένες ψυχές των ρωμηών. Τα Προφητικά του λόγια τα κράτησαν μέσα στις ψυχές τους πολλές γενιές ρωμηών. Πολλά πράγματα ακόμη τα αναμένουμε να γίνουν. Μίλησε για το μικρό και μεγάλο Ρωμαίικο. Μίλησε για τον προεδρικό στρατό που θα πορεύεται για την πόλη. Μίλησε για τους φόρους που θα βάλουν στα κοτέτσια και στα παράθυρα των σπιτιών, για την τηλεόραση, για το τηλέφωνο, για την εκδήλωση άλλων γεγονότων που άλλα έγιναν και άλλα αναμένονται να γίνουν.

Λένε οι Άγιοι Πατέρες ότι του Προφήτη τα λόγια μόνο ένας άλλος Προφήτης μπορεί να τα ερμηνεύσει. Αυτό το αισθάνθηκα κι εγώ στο προαύλιο της Παναγούδας όταν ακούγαμε τον Πατέρα Παΐσιο να μας δίνει την ορθή ερμηνεία για τα εξαμίλια που αναφέρει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Από πολλούς πολλά έχουν αναφερθεί για το ποια είναι αυτά τα εξαμίλια. Αλλά ο νέος Προφήτης της ρωμηοσύνης, ο μακαριστός γέροντας έδωσε την αληθινή εξήγηση, κάτι το οποίο το ζούμε σήμερα εμφανώς μέσα από τις ταλαιπωρίες του ελληνικού έθνους.

Θυμάμαι που μας ανέφερε τον ενθουσιασμό του για το βιβλίο του υπουργού Ν. Μάρτη περί μακεδονικού θέματος το πόσο σωστά έχει αναπτύξει αυτό το θέμα… γι’ αυτό είχε αναρτήσει στο δωμάτιό του εκεί που υποδεχόταν τον κόσμο την προφητεία του Προφήτου Αργύρου για τους Μακεδόνες.

Τον θυμάμαι να κρατάει το τετράδιο του Αγίου Αρσενίου… Για τα σημεία των καιρών πολλοί έχουν ωφεληθεί αλλά και πολλοί έχουν παρεξηγήσει.

Στην εποχή μας για την ρωμηοσύνη, αυτήν την κοινωνία των εθνών που έχουν ως σύμβολο ενότητας την ορθοδοξία, για το ελληνικό έθνος αλλά και ειδικά για την πορεία της εκκλησίας μίλησε μόνο ο γέροντας Παΐσιος…

Λένε οι Πατέρες ότι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος όταν δίδονται υπάρχει μια φυσική υποδοχή, δηλαδή μια φυσική κλίση ένα υπόστρωμα του φυσικού χαρίσματος. Για παράδειγμα το κάλεσμα της κυβερνήσεως γίνεται σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα ηγεμονικές, το κάλεσμα της Σοφίας σε ψυχές που είναι ιδιαίτερα οξυδερκείς και νοήμονες… εννοείται ότι όλη αυτή η ποικιλία των ψυχών έχει περάσει μέσα από την κάθαρση και τον φωτισμό.

Βλέπουμε για παράδειγμα τον Μέγα Βασίλειο να μην περιορίζει το ενδιαφέρον του μόνο στην Καισάρεια, ενδιαφερόταν για το πώς πορευόταν οικουμενικά η εκκλησία, γι’ αυτό τον ονομάζουμε οικουμενικό Διδάσκαλο.

Ερχόμενοι στην περίπτωση του μακαριστού γέροντα πρέπει να θυμηθούμε ότι από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε έζησε την προσφυγιά. Έχασε την πατρίδα του, πήγε στο στρατό και πολέμησε για τις αξίες της ελληνικής φυλής μέσα στην παραζάλη του εμφυλίου πολέμου.

Πόνεσε για το λαό του Θεού, προσευχήθηκε υπέρ αυτού. Δεν περιορίστηκε στον προσωπικό του αγιασμό γι’ αυτό και ο Χριστός μας τον ανέδειξε νέο Προφήτη της Ρωμηοσύνης, μια συνέχεια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Τα λόγια του παρηγορούν πλήθος ανθρώπων σε πολλά έθνη. Μπορώ να πω ότι η Αγία μορφή του ενώνει όλη την Ορθόδοξη Οικουμένη, μιλάει στην καρδιά όλων των Χριστιανών.

Θυμάμαι μια άλλη φορά που μας μίλαγε για τις δύσκολες ημέρες που θα έρθουν τις οποίες θα ζήσετε εσείς μας έλεγε.

Στο τέλος όλων αυτών ο ΘΕΟΣ θα βοηθήσει την Ελλάδα, μάλιστα θα φτάσουν τα έθνη να λένε μα τόσο πολύ ο Θεός αγαπάει την Ελλάδα και την βοηθάει; Βέβαια αυτή η βοήθεια του Θεού δεν είναι επειδή το αξίζουμε και για την αρετή μας αλλά για τα αίματα που έχυσαν οι πρόγονοί μας και περισσότερο οι ψυχές των Αγίων και της μάνας μας της Παναγίας …

Προσωπικά εύχομαι, ύστερα από το διεθνές ρεζίλι που ζούμε τώρα να ευαισθητοποιηθεί ό Έλληνας χριστιανός και να αποδώσει καρπούς μετανοίας διότι όλοι μας έχουμε ξεφύγει υπέρμετρα. Βλέπω ότι ο βίος και τα λόγια του μακαριστού γέροντα συγκινούν πλήθος καρδιών.

Πολλοί άνθρωποι γνώρισαν μέσα από αυτόν τον Θεό, μεταμορφώθηκε όλη η ζωή τους. Έχω γνωρίσει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις.

Η μορφή του γέροντα λέει πολλά από μόνη της ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά του μάτια, με πολύ πόνο για τον λαό του θεού.

Εύχομαι η μορφή του, ο βίος του και τα λόγια του σύγχρονου Αγίου να ενδυναμώσουν πολλές ψυχές προς την μετάνοια και να τις ξεδιψάσουν με την χάρη του Χριστού  που τόσο ξεπήδησε πάνω του.

Ζωντανά περιστατικά τα οποία ζήσαμε τα 11 αυτά χρόνια κοντά του είναι πάρα πολλά και μερικά από αυτά που δεν υπάρχουν στα βιβλία.

Όταν πήγα μικρό παιδί στο Άγιο Όρος στις 3 Ιουνίου του ‘83 ήταν πρώτη φορά που τον συνάντησα. Όταν με είδε με ρώτησε πού πηγαίνω. Του είπα στον γέροντα Παΐσιο. Μου λέει δεν είναι εδώ παιδί μου λείπει. Του λέω γέροντα εσείς είσαστε. Μου απαντάει αμέσως, πήγες στον Άγιό σου στην Θεσσαλονίκη να προσκυνήσεις; Του λέω γέροντα δεν πρόλαβα να πάω και αμέσως μετά μου απαντάει τι κάνει ο φίλος μου ο πάτερ Νικόδημος στην Πάτρα ο πατριώτης σου.

Θυμάμαι πολλές φορές με πολύ έξυπνους τρόπους προσπαθούσε να διορθώσει και εμάς αλλά και τους προσκυνητές που πήγαιναν κοντά του.

Όταν ήθελα να αφήσω το σχολείο ο γέροντας διέβλεψε ότι δεν πρέπει να αφήσω το σχολείο και όταν πήγα να του πω ότι σκέφτομαι αυτό το πράγμα πριν του πω με ρώτησε, ήρθες να με ρωτήσεις ή να μου αναγγείλεις αυτό που έχεις αποφασίσει. Λέω γέροντα θέλω να μου πείτε εσείς τι να κάνω και με ρώτησε έτσι χαριέστατα, η σχολή σας έχει ψυγείο;… έχει απαντάω… κατάψυξη έχει;.. έχει, ΄΄θα πάρεις τις σκέψεις σου αυτές που θες να τελειώσεις την σχολή θα τις βάλεις στην κατάψυξη και αφού τελειώσεις την τρίτη λυκείου τότε θα τις φέρεις να ξεπαγώσουνε και να δούμε τι θα κάνεις΄΄.

Ήρθε ένας επισκέπτης με άσχημες σκέψεις και τον προτρέψαμε να έχει έναν πνευματικό, να εξομολογείται, να μιλάει και άρχισε να μας ειρωνεύεται. Τι χρειάζεται η εξομολόγηση έλεγε. Τον πήγα στον γέροντα. Όταν πήγαμε σκάλιζε τον κήπο του, τον ρωτήσαμε, γέροντα τι κάνετε και απάντησε, εξομολογώ τον κήπο μου, όταν τον εξομολογώ βγάζει πολύ καλά πράγματα και κάνω και εξαγωγές, όταν τον αφήνω αξομολόγητο δεν κάνει προκοπή και ταλαιπωρούμαι…

Ήταν μια παρέα και έβγαλε ο γέροντας να κεράσει ένα λουκούμι, όταν έφτασε στον τελευταίο το λουκούμι το έριξε κάτω, το πάτησε, το λέρωσε και του είπε πάρτο να το φας. Λέει γέροντα είναι λερωμένο δεν μπορώ να το φάω. Αυτό το λουκούμι σου αξίζει έτσι λερωμένο γιατί εσύ γράφεις άσχημα πράγματα και λερώνεις τη νεολαία μας. Μάθαμε ότι ήταν σεναριογράφος και έγραφε άσχημα σενάρια και λέρωνε τη νεολαία μας.

Κάποτε ήρθε μια παρέα από την Αθήνα νομίζοντας ότι θα δουν κάποιον μάγο ή φακίρη. Ο γέροντας κατάλαβε την σκέψη τους και έτσι έξω από το κελί του βρήκαν μια ταμπέλα: «ζωολογικός κήπος κλειστός, η μαϊμού λείπει»

Στις 19 Ιανουαρίου του 1994 ήταν η τελευταία φορά που τον συνάντησα στο μοναστήρι της Σουρωτής. Με συνάντησε στο πλοίο ένα παιδί που είχε καρκίνο και είχε τρεις μήνες ζωής. Τον πήγα στην Σουρωτή. Όταν είδε τον γέροντα άρχισε να κλαίει με λυγμούς και τον αγκάλιασε. Πρώτη φορά συναντιόντουσαν και του είπε: «Γιώργο, παιδί μου, από το ίδιο πράγμα υποφέρω και εγώ, αλλά επειδή εσύ είσαι καλό παιδί, και είσαι φιλότιμο παιδί και αγαπάς και την Παναγία, η Παναγία θα σε κάνει καλά και θα ζήσεις, μην φοβάσαι, έχε πίστη. Είναι παντρεμένος σήμερα με τρία παιδάκια. Ο καρκίνος εξαφανίστηκε. Μας επισκέπτεται στο Άγιον Όρος.

Το πρώτο περιστατικό που είχα ζήσει στο Άγιον Όρος ήταν με ένα παιδάκι αυτιστικό. Όταν πήγε στον γέροντα ο πατέρας του παιδιού τον παρακάλεσε με την προσευχή του να τον βοηθήσουν. Ο γέροντας είπε ότι δεν έχει τίποτα και αστειευόμενος το έσπρωξε κάτω στο χώμα. Όταν σηκώθηκε από κάτω είναι όπως είμαστε όλοι μας. Σήμερα είναι στην Πάτρα παντρεμένος με δύο παιδάκια και δουλεύει στο πανεπιστήμιο.

Ένας άρρωστος με ελεφαντίαση. Ήταν δύσκολα να πάει στον γέροντα όμως είπε ότι ήταν ανάγκη.  Όταν τον είδε ο γέροντας έκανε χιούμορ… βρε παιδί μου του είπε είσαι σαν κινητό κρεοπωλείο. Κάθε φορά τον ακουμπούσε στο σημείο που είχε το πρόβλημα. Όταν τον είδαμε ξανά θεωρήσαμε ότι ήταν άλλος επισκέπτης. Ήρθε φυσιολογικός άνθρωπος.

Κάποτε συνάντησα έναν ταξιτζή. Είχε την δική του εμπειρία… προσπαθούσαν χρόνια να κάνουν παιδιά. Πήγε η γυναίκα του στην Σουρωτή, είχε πολύ κόσμο και περίμενε στην σειρά της και όταν τον είδε έκανε τα παράπονά της που δεν μπορούσανε να κάνουνε παιδιά. Θέλεις να κάνεις παιδί, την ρώτησε; Κάνε κάνα δυο τώρα και βλέπουμε. Μετά από μερικές μέρες διεγνώσθη ότι ήταν έγκυος και με δίδυμα.

Έλεγε σε πολλούς ανθρώπους το όνομά τους και δεν μας έκανε εντύπωση πλέον.

Σε κάποιον κληρικό τον καλωσόρισε ο γέροντας και του είπε καλώς τον Φίλλιπο. Λέει πάτερ Κώστα με λένε. Εγώ θέλω να σε λέω Φίλλιπο, πειράζει; Όχι γέροντα άλλα Κώστα με βαπτίσανε. Μετά από λίγα χρόνια έγινε κληρικός και στην χειροτονία τον ονόμασαν Φίλλιπο….

Την ευχή του να έχουμε.

Γιώργος Σωμαράκης  Εφημ. "Πέλλα news" Σκύδρα.  http://www.pellanews.gr/

Ενωμένη Ρωμηοσύνη  www.enromiosini.gr

Οι εκατό χιλιάδες Άγιοι μάρτυρες της Τυφλίδος

Οι εκατό χιλιάδες Άγιοι μάρτυρες της Τυφλίδος
Αποστολέας Christos στις Sunday, February 03 @ 04:52:19 MST
Contributed by Christos

Το 1227 κατέλαβαν την Γεωργία οι Χωράσμιοι με αρχηγό τον Τζαλαλεντίν. Ο εχθρός κατέστρεψε όλη την χώρα, ως και την πρωτεύουσα Τιφλίδα, η οποία αντιστάθηκε ηρωικά αρκετό διάστημα. Ο εχθρός δεν σεβάστηκε τίποτα, άνδρες, γυναίκες, ούτε παιδιά. Για το φρικτό αυτό γεγονός ο Γεωργιανός ιστοριογράφος Ζαμτααγμτσερέλι αναφέρει στις πηγές του: «και μπήκαν με μεγάλη οργή, άρπαξαν τα βρέφη από το στήθος των μανάδων τους, τα έριχναν επάνω σε πέτρες, τα έβγαζαν μάτια και μυαλά και μετά σκότωναν και τις μάνες.

Τους ιερείς τους έδεναν στα άλογα και τους έσερναν στους δρόμους. Τους νέους αποκεφάλιζαν. Το αίμα κυλούσε σαν ποτάμι... ο Τζαλαλεντίν άρχισε να καταστρέφει τις εκκλησίες, και γκρέμισε τον τρούλο του Μητροπολιτικού ναού Σιών για να ανοικοδομήσει εκεί την έδρα του. Εκείνος ο αιμοσταγής διέταξε να βγάλουν τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας που υπήρχαν στην εκκλησία Σιόνι και να τις βάλουν στην είσοδο της γέφυρας και πρόσταζε ο κατακτητής τους Χριστιανούς να προσβάλλουν τις εικόνες πατώντας τες με τα πόδια τους και αρνούμενοι την πίστη τους. Όσοι αρνούνταν να εκτελέσουν την διαταγή του πρόσταξε να αποκεφαλίζονται. Έφερναν πλήθος γεωργιανών κατοίκων, άνδρες, γυναίκες, νέους, εξαναγκάζοντάς τους με αυτό τον τρόπο, να αρνηθούν την Χριστιανική Θρησκεία. Ο πιστός, όμως, λαός ακόμη μια φορά έδειξε την βαθιά  του ευσέβεια στην αγία πίστη του Χριστού και αρνήθηκε να εκτελέσει την διαταγή του κατακτητού, και πολλές χιλιάδες γεωργιανοί πήραν το στεφάνι του μαρτυρίου».

        Οι πληροφορίες για το αιματοκύλισμα των γεωργιανών από τους Χωράσμιους σώζονται σε αραβικές και αρμένικες πηγές.

        Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Γεωργίας μνημονεύει στις 31 Οκτωβρίου εκατόν χιλιάδων μαρτύρων.

Πηγή: Ο Όσιος Φιλόθεος της Πάρου
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" 

Αυθαίρετες πράξεις Ιερωνύμου σε βάρος της Εκκλησίας

Αυθαίρετες πράξεις Ιερωνύμου σε βάρος της Εκκλησίας Έβαλε συνδιαχειριστή της εκκλησιαστικής περιουσίας το σύγχρονο «λήσταρχο Νταβέλη» της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή το κράτος! (31/7/13 17:21) Ως εγκληματική πράξη σε βάρος της περιουσίας της Εκκλησίας εκλαμβάνεται η ξαφνική απόφαση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, εν αγνοία και χωρίς την απαραίτητη ως φαίνεται έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, να συστήσει ανώνυμη εταιρία από κοινού με την Πολιτεία για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, (σε πρώτη φάση της Αρχιεπισκοπής)! Και η πράξη τούτη είναι εγκληματική γιατί στην ουσία παραχωρεί τη μισή από την εναπομείνασα περιουσία στον πλέον αποτυχημένο, όπως αποδεικνύεται διαχειριστή, δηλαδή το κράτος!!! Μπορεί λοιπόν να διατυμπανίζεται ως επιτυχία η παραχώρηση στο κράτος και εμμέσως στους «Γερμανούς κατακτητές» η μισή περιουσία της Εκκλησίας αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι άλλο έχει παιχθεί στο παρασκήνιο. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες εκκλησιαστικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι το όλο θέμα αποφασίστηκε ως λύση στον έμμεσο και άμεσο ενίοτε εκβιασμό που δέχθηκε η Εκκλησία, περί της διακοπής της μισθοδοσίας του κλήρου... Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος λέγεται πως σύρθηκε στην κυριολεξία στην παράδοση της περιουσίας στον σύγχρονο «Νταβέλη» της ελληνικής κοινωνίας, το κράτος γιατί διαφορετικά, εάν δηλαδή πραγματοποιείτο η απειλή διακοπής της μισθοδοσίας, δεν θα μπορούσε να σταθεί στην Εκκλησία και θα έφευγε ως ο πλέον στιγματισμένος Αρχιεπίσκοπος! Δεν ξέρουμε τι ακριβώς διημείφθη στο παρασκήνιο, αλλά αυτό που είναι ηλίου φαεινότερο είναι ότι...

Οσμή σκανδάλων και πνευματικών παρεκτροπών στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών Για ποιούς λόγους εμμένουμε να υποστηρίζουμε ότι η παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αποτελεί τη μόνη λύση στα εκκλησιαστικά αδιέξοδα... (30/7/13 10:52) Και άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε΄ παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς. Αύτη η οδός αυτών σκάνδαλον αυτοίς και μετά ταύτα εν τω στόματι αυτών ευδοκήσουσιν. Ως πρόβατα εν άδη έθεντο, θάνατος ποιμανεί αυτούς... (ψαλμ. 48)   Του Διονύση Μακρή   Ο χώρος της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας επιβάλλεται θα λέγαμε να είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος της ανιδιοτέλειας, χώρος της ειλικρινούς αγάπης και της ταπείνωσης, χώρος της δικαιοσύνης, χώρος της διαφάνειας, της ευπρέπειας και της τάξης, χώρος της ισότητας και της αξιοκρατίας! Κι αυτό γιατί στον χώρο αυτό βασιλεύει το Πνεύμα της αληθείας, ο Παράκλητος και ως εκ τούτου κυοφορείται το έργο της σωτηρίας. Έργο απαραίτητο για την πνευματική αναγέννηση εν πνεύματι και αληθεία και τη μετάβαση στην αιωνιότητα. Ειλικρινά λοιπόν πληγώνεται η καρδιά μας και ματώνει η ψυχή μας, όταν διαπιστώνουμε ότι στο παραδεισένιο τούτο τμήμα του πλανήτη μας όχι μόνο έχει εισχωρήσει η υποκρισία και η ιδιοτέλεια αλλά επιπλέον κυοφορείται αντί της ανάστασης και της ζωής, ο θάνατος και το κάθε μορφής σκάνδαλο. Βασική αρχή μας καλοί μου χριστιανοί είναι τα τελευταία τουλάχιστον έτη από τις στήλες της εφημερίδας αυτής να μην ασχολούμαστε με τις προσωπικές αδυναμίες και τα ανθρώπινα λάθη της θρησκευτικής μας ηγεσίας. Να μην ανασκαλίζουμε, όπως έλεγε ο σοφός Αγιορείτης γέροντας Παϊσιος τις ακαθαρσίες που αφήνουν οι πτώσεις του καθενός και οι συνειδητές εκπτώσεις μας από την αληθινή πίστη. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει όταν οι ακαθαρσίες τείνουν να καταστούν μόνιμη εστία μόλυνσης και να επιφέρουν απώλεια ψυχών. Και κατ’ εμάς μία τέτοια εστία μόλυνσης παρατηρείται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου το τελευταίο διάστημα άλλοτε εν γνώσει και άλλοτε θέλουμε να πιστεύουμε εν αγνοία του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου γίνονται μετά λόγου γνώσεως θα λέγαμε σημεία και τέρατα.

Οι προβληματισμοί του Αναστάση και το θαύμα ... πρόσφατης ανάστασης νεκρού! ...Αδυνατώ να ερμηνεύσω με τη λογική όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (28/7/13 10:37) Αληθινές ιστορίες Του Διονύση Μακρή      ΜΕΡΟΣ ΣΤ   Η συνάντηση του Αναστάση με τον Λυκούργο αλλά και ο διάλογος που διημείφθη ήταν προφανές ότι τον είχε προβληματίσει. Κι αυτό γιατί έμεινε πλέον προσηλωμένος στο τιμόνι και φαινόταν πολύ σκεπτικός καθώς οδηγούσε προς το Δομοκό! Ο Μανώλης τον παρακολουθούσε διακριτικά και τον ρώτησε αν ένιωθε κουρασμένος για να τον αντικαταστήσει στο τιμόνι. Εκείνος απάντησε αρνητικά. Η Σοφία είχε κλείσει τα μάτια και λαγοκοιμόταν. Οι στροφές άλλωστε ανέκαθεν την ζάλιζαν. Μόλις προσπεράσαμε το προσκύνημα της Αγίας Αικατερίνης ο Αναστάσης γύρισε και με κοίταξε και είπε: - Νιώθω μετά τη συνάντηση και με τον Λυκούργο, ότι ο Θεός με κάθε τρόπο μου απευθύνει πρόσκληση. Γιατί δεν μπορεί μετά τόσα και τόσα χρόνια που είχα να δω τον σχεδόν αδιάφορο με το Θεό συμμαθητή μου εκείνος να μου μιλά για θαύματα που δηλώνουν την παρουσία Του. Αισθάνομαι πολύ περίεργα. Αδυνατώ όμως να ερμηνεύσω με τη λογική όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Πρώτα ο περίεργος παπάς που με ένα απλό τηλεφώνημά μου αποκαλύπτει τα εσώψυχά μου εντελώς ξαφνικά και αλλάζει τα δεδομένα. Μετά εσύ που μιλάς για έναν διαφορετικό κόσμο και εκδηλώνεις θέσεις και απόψεις που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ. Ακόμη το ταξίδι στ’ Άγραφα, η συνάντηση με τον Λυκούργο και η συζήτηση που διαμείφθηκε δείχνουν ολοφάνερα πως κάτι καλό γίνεται, κάτι που μ’ έχει ως επίκεντρο! Δεν σου κρύβω πως θα ήθελα στ’ αλήθεια να πιστέψω ότι όλα αυτά ήταν απλώς τεχνάσματα της τύχης και συγκυρίες της καθημερινότητας. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν είναι... Κάτι λοιπόν παράξενο συμβαίνει στο περιβάλλον μου και ενώ είμαι το επίκεντρο αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω! Μπορείς να με καταλάβεις;

Οι Ναΐτες Ιππότες και η σχέση τους με τη Σατανολατρεία Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Παλαιτσάκη «Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας» (σελ. 437-449) (16/7/13 11:12) Εξ αφορμής της σύγχυσης πού επικρατεί περί του τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών στην Ελλάδα πού τελεί υπό την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και χρηματοδοτεί ακόμη και τα έργα αποκατάστασης του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, όπως ισχυρίζεται εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Ραφαήλ και Ειρήνης του Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης αλλά και το ότι τελεί υπό την πνευματική καθοδήγηση του Μητροπολίτη Βελεστίνου Δαμασκηνού κρίνουμε σκόπιμο να δημοσιεύσουμε την έρευνα του Ιω. Παλαιτσάκη που δημοσιεύεται στο Βιβλίο του «Το γάρ Μυστήριον της ανομίας» και αναδημοσιεύεται στο βιβλίο «Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση και τα μυστικά όπλα των Χριστιανών» εκδ. Αγαθός Λόγος 2010!   Πως οι πιο ταπεινοί, αφιλοχρήματοι κι’ αφοσιωμένοι στον Ιησού Χριστό μοναχοί αποστάτησαν ανεπαίσθητα από τον όρκο και την πίστη τους καό μετατράπηκαν σε φιλάργυρους χρηματιστές, αγοραπωλητές ακινήτων, κι επενδυτές, σε αντίχριστους στανολάτρεις, πολέμιους της Εκκλησίας του Χριστού, εμπνευστές μιας νέας παγκόσμιας τάξης και παγκόσμιας θρησκείας και ιδρυτές και θεμελιωτές του τεκτονισμού!     Η πρώτη σταυροφορία (1096-1099) έληξε με την ήττα των Μουσουλμάνων και την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ (16 Ιουλίου 1099), η οποία ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του ομώνυμου και αυτόνομου Φράγκικου Χριστιανικού Κράτους, που ιδρύθηκε εκεί με βασιλέα τον αρχηγό της σταυροφορίας Δούκα της Κάτω Λωραίνης Γοδεφρείδο ντε Μπουγιών (Godefroy de Bouillon, 1058-1100). Οι ανάγκες, αφ’ ενός μεν, της προστασίας των Χριστιανών προσκυνητών, που συνέρρεαν στους Αγίους Τόπους, από τις ληστρικές επιδρομές και τις τρομοκρατικές επιθέσεις άτακτων ισλαμικών ομάδων, αφ' έτερου δε, της άμεσης υποστήριξης των πολεμικών επιχειρήσεων της β' σταυροφορίας, που ήδη είχε αρχίσει το 1117, ώθησαν μία ομάδα εννέα Γάλλων ευγενών και ιπποτών υπό την αρχηγία του Ούγκο (η Υγ) ντε Παγιένς (Hugues de Payens) από την Βουργουνδία και του Γοδεφρείδου (η Ζοφρέ) του Σαιντ Ομέρ, να ιδρύσουν το 1118 ένα Ιπποτικό Τάγμα, με την επωνυμία «Τάγμα των Πτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα», και με έδρα την Ιερουσαλήμ. Στο Τάγμα αυτό παραχωρήθηκε, από τον Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ένα οίκημα κοντά στο σημείο, που βρισκόταν ο Χριστιανικός ναός των Αγίων Τόπων και παλιά ο Ναός του Σολομώντα. Γι’ αυτό και το Τάγμα ονομάσθηκε Τάγμα του Ναού», και οι Ιππότες του «Ναΐτες» («Temrlarii»).

Στο Άγιο Όρος θέλει να κουβαλήσει τον Πάπα ο Πατριάρχης! Διά της πλαγίας οδού σχεδιάζει το Φανάρι να εκπληρώσει τη σφοδρή επιθυμία του Βατικανού να επισκεφθεί ο Πάπας το Περιβόλι της Παναγίας μας τον προσεχή Οκτώβριο! (15/7/13 11:30) Του Διονύση Μακρή   Ως βασική προϋπόθεση την άμεση λύση του φορολογικού ζητήματος που ταλανίζει το Περιβόλι της Παναγίας έχουν θέσει οι Αγιορείτες Πατέρες προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις το προσεχές Φθινόπωρο με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την ενσωμάτωση της μοναστικής πολιτείας του Άθωνα στον εθνικό κορμό. Με δεδομένο μάλιστα ότι βρισκόμαστε σχεδόν στο μέσον του καλοκαιριού και έχουν περάσει ήδη δυόμισι μήνες από τη συνάντηση Αγιορειτών με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά στο Μαξίμου γίνεται κατανοητό ότι τα σχέδια της κυβέρνησης για μία συνάντηση κορυφής Μπάρακ Ομπάμα και Βλαντιμίρ Πούτιν στο Άγιο Όρος και τα σχέδια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου να προσκαλέσει τον Πάπα και τον Αρχιραββίνο του Ισραήλ βρίσκονται στην κυριολεξία στον αέρα! Βέβαια είναι πολύ δύσκολο οι δύο πολιτικοί ηγέτες να ανταποκριθούν στην πρόσκληση Σαμαρά και να παραστούν σε μία τέτοια συνάντηση κορυφής, ιδιαίτερα τώρα που το επίκεντρο των γεωπολιτικών εξελίξεων είναι η Μ. Ανατολή και η ανατολική εν γένει Μεσόγειος! ...

Το ψεύδος και η υποκρισία κυριαρχούν στους κόλπους της Ιεραρχίας! Ποιά είναι η αιτία που κάνει τους θρησκευτικούς ταγούς να αθετούν τις υποσχέσεις τους... (8/7/13 17:04) Έχετε σκεφθεί ποτέ τι είναι αυτό που κάνει τους πολιτικούς και θρησκευτικούς μας ταγούς αναξιόπιστους απέναντι στον ελληνικό λαό; Ποιά δύναμη είναι αυτή που τους εξαναγκάζει μόλις αναρριχηθούν στην καρέκλα της εξουσίας να χρησιμοποιούν ασύστολα το ψεύδος και να ενδύονται μανδύα υποκρισίας και φαρισαϊσμού; Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι το σύνολο σχεδόν των ηγετών του τόπου μας -ελάχιστες και μετρημένες είναι οι εξαιρέσεις- διοικούν με οδηγό την ιδιοτέλεια, εξυπηρετώντας μύχια συμφέροντα τεκτονικών στοών, πλουτοκρατών και μιαρών λεσχών που τους καθιστούν ουσιαστικά υποχείρια και εκτελεστικά όργανά τους... Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι σκοτεινές στοές πίσω από τις οποίες καλύπτονται οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας κυβερνούν τον ευλογημένο αυτό τόπο! Έτσι απόλυτα φυσικό είναι οι άρχοντες του τόπου να καθίστανται ασυνεπείς, μωροφιλόδοξοι, εγωπαθείς...! Φυσικό είναι να λένε άλλα, να σκέπτονται άλλα και τελικά να κάνουν άλλα!

Γέροντας Παϊσιος: «Ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί στον βορρά»! Ο ρόλος της Ρωσίας και το αναγκαίο κράνος του ορθοδόξου χριστιανού (1/7/13 11:22) Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφεί πάρα πολλά για τις προφητικές ρήσεις του Αγιορείτη γέροντα Παϊσίου. Είναι αλήθεια ότι ο άγιος αυτός γέροντας είχε έναν πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο να μεταφέρει τα όσα του αποκάλυπτε ο ουρανός στις προσευχές του προκειμένου να γαλουχεί και να οικοδομεί τους πιστούς στο εξαίσιο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας. Στα λεγόμενά του εύκολα διακρίνει κανείς την αισιοδοξία και την ελπίδα για μία λαμπρή πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Είναι άλλωστε πολύ φυσικό για τους ανθρώπους που ενώ ζουν στην εφήμερη ζωή αφιερώνονται νυχθημερόν στο πως θα αποκτήσουν την αιώνια ζωή, να είναι φύσει αισιόδοξοι και χαριτωμένοι. Γίνονται έτσι με συνεχή επίπονη άσκηση καρδιάς ουράνιοι αγωγοί από όπου μεταδίδεται φως Χριστού, το οποίο φέγγει και διαλύει τα σκοτάδια της αγνωσίας... Αφουγκραζόταν λοιπόν ο ταπεινός αυτός γέροντας από πολύ νωρίς τους ψιθύρους των αγγέλων που δοξολογούσαν το Θεό για τα θεμέλια με τα οποία έκτιζε την Ορθοδοξία στα Βαλκάνια και προπαντός στη Ρωσία. Και τα θεμέλια αυτά ήταν γερά γιατί εμπεριείχαν μαρτυρικό αίμα χιλιάδων χριστιανών που διώχθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τα ολοκληρωτικά σιωνοκρατούμενα κατευθυνόμενα κομουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης! Και από τα θεμέλια τούτα διέκρινε ότι το οικοδόμημα που θα ανεγερθεί σ’ αυτά τα θεμέλια θα ήταν ισχυρό σαν αυτό που ανορθώθηκε κατά την περίοδο του χριστιανικού Βυζαντίου... Είδε μάλιστα πολλές ομοιότητες των δύο οικοδομημάτων. Διέκρινε να υψώνεται η ίδια ακριβώς σημαία, η οποία απεικόνιζε τον δικέφαλο αετό! Κατανοούσε ότι αυτή τη φορά, ο δικέφαλος αετός θα απλώσει τα φτερά της Ορθοδοξίας ταυτόχρονα σε Δύση και Ανατολή

Ελέω... Ιερωνύμου χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία! Ποιοί και γιατί υποβάθμισαν την επίσημη επίσκεψη του Προκαθημένου της Ρωσίας στην Ελλάδα! (25/6/13 18:50) Όλο το παρασκήνιο μιας «εγκληματικής» εκκλησιαστικής πράξης.     Του Διονύση Μακρή   Τη ρήση ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, που ως καραμέλα πιπιλίζουν εδώ και δεκαετίες οι πολιτικοί μας άρχοντες, προκειμένου να δικαιολογήσουν έναντι του ελληνικού λαού την ιδιότυπη αιχμαλωσία τους σε τεκτονικές στοές και λέσχες φαίνεται ότι ζήλεψε και η θρησκευτική ηγεσία του τόπου μας και δη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος! Μέσα στο πλαίσιο τούτο και προκειμένου να δείξει την ίδια ακριβώς υποτέλεια, που δείχνουν οι αποτυχημένοι, για το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας, πολιτικοί άρχοντες φρόντισε και ο ίδιος απροκάλυπτα και χωρίς την παραμικρή ντροπή να υποβαθμίσει την επίσημη επίσκεψη του Ρώσου Πατριάρχη Κυρίλλου στην Ελλάδα. Δια του τρόπου αυτού ευαρέστησε τον επιστήθιο φίλο του Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος ως γνωστό στους πάντες αγωνίσθηκε παρασκηνιακά να τον αναδείξει πριν από λίγα χρόνια ως Αρχιεπίσκοπο! Έτσι μπορεί κατά τρόπο τινά να εξόφλησε ο Αρχιεπίσκοπος «παλαιά γραμμάτια» και υποχρεώσεις απέναντι στο Φανάρι... Ταυτόχρονα όμως και σε αντίθεση με τον απρόβλεπτο -εκκλησιαστικά και πολιτικά- μακαριστό προκάτοχό του Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο έστειλε και το ανάλογο μήνυμα του «καλού και υπάκουου» μαθητού στα δυτικά κέντρα λήψης αποφάσεων για την Ελλάδα (βλ. ΗΠΑ και ΕΕ)!

Φώτισον μου, το σκότος.

Ενα σαββατιατικο απομεσημερο Ιουλιου.
Μεσα στην καρδια του καλοκαιριου και την ανελεητη καψα του, που ουδολως ομως, δεν ειναι πιο οδυνηρη, απο αυτην του κοσμου και των παθων μας, ανηφορισα τον δρομο προς τα Πιερια Ορη, περα απο την βυζαντινη, ευλαβεστατη και ενδοξη Μακεδονικη πολη της Βεροιας, με τις αναριθμητες Εκκλησιες, τους αγιους ασκητες της, τα ιερα προσκυνηματα της και το εκθαμβωτικο, φυσικο καλλος της, αλλα και την ανοιχτη και μεγαλη καρδια των ανθρωπων της.
Στην περιφημη σκητη του Τιμιου Προδρομου, απο οπου περασαν ασκητεψαν, ευλογησαν και αγιασαν, μορφες βιβλικες που αγγιζουν τα ορια του θρυλου, ζωντες και αγωνιζομενοι μεσα στον ιστορικο χωροχρονο, δικαιωμενοι και μεσιτες στην αιωνιοτητα υπερ παντων ημων, αει αγαλλομενοι και αναπαυομενοι, δοξαζοντες και αντιδοξαζομενοι απο τον Αγωνοθετη και Δωρεοδοτη Χριστο τον Παντοκρατορα, οι αγιοι Κοσμας ο ισαποστολος Αιτωλος, αγιος Διονυσιος εν Ολυμπω, αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας, αγιος Αντωνιος ο Νεος ο εκ Βεροιας, και αλλοι μυριοι οσοι αλλα και οσιοι ανδρες, καθως φθανεις προς την τελικη ανηφορικη στροφη, και αντικρυζεις για πρωτη φορα το αρχαιο Μοναστηρι του Βαπτιστου, θαρρεις πως εχει αποδρασει λαθρα, κρυφα, μυστικα, απο την ομηγυρη των Μονων του Αθωνα, και εχει ερθει να εγκατασταθει εδω, στην δικη του προσευχητικη μοναξια, πανω στο υπεροχο φυσικο μπαλκονι των αιωνιων βουνων, με θεα που κοβει την ανασα, στο βαθος τα πρασινα νερα του Αλιακμονα, και οσο κοβει το ματι γυρω καταπρασινα ορη, και απολυτη αποκοσμη ησυχια, οπως εκανε αιωνες πριν ο αγιος κυρηκας του θαβωρειου ακτιστου ενυποστατου Φωτος, ο σοφος και παθων τα θεια, και υπερ νουν μυστηρια, ο κυρ Γρηγοριος ο Παλαμας, οπως τον αποκαλουσαν οι αναχωρητες, των μοναστων και θεολογων η Καλλονη, της Ορθοδοξιας το σεμνωμα.
Προσκυνησα στο βυζαντινο Καθολικο, προλαβα σχεδον ολη την ακολουθια του Εσπερινου, που παντα μοιαζει ιδια, και παντα ειναι τοσο διαφορετικη και μοναδικη, οσο ειναι η ιδια η Εκκλησια τοσο υπερκοσμια αλλα και τοσο καθημερινη στα ματια των αμυητων, ολα και ολα να ειμαστε πεντε προσωπα, δυο με ρασο και τρια με λαϊκη περιβολη, μια μινιατουρα της καθολικης και οικουμενικης Εκκλησιας, που μοιαζει τοσο μικρη και ασημαντη για τον καταρρεοντα κοσμο, αλλα ειναι το μονο στηριγμα του, και ο λογος που υπαρχει ακομα, και ας το αγνοει επιδεικτικα και αυτοκαταστροφικα.
Μετα την συντομη συνομιλια με τον γεροντα Ιερομοναχο, ακολουθωντας τον καημο μου, αλλα και την προτροπη του, αρχισα να περπατω το μονοπατι, πισω απο το Μοναστηρι, προς το ασκηταριο του αγιου Γρηγοριου του Παλαμα.
Δυο σκυλακια της Μονης, ενας ποιμενικος φυλακας, και ενα μικρο παιχνιδιαρικο κουταβι, σκετο σπιρτο, με διακονουσαν προπορευομενα στην εξελιξη του φιδωτου μονοπατιου, παρεχοντας μου ασφαλεια, αλλα και στοργικες εικονες-μνημες, προπτωτικης συνυπαρξης, αγνης φιλιας και αλληλοσεβασμου, μεταξυ λογικων και αλογων πλασματων, με τους ορους να εχουν αντιστραφει εσχατως, ως προς το ποιος ειναι λογικος, και ποιος ειναι αλογος..
Το φυσικο καλλος απεριγραπτο. Ως αλλος Δαυϊδ, σου ερχεται να ψαλλεις εν αλαλαγμω..
Οι καταρρακτες, με τις μικρες λιμνουλες, η παρθενα βλαστηση, η ποθητη δροσια, το παιχνιδισμα του ηλιου, μεσα απο τα αιωνια δεντρα, η ατελειωτη θεα, ο ανοιχτος ουρανος με το θαμπος της ζεστης, να καραδοκει για να σε γεμισει ιδρωτα, τον ιερο και αγνο ιδρωτα του προσκυνηματικου κοπου, ολα μαζι να συνιστουν μια χρονικη θεα, της αχρονης δρασεως του Θεου, θεα πεποικιλμενης, βαρυτιμης και ατιμητης κεκοσμημενης κτισεως, δοσμενη δωρεαν τοις πασι, με την αρρητη απλοχερη σοφια και μαστορια του Τρισηλιου Πρωτομαστορα, που σε κανει να αναρωτιεσαι πραγματικα εαν εχει μεινει εστω ενα μικρο ιχνος μεσα σου, της αμαυρωμενης κατ'εικονος προελευσης σου απο την ευδοκια Του:
"Εαν ειναι ετσι ο τοπος εξοριας μας, το αποτοκο της παρακοης μας, η συνεπεια της αλογιας μας, το πεδιο βολης της οντολογικης μας αστοχιας, και της καρδιακης μας μιζεριας, τοτε πως θα ειναι αληθεια, τα καλλη του Παραδεισου, α, ετοιμασε ο Θεος τοις αγαπωσιν Αυτον, προ καταβολης κοσμου.."

Απαντηση δεν υπαρχει, οσο και εαν ο αεικινητος και αϋλος νους, πασχιζει και γυρευει να γαντζωθει απο νοηματα και εικονες, που ομως πορρω τον υπερβαινουν, νοηματα και εικονες μιας αλλης ταξεως, που κερδιζεται και χανεται μονο μεσα απο την εκουσια αναβαση στον Σταυρο, και οχι παντως με τον συσχηματισμο με τον αιωνα ετουτο και το βολεμα στις επιταγες του.
Απαντηση μπορει να δοθει μονο εαν δικαιωσουμε την υπαρξη μας εδω, και μαζι με ολη την κτιση αντιδωρησουμε ευχαριστιακα, τα σα εκ των σων, βιωματικα και αληθινα στον Κυριο της Δοξης.
Με τις σκεψεις και τους λογισμους να πεφτουν στην οθονη της διανοιας, σαν τις σταλες μιας πολυαναμενομενης φθινοπωρινης βροχης, εφθασα χωρις να το καταλαβω στην σκαλωσια κατω απο την σπηλια του ασκηταριου.
Το τοπιο υποβλητικο, ιεροπρεπες και ασκητικο, δεν αφηνει περιθωρια για α-νοητους ρομαντισμους, αλλωστε γενικα δεν υπαρχει χρονος για φθηνες συγκινησιακες αναδρομες, και φορμαλιστικους ευσεβισμους.
Στην εσχατη εποχη που κληθηκαμε να ζουμε, ειναι αναγκη για μια απολυτη αυτοσυνειδησια, για μια ανυποκριτη ενδοσκοπηση και ανα-κριτικη σταση της θεσης μας, θεση που καλειται να λαβει ο καθενας, ενωπιον του μυστηριου της υπαρξεως μας, και κατενωπιον του Θεου και Πατρος μας.
Ανεβαινοντας τα ξυλινα σκαλια, βρεθηκα μεσα στον "προναο" της σπηλιας. Ενα φυσικο πετρινο ραφι, φιλοξενουσε καποιες πολυκαιρισμενες χαρτινες εικονιτσες, των ασκησαντων αγιων, λιγο θυμιαμα, ενα κανδηλι, λαδακι, ολα οσα συνιστουν την αληθινη και απεριττη ευλαβεια.
Αναβοντας το κανδηλι, θυμιαζοντας και ψαλλοντας το απολυτικιο του αγιου Γρηγοριου του Παλαμα, εσκυψα σε σταση μετανοιας σχεδον εδαφιαιας, για να μπω στο αγιασμενο σπηλαιο των αγωνων, το σκαμμα της αρετης, τον μαραθωνιο του πνευματος, αυτην την παλαιστρα οπου παντα το Φως νικα το σκοτος, τοσο το φυσικο οσο και το νοητο.
Εδω μεσα στην σπηλια, ενα φυσικο ψυγειο, που κρυωνει το σωμα, αλλα θερμαινει την ψυχη που εχει λαβει θαρραλεα, την οριστικη και αμετακλητη αποφαση επι ποινη θανατου, η θριαμβου, επανω στα παθη και την δαιμονικη παραταξη, σταθηκα να κανω ενα κομποσχοινακι στην μνημη του αγιου, για να ζητησω τις πρεσβειες του, για ολους μας.
Απετυχα οικτρα.. Μολις περασε λιγη ωρα πεταχτηκα εξω σαν φοβισμενη σαυρα.. Ασε, παω εξω να το κανω..
Κατι το αγριο της σπηλιας, κατι το απολυτο σκοταδι, καποιοι θορυβοι, και μια αγωνια για το τι μπορει να πεταχθει απο εκει μεσα, απο φιδι μεχρι δαιμονιο, και αντε να τα ξεχωρισεις μετα, το ενα απο το αλλο, με εβγαλαν αρον αρον εξω, θυμιζοντας μου οτι δεν ειμαι παρα ενα μαλθακο ον του 20ου-21ου αιωνα, μαθημενο στα ετοιμα και ανετα, βολεμενο μεσα στην ψευδεπιγραφη ασφαλεια του "συγχρονου" ηλεκτρονικο-μηχανικου πολιτισμου του αυτοματου Ειναι.
Βρε ταλαιπωρε σκεφτηκα, ωραια τα λες, και τα κανεις απο την ασφαλεια του σπιτιου σου, αλλα μολις σφιξουν τα γαλατα, απο εδω πανε και οι αλλοι..
Πολλες φορες θελει και επιποθει το πνευμα, αλλα η σαρξ, στριβει απο την αλλη, και αρχιζει το εσωτερικο κυνηγητο.
Η αληθεια ομως δεν αλλαζει. Και περα απο την αστοχια την δικη μου, και την υποκριτικη μου ψευδοασκητικη ονειρωξη, εδω ειναι ενας τοπος ζωης και θανατου, ενα μαρμαρενιο αλωνι, οπου τα μεγαλα και φρικτα τελεσιουργουνται.
Οσοι περασαν απο εδω, με προεξαρχοντα τον αγιο Γρηγοριο Παλαμα, νικησαν το σκοτος.
Και ειδαν, και εζησαν στο Φως. Με καθε κοστος.
Εδωσαν αιμα, ελαβαν πνευμα. Εδωσαν χωμα, και πηραν ουρανο. Ηρθαν, ειδαν, παλεψαν και νικησαν. Νικησαν για ολους μας, και για εμας τους χαμενους...
Βραβειο ζωης, σωτηριας και αιωνιου ανακρασεως, μεθεξη θεια και αρρητη το Φως.
Ενυποστατο, ιδιο και απαραλλαχτο, χθες στο Θαβωρ, σημερα οπου γης, σε οσους πιστους, αυριο, εις στον αιωνα του παραδεισου.
Ο Χριστος.
Τα παντα τοις πασι. Αφορμη, αγωνας, βραβειο, νοημα, σκοπος, δρομος και τελος των παντων. Ολα ανακεφαλαιωνονται και δικαιωνονται στο Προσωπο του Σαρκωθεντος Λογου, του Μεγαλομαρτυρα του Γολγοθα.
Αυτος εκλινε ουρανους και μπηκε ταπεινα και θεοπρεπεστατα στην κατασκοτεινη σπηλια της χαμενης μας υπαρξεως, μετατρεποντας την σε ολοφωτεινο ξεφωτο, και εδωσε διεξοδο στο αδιεξοδο μας, την φωτισε και την ανακαινισε, της εδωσε το καλλος το αρχαιον, και την αφησε καταυγασμενη και λουσμενη απο το Φως της Χαρης Του.
Και εμεις; "Εις τα ιδια ηλθε, και οι ιδιοι αυτον, ουκ παρελαβον.. " Κατα Ιωαννην 1,11
Εμεις παλι και παλι, κανουμε γενικα οτι περνα απο το χερι μας, για να την ξαναβρωμισουμε, να την κανουμε παλι σκοτεινη, απο οτι ηταν, και να την κλεισουμε απο μεσα, με την αρνηση μας, να ενδυθουμε τον Χριστο, να συσταυρωθουμε μαζι Του, τοις παθεσι και τοις επιθυμιαις, ωστε και να συναναστηθουμε μαζι Του, εν ημερα Κυριου.
Περασαν ωρες.
Αρχισα να κατεβαινω, και να παιρνω τον δρομο της επιστροφης. Τα δυο σκυλακια, παντα μαζι συνοδοιποροι, αληθινοι και εμπρακτοι αλογοι, ασυνειδητα πλην εμπειρικα αυτοι τιμιοι "ασκητες", καθως αρκουνται στο απολυτα φυσικα αναγκαιο, το χρειωδες, θεατρινιζοντας εμας, τους αμετρητους αναγκας εχοντας, και μονιμως σταυρωνοντας τους αλλους προκειμενου να τις ικανοποιησουμε, μα ποτε τον ιδιο τον ναρκισσιστικο εαυτο μας.
Και μοιαζουμε να οικοδομουμε για τους εαυτους μας, τεχνητες σπηλιες, μιας ειδωλικης ψευδο-ευσεβιστικης αυταρκειας, μικρα σκοτεινα δωματιακια με τις φαντασιωσεις μας, οτι πιστευουμε, οτι ομολογουμε, οτι σταυρωνομαστε, οτι δεν μας καταλαβαινουν οι αλλοι, οτι εχουμε περιεχομενο, και βαθος, οτι οτι...
Κλεισμενοι μεσα εκει, περιθαλπουμε, το εγω μας, το κλεινουμε και το περιχαρακωνουμε, σε μια ατομικη κυκλικη αυτοερωτικη σχεση, οπου ο Εσταυρωμενος Χριστος, ο συν-πασχων και συν-μαρτυρων, με τον καθε πονεμενο, δυσκολεμενο, μπερδεμενο αδελφο μας, μενει εξω, και ας νομιζουμε το αντιθετο.
Και υπαρχει σοβαροτατο ενδεχομενο, εν ημερα Κρισεως, μιας Κρισεως που θα εχει ηδη γινει κατ'όυσιαν, με αλανθαστο κριτηριο την ολη ζωη και σταση μας εδω,καθως θα κριθουμε μεταξυ μας, το ομοιο με το ομοιο, να μπει το Φως, και να μας καψει ολοτελα και εμας και μαζι το τοσο φροντισμενο και μοσχοαναθρεμμενο υπαρξιακο ψεμμα μας..
Οταν ερθει το Φως, θα ειναι Πυρ καταναλισκον, θα κατακαψει καθε ψευτια και θα εξαφανισει καθε σκοτος.
Γιαυτο.. οσο ειναι ακομα καιρος, και δεν ειναι πολυ ακομα, σκεφτομουν καθως εφθανα πισω στο Μοναστηρι, ας βοαμε, και ας δεομαστε στον Κυριο και στην Υπεραγια Θεοτοκο και Μητερα Του και Μητερα ολων μας, οπως επραξε ο αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας:
"Φωτισον μου το σκοτος! Φωτισον μου το σκοτος!" ξανα και ξανα.
Και ετσι να μας λυπηθει, να μας σπλαχνισθει ο πανοικτιρμων Κυριος μας, και να μας φωτισει, να δουμε αφου πεσουν τα λεπια, απο τα ματια μας, τα λεπια της αυτοδικαιωσης, και της αυταρκειας, τοσο τον πλησιον, οσο και τον εαυτο μας, καθως εστιν.
Και να εννοησουμε οτι εαν δεν πιαστουμε χερι χερι, εαν δεν αγκαλιασουμε μαζι και την κτιση, εαν δεν προσλαβουμε παν το προσλαμβανομενο ευχαριστιακα, δοξολογικα, με υπομονη και προσευχη, απαντοχη και καρτερια, θαρρος και αληθεια, εαν δεν κυρηξουμε ανενδοτο πολεμο μονο στον εαυτο και τα παθη μας, και τις πονηρες δυναμεις, και δεν ειρηνευσουμε με ολους τους αλλους, δεν θα παραμεινουμε παρα μονο στο αιωνιο σκοτος.
Γιατι Φως και σκοτος δεν μπορουν να συνυπαρξουν.
Ας νομιζουμε εμεις πλανερα, και μαζι μας και ο κοσμος ετουτος, που τα περισσοτερα σχεδια και εργα του, εξυφαινονται στα σκοτεινα, οτι αυτο μπορει να γινει, να συμβει ως μια ανιερη συνυπαρξη.
Και οσο το νωριτερα το καταλαβουμε και βαλουμε αρχη να το παλεψουμε, τοσο εχουμε περιθωρια να προλαβουμε.
Γιατι οπως ειπε πριν 30 χρονια και ο μακαριστος π.Σεραφειμ Ροουζ, που περασε απο το βαθυ και πηχτο σκοταδι στο Αιωνιο Τρισηλιο Φως,
"Αρχιστε να πραττετε τα εργα του Θεου, χθες, γιατι σημερα ειναι ηδη πολυ πιο αργα απο οσο νομιζετε.."
Ευχομαι, μεταφεροντας νοερα την ευλογια των αγιασμενων αυτων τοπων σε ολους σας, τους εν Χριστω αδελφους, οπου γης,
ειτε ειστε ηδη εν τη Εκκλησια, ειτε βαδιζετε προς Εκκλησιασμον, ειτε εχετε τον Χριστο, ειτε Τον αναζητατε, καλο τελος καλοκαιριου, καλο φθινοπωρο που ερχεται σε λιγο, και προπαντων καλη δυναμη εξ'υψους, για να δινουμε τον αγωνα, τον ωραιο και τον καλο, αυτον που πρεπει να δωσουμε εις τελους, και να μην αποκαμουμε, χαριτι και ευλογια του Κυριου ημων Ιησου Χριστου, να νικησουμε και να Τον ευχαριστησουμε, καθως απο την ημερα που γεννηθηκαμε, μονο πικρες Τον ποτιζουμε, και ειθε στο τελος μας, ο καθενας, να Του δωσουμε την υπερτατη χαρα, και να τον κανουμε να μας πει το παμποθητο εκεινο:
“Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου”
Ματθ.κε'21
Αμην.

Σκέψεις περί ομολογίας Χριστού.

Λιγες σκεψεις περι ομολογιας πιστεως, ητοι ομολογιας Χριστου.
Χριστιανικη πιστη, σημαινει πανω απο ολα Φως, και ομολογια Φωτος, εν τω φωτι της Αναστασεως, κατενωπιον ολου του κοσμου, ειτε ομοδοξου ειτε αντιθετου.
Δεν κρυβεται το φως, ουτε αποσιωπαται. Δειχνεται και ομολογειται. Οχι με αναιδεια και υπερηφανεια, αλλα με σθενος και αγωνιστικο φρονημα.
Δεν υπηρξε ποτε καιρος που να μην ειναι καιρος ομολογιας. Παντα ηταν.
Πολυ περισσοτερο δε τωρα, που η αποστασια και η ανομια κορυφωνονται, και οι εσχατολογικες αναφορες-σημεια, πολλαπλασιαζονται, ινα πληρωθουν οι γραφες.
Χριστιανος σημαινει ομολογια, οχι μονο ως μαρτυριο, αλλα και ως σταση ζωης, σε καθε τοπο και περισταση, με το μαρτυριο να ειναι η αποκορυφωση, της δοξας του καθε ανθρωπου, που πιστευει στο Χριστο, εαν το επιτρεψει ο Θεος.
Λενε καποιοι: "Δεν εχει αναγκη ο Χριστος, απο την ομολογια μας, και την υπερασπιση μας."
Αυτο ειναι σοφισμα. Μεγα λαθος και πλανη. Τους το ειπε ο Χριστος προσωπικα οτι δεν εχει "αναγκη"; Απο που προκυπτει αυτο;
Γιατι, μηπως εχει αναγκη τις προσευχες μας ο Θεος στην υπαρξη Του;
Εχει αναγκη την Θεια Λειτουργια και τα Μυστηρια μας;
Εχει αναγκη τις νηστειες μας;
Εχει αναγκη την φιλανθρωπια και την ελεημοσυνη μας και την αγαπη στον πλησιον;
Εχει αναγκη το μαρτυριο και το αιμα των μαρτυρων;
Εχει αναγκη την ασκηση των ασκητων;
Εχει αναγκη τα δακρυα των μετανοουντων;
Εχει αναγκη την εξομολογηση μας;
Exει αναγκη τις θυσιες και τις προσφορες μας, και το κανδηλι μας;
Τι εχει αναγκη ο Θεος, που μπορει να δωσει ο ανθρωπος; Τιποτα. Ουδεν.
Μηπως εχει αναγκη την ιδια αυτην την Εκκλησια Του;
Τοτε; Γιατι τα εχουμε και τα κανουμε ως ανθρωποι ολα αυτα, ως ορθοδοξο Γενος, και τα φυλασσουμε ως κορη οφθαλμου, και ως παραδοση αγια και ιερη, και κιβωτο σωτηριας, και παινευομαστε και δικαιως ενωπιον του κοσμου του αρχοντος του αιωνος τουτου, για ολα αυτα που μας χαρισε ο Θεος, μεσα στους αιωνες;
Για εμας ειναι ολα αυτα. Απο τον Θεο δοσμενα ως ανοιχτες πυλες σωτηριας και ελευθεριας, ως διεξοδα στα αδιεξοδα μας, ως λυσεις στα προβληματα μας, και ως ζωη στον θανατο μας.
Oχι. Ο Θεος ανενδεης ειναι. Καμμια αναγκη δεν εχει.
Oμως εμεις ειμαστε ανθρωποι. Ειμαστε παιδια Του.
Ποιο παιδι εαν το ρωτησεις, δεν θα ομολογησει τον πατερα του; Και ποιο παιδι θα τον αρνηθει, και θα πει:" Αφου δεν εχει αναγκη ο πατερας μου, να πω οτι ειμαι παιδι του.. (Το ξερει..)"
Σκεφθητε τον εαυτο σας, ως γονεα, σε μια δημοσια συναθροιση οπου το παιδι σας, σας αρνειται με παρρησια. Το φερατε στην ζωη, το αναστησατε με πονο, και δακρυ, και αυτο λεει:" Δεν μου ειναι τιποτα, δεν τον ξερω. "
Και οταν πατε πισω στο σπιτι σας λεει με περισσιο θρασσος:" E, καλα μωρε, ειχες αναγκη την ομολογια μου; "
Ποσο θα πληγωθειτε, και θα γογγυσετε με δικαιο πονο, και πικρια.
Ειναι αγαπη αυτο, και σχεση αληθινη τεκνου-γονεα; Ποιος φερεται ετσι τον πατερα, την μανα του, και δεν ειναι τρισαθλιος, στα ματια των ανθρωπων και του Θεου;
Εμεις λοιπον τα εχουμε αναγκη, ολα τα παραπανω για να εχουμε τον Θεον, ως Πατερα μας, και Φιλο, και Αδελφο μας, και Προστατη και Βοηθο και Υπερασπιστη μας, ενωπιον μας, και ενωπιον ολων.
Σε ολο το Ευαγγελιο, ο Χριστος ζητα να μαθει, απο τους ανθρωπους τι φρονουν περι Αυτου.
"Τινα με λεγουσιν οι ανθρωποι;" Eρωτα ο Κυριος;
"Πιστευεις οτι μπορω να σε θεραπευσω;" ρωτα ξανα και ξανα.
Και παλι λεει σχεδον με παραπονο: "Aραγε οταν ο Υιος του ανθρωπου, ερθει ξανα θα ευρει την πιστη επι της γης;"
Ακομα και μετα την τριαδικη αρνηση του Πετρου, σε μια απο τις μετα την Aνασταση, εμφανισεις Tου, του ζητα την τρισση επανορθωση, με την σαφη και ξεκαθαρη ομολογια του πρωτοκορυφαιου Αποστολου, να ακολουθει με παρρησια, οτι Τον αγαπα και Τον ομολογει, αποκαθαιροντας τον ετσι απο το ονειδος της αρνησεως.
"Ναι Κυριε. Συ οιδας, οτι φιλω Σε", απαντα ο Πετρος στο κατα Ιωαννην 21, 15-17.
Το προγνωριζει ο Κυριος, το αναφερει ομως και το ομολογει και ο Πετρος.
Αυτο το περιστατικο ειναι ιστορικο γεγονος οταν εγινε, αλλα και ταυτοχρονα και τυπος του μελλοντος, απο πλευρας Κυριου, για ολους μας.
Δεν ειναι πλεονασμος, αλλα δικαιο αιτημα καταθεσης απο τον Θεο, της ελευθερης προαιρεσεως απο πλευρας ανθρωπου.
Ουτε το ειχε αναγκη ο Κυριος ο Αναστας εκ των νεκρων, ο Παντοκρατωρ.
Το εκανε γιατι το ειχε αναγκη ο Πετρος και ο καθε αδελφος εις τον αιωνα, στο προσωπο του Πετρου.
Το εκανε γιατι θελει να φανει το φιλοτιμο μας.
Αυτο θελει ο Θεος. Την καθαρη σταση μας. Ολα τα γνωριζει, αλλα το θεμα ειναι εμεις τι κανουμε.
Δεν εχει φτιαξει κανενα.. θεατρο, με μαριονεττες ο Θεος, αλλα ελευθερους ανθρωπους.
Οτι και να γνωριζει ο Κυριος, και γνωριζει τα παντα προ καταβολης κοσμου, εαν εμεις δεν το πιστοποιησουμε και δεν το καταθεσουμε, παρρησια ενωπιον παντος ανθρωπου, οχι μονο δεν ισχυει, οχι μονο δεν μας καθιστα τεκνα Του, αλλα και δεν μας διδει αξια ενωπιον Του.
Εχουμε εμεις απολυτη αναγκη απο την ομολογια και την υπερασπιση της πιστεως μας, καθοτι ετσι φανερωνεται και βεβαιωνεται ο πληρης ψυχοσωματικος δεσμος μας, με καθε κοστος και τιμημα, ως αληθινων προσωπων εν ελευθερια, και αγαπητικα, μαζι Του.
Οπου η αγαπη, δεν ειναι η συναισθηματικη αγαπη, συμφεροντος, του δουναι και λαβειν, αλλα η οντολογικη-υπαρξιακη καθολικη αναφορα και σχεση, τωρα και στον αιωνα, με-και-προς, το προσωπο Του, σε βαρος ολων των αλλων μεγεθων, απο συγγενων μεχρι της ιδιας της ζωης μας.
Αυτο συμβαινει παντου. Απο το σπιτι μας, μεχρι τους συγγενεις μας, την εργασια μας, το διακονημα μας, και ολο τον κοσμο, οπου ζουμε και κινουμαστε.
Δεν ισχυει ομολογια στο εικονοστασι του σπιτιου μας. Δεν ισχυει ομολογια μεσα στην ασφαλεια των ομοπιστων αδελφων μας. Δεν ισχυει ομολογια οταν ολα πανε καλα, και δεν εχει ζορια, και κοστος.
Αυτη ειναι η αληθεια, και δεν αλλαζει, εστω και εαν εμεις αστοχησουμε, η προδωσουμε. Δεν μπορει εν ονοματι της αλλοτροιωμενης, περιρρεουσας ατμοσφαιρας της ισοπεδωσεως, και του ωχαδερφισμου, να τα αλλαζουμε τα πραγματα κατα το δοκουν.
Αν εγω, ο καθενας μας, αστοχησει, πεσει και προδωσει, η αληθεια μενει εις τον αιωνα. Δεν αλλοιωνεται η αληθεια, με σοφισματα και βολεματα, να περναει ο καιρος, να κοροϊδευομαστε.
Μεθαυριο εορταζουμε τον μεγαλομαρτυρα και πολιουχο της Θεσσαλονικης Αγιο Δημητριο τον Μυροβλητη.
Σαν κοσκινο τον εκαναν με τις λογχες τους, οι μεχρι προτινος συστρατιωτες και φιλοι του.
Του ζητησαν, να κανει λιγο πισω, να κανει λιγο πολιτικη, να μην ειναι φανατικος, να βαλει νερο στο κρασι του.
Πηγαινε, βαλε λιγο θυμιαμα στα ειδωλα, αρνησου φαινομενικα τον παραδοξο Εσταυρωμενο Θεο σου, και στο σπιτι σου κανε οτι θες. Μην σκανδαλιζεις τον κοσμο..
Και ο Αη Δημητρης, που τρεχει το μυρο του, σαν ποταμι, τι εκανε; Εταφη εκει οπου εταγχθη.
Δεν σκεφτηκε λογικα κατα κοσμον, δεν εβαλε νερο στο κρασι του, δεν τον ενοιαζε εαν κακοχαρακτηριστει.
Σηκωσε το βλεμμα ψηλα, ειδε τον Εσταυρωμενο, παραδοξο Θεο, για τον κοσμο, και ομολογησε.
Γιαυτο ειναι σημερα ο Αγιος Δημητριος, δοξα και καυχημα της Εκκλησιας, μαζι με τον Αγιο Γεωργιο, στυλοι και κραταιωμα της οικουμενικης ορθοδοξιας, μεσα στους αιωνες, και συμβασιλευουν μαζι με τον Δεσποτη Χριστο.
Ποσα τους εταξαν, ποσα τους χαριζαν, και ομως αυτοι, δεν εκαναν πισω.
Ανθρωποι, με σαρκα, οστα, με οικογενειες, με αναγκες, με φοβο και πονο, με πολλα να χασουν, και με φημη κοσμικη, και ολα τα φοντα να ζησουν σαν επιγειοι βασιλιαδες εαν προδιδαν..
Ο Αγιος Γεωργιος ισως να εφτανε να γινει εως και αυτοκρατορας, αφου ηταν απο τα αγαπημενα παλικαρια του Ρωμαϊκου στρατου, ηρωας και αγαπημενος των βασιλεων.
Και εμεις..
Με πολυ λιγοτερο κοστος, κλωτσαμε να κατεβουμε και σε μια απλη διαμαρτυρια. Εστω και λιγο, να δωσουμε μια παρουσια. Να πουμε μια κουβεντα βρε αδερφε παραεξω..
Και επινοουμε φιλοσοφιες, για να δικαιολογησουμε τα αδικαιολογητα. Κατα τα αλλα τιμουμε και ευλαβουμεθα και φερουμε τα ονοματα των Μαρτυρων της Πιστεως μας.
Φοβομαστε μην μας λοιδωρησουν, μη μας κακοχαρακτηρισουν, μην γινουμε περιγελο και δακτυλοδεικτουμενοι, οπως αυτοι που φοβοντουσαν να ομολογησουν τον Χριστο τα χρονια που εδιδασκε στο Ισραηλ, ωστε να μην θεωρηθουν αποσυναγωγοι, και πεταχθουν απο το Ιερατειο στα αζητητα..
Ας αναλαβει ο καθενας την ευθυνη του, εν οψει των καιρων μας, και των αγιων και μαρτυρων μας, που μας παρεδωσαν την αδαμαντινη και κρυσταλλινη Πιστη των Πατερων μας, πλυμενη και λουσμενη ως Νυμφη περικαλλεστατη, με αιματα, με δακρυα και στεναγμους αλαλητους, και ας σταθει μπροστα τον Πλαστη, Σωτηρα, Ευεργετη και Προνοητη, Θεο του, και ας ζητησει δυναμη εξ'υψους, πιστη, υπομονη, καρτερια, απαντοχη, στηριξη, ωστε να σηκωσει το βαρος του ονοματος: Χριστιανος.
Οι καιροι το απαιτουν και δεν αφηνουν περιθωριο. Εαν δεν ασκηθουμε απο τωρα στα μικρα, δεν θα σταθουμε ουτε στα μεγαλα κατα φυσικη συνεπεια. Δεν ειναι τυχαιο οτι η μαρτυρικη μας Εκκλησια, χρησιμοποιει ορους οπως, σταδιο, αγωνας, αθληση, και επαθλο, στεφανος, βραβειο.
Χωρις σωστη και επιπονη προπονηση, δεν μπαινεις στο σκαμμα, η εαν μπεις, πας για σιγουρη ηττα, αλλα εαν μεινεις παλι μονο στην προπονηση, τοτε θα χασεις τον αγωνα οταν αυτος γινει.
Ο Κυριος περιμενει απο εμας, την τοποθετηση μας, για να δρασει οπως Αυτος ξερει πανσοφα και τελεια. Με υπεκφυγες και αναβολες, αυτοδικαιωση και δημιουργια συγχυσεως, Του δενουμε τα χερια.
Ας σκεφτουμε, Ποιον λατρευουμε, και που Τον λατρευουμε, παρα την αμαρτια μας, και την αστοχια μας.
Καρφωμενο πανω στον Σταυρο, και οχι καθημενο σε καμμια πολυτελη πολυθρονα, ουτε σαν συνδαιτημονα σε αιθουσα διπλωματικης συνομιλιας, η ομιλουντα σε καποιο αμφιθεατρο ανταλλαγης φιλοσοφηματων..
Ο Κυριος να μας, ενδυναμωνει, και να μας στηριζει στον αγωνα με τις πενιχρες μας δυναμεις.
Αυτος αναπληρωνει τα υστερηματα μας, και τελειοποιει τα ατελη μας εργα και τις εφεσεις μας.
Εμεις ομως οφειλουμε, πρωτα απο φιλοτιμο, και επειτα για ωφελεια δικη μας, να Τον ομολογουμε, εν παντι τοπω της Δεσποτειας Αυτου, και εν πασει περιστασει, ειτε ειρηνικη και ανωδυνη, ειτε εν διωγμω και εν θλιψεσει και οτι αλλο προκυψει.

Aύτη η κλητή και Αγία ημέρα. Βηματα ακουστηκαν...

Aύτη η κλητή και Αγία ημέρα.

Βηματα ακουστηκαν...
Μεσα στην αιωνια νεκρικη ησυχια, απο τα βαθη του ερεβους και την αβυσσο της οδυνης, μεσα στο ψηλαφητο σκοτος, και τις ανηλιαγες φυλακες του αδου, ακουστηκαν βηματα γνωριμα, και αγαπημενα, στον πρωτοτοκο των πεπεδημενων, τον πρωτοεξορισθεντα απο τον Παραδεισο.
Ο Αδαμ σκιρτησε.
Ποτε δεν ειχε παψει να ελπιζει. Ειναι και αυτο ενα απο τα θεϊκα ιδιωματα που εχει ο ανθρωπος, ως δωρεα με το κατ'Εικοναν.
Η ελπιδα, χερι χερι με την πιστη, ειναι δοσμενες εκ Θεου, εξαπαντος.
Αισθανθηκε ο Αδαμ, τον κροτο, και την καταλυση, απο τους μοχλους τους αιωνιους που εσπαζαν, ειδε τις χαλκινες πυλες να συντριβονται, ειδε την ατακτη και μεσα στον πανικο οπισθοχωρηση των μιαρων διακονων του αδου, ακουσε τον Αρχιστρατηγο των αϋλων δυναμεων, τον υπερενδοξο Γαβριηλ, να ολοκληρωνει το εργο του, που ξεκινησε απο τον Ευαγγελισμο της Θεοτοκου, ωστε να φτασει μεχρι και τωρα στην περιλαμπρη νικη επι των δυναμεων του σκοτους, και να προπορευθει του Φωτος.
"Αρατε πυλας οι αρχοντες υμων", βροντοφωναξαν μυριες μυριαδες Αγγελων και Αρχαγγελων, Εξουσιων και Δυναμεων, με πρωτοστατες τους πανσθενουργους θειους και αϋλους φαεσφορους νοες, Μιχαηλ και Γαβριηλ.
Αυτα τα ιδια βηματα τα ειχε ακουσει ο Αδαμ, εκεινο το δειλινο, για τελευταια φορα, στον Κηπο της Ζωης, το μοιραιο και μαυρο δειλινο της παρακοης και της οδυνης, αυτο που χαθηκε μεσα στην ληθη του χρονου.
Τοτε με τρομο, και αγωνια, τωρα με χαρα, και γαληνη, τοτε με πονο και ενοχη, τωρα με ανακουφιση και προσμονη.
Και τα βηματα εφτασαν κατα προσωπο του Αδαμ, και το Φως τον καλυψε, και η Χαρη τον ελουσε.
Και ειδε ο Αδαμ. Ειδε και αγαλλιασε η ψυχη του γεναρχη μας.
Ειδε τις πληγες Του, ειδε την ταπεινωση Του, ειδε την αγαπη Του, αρα ειχε δει τον Κυριο.
Δεν μπορει να ηταν λοιπον αλλος, ηταν μονος Αυτος, ο ιδιος ο Κυριος του και ο Θεος Του.
Αναφωνησε, ανεκραξε με ολη την δυναμη και την απαντοχη της αλυσοδεμενης ψυχης του, ο Αδαμ:
"O Kυριος μου, μετα παντων υμων!"
Ολοι οι απ'αιωνος αναριθμητοι κεκοιμημενοι, κρατησαν την παγωμενη ανασα τους.
Και Αυτος, ο μολις προτινος Εσταυρωμενος, ο φραγγελωμενος, ο χλευαζομενος, ο συκοφαντημενος, και μεμισημενος, ο θανατουμενος ολην την ημεραν, υπερ απαντων ημων, και αποριπτεος απο τον ιδιο τον κοσμο Του, ο "ών καί ο ήν καί ο ερχόμενος", ο Πρωτος και ο Εσχατος, ο Κυριος των κυριευοντων, και Βασιλευς των βασιλευοντων, ο Αρχων της Ζωης και της Δοξης, ο συντριψας και καταπατησας τον θανατον και καταργησας τον διαβολο τον υπηρετη του θανατου, του απαντησε φερνοντας του την Ειρηνη:
"Kαι μετα του πνευματος σου".
Ετσι αναφερει η ιερα παραδοση μας. Ειναι μεγαλα πραγματα και νοηματα αυτα.
Και απο τοτε.. "Νυν παντα πεπληρωται φωτος, ουρανος τε και γη και τα καταχθονια."
Αιωνες αιωνων κυλησαν, και το Φως του Χριστου, φαινει πασι.
Απο τα ανηλιαγα μπουντρουμια του αδη, το Φως ταξιδευει και εισχωρει παντου, και θα φτασει ως την σκοτεινη πετρινη σπηλια, την παλαιστρα της αρετης, εκει στην απαρακλητη ερημο της Ιουδαιας, στην Σαββαϊτικη ενδοξη Μονη, οπου ο ιερος και θειος Ιωαννης ο Δαμασκηνος, θα συνθεσει τον ανεπαναληπτο, τον ουρανιο, τον ενθεο Υμνο της Αναστασως.
Αυτον τον Υμνο που ειναι το ποιημα της νικης και της επιστροφης στο σπιτι μας, στην Οικια του Πατρος μας.
Μεσα στο σκοταδι του κοσμου, το Φως εκτοτε θα προχωρα, σε πεισμα και νικη κατα παντων των εχθρων, και θα χαριζεται παντοτε, σε οσους επιθυμουν να αγαπουν τον Φωτοδοτη Χριστο, και να ειναι κλητοι και μαρτυρες της Αναστασεως, και αυτην να βεβαιωνουν με την ζωη και την σταση τους απεναντι στο Εσφαγμενο Αρνιο.
Μακαριοι, αυτοι που δεν ειδαν αλλα πιστευσαν.
Μακαριοι, οσοι λυγισαν, αλλα δεν τα παρατησαν.
Μακαριοι, οσοι ξερουν οτι δεν αξιζουν ουτε μια σταλα Φωτος, αλλα εχουν εμπιστοσυνη στο Ελεος του Θεου του Εσταυρωμενου.
Αυτο το Φως εφτασε για μια ακομα φορα για να φωτισει την Συναξη περι τον Χριστον, αυτην του πληρωματος της Αγιας και Μεγαλης μας Εκκλησιας, μεσα στην ερεβωδη νυχτα που ζουμε ολοι μας, τοσο την κοσμικη των επιλογων μας, οσο και αυτην της κτισεως, την φυσικη, που μολις προχθες, ακομα μια φορα, σαν να μην περασε μια μερα, εψαλλε παλι της Ζωης τα Νικητηρια.
Αυτοι οι κλητοι και ολιγοι εκλεκτοι, που μενουν καθε χρονο, και δεν φευγουν σαν κυνηγημενοι, σαν τους εχθρους του Ανασταντος Χριστου, που διεσκορπισθησαν, και εφυγαν απο Προσωπου Του, αντι να μεινουν κοντα Του, να εορτασουν, οπως Τον αφησαν μονο στον Σταυρο, ετσι τον αφηνουν μονο και στην Ανασταση.
Δεν πειραζει, μακαρι να υπαρχξουν ευκαιριες για ολα τα ματια να ανοιξουν και να δουν.
Μακαρι να φωτισθουν και να καταλαβουν τι ειναι να φευγεις απο την Πανηγυρη των πανηγυρεων, και την Εορτη των εορτων.
Τι ειναι να χανεις το βλεμμα του παιδιου της Λαμπρης, που ειναι το ιδιο λουσμενο μεσα στην χαρα, και στο Φως, με αυτο του Επισκοπου, αλλα και του σεβασμιου υπεργηρου Ιερεως, που ολορθος και ιδιος Αρχαγγελος απο την Ωραια Πυλη, αναφωνει τον συνταρακτικο κατηχητικο λογο του θειου Χρυσοστομου, και την ιδια αθωοτητα και ακενωτη ευτυχια, διακρινεις στο προσωπο τους, το ιδιο φωτεινη βλεπεις να ειναι η ψυχη τους.
Οταν οι λαμπαδες σηκωνονται ψηλα, και ξανα και ξανα το λιγοστο Εκκλησιασμα να βοα, το ηρωϊκο και υπερλογο: "..Επικρανθη!! ..Επικρανθη!!", τοτε ειναι κατι παραπανω απο βεβαιο οτι ο Αδης εχει νικηθη. Εχει υποστει συντριπτικη ηττα. Εχει καταργηθει.
Αποτελει μονο ενα περασμα πλεον, στην ποθεινη γη της Επαγγελιας.
Δεν υπαρχει ηλικια στην λειτουργια της Αναστασεως, ολοι εχουν μια και την αυτη, την ηλικια του Παραδεισου.
Ολοι τα εχουν αφησει ολα πισω τους, και βλεπουν μονο στην Ουρανια Πατριδα μας, κρατουν ηδη το διαβατηριο της Ζωης στο χερι.
Και το χαμογελο ολων, απο του μικρου παιδιου, που δεν καταλαβαινει καλα καλα ακομα, που συμμετεχει και που παρισταται, αλλα ξερει η ψυχη του και χαιρεται, μεχρι του Δεσποτη, που εις τυπον και τοπον Χριστου, ευλογει και αγιαζει παντες, αυτην την κλητη και αγια ημερα, βεβαιωνει την αθανασια.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Χρονια πολλα σε ολους, καλο Παραδεισο!

Βρεγμένες σκέψεις.

Σε μια ακτη της Κορινθιακης γης.  Λιγες μερες πριν. Λιγες μερες μετα. Ολες οι μερες ειναι του Θεου.

Σταθηκα στην ακρογιαλια. Βοτσαλα, πετρες και ξυλα μπερδεμενα,  και ο ηλιος απο πανω να τα καιει, να τα ανακρινει ανηλεως, να τα ρωτα με μανια, να του πουν τις μνημες τους, οτι ειδαν και ακουσαν, χρονια αμετρητα.
Μια θαλασσα, πρασινη, γαλαζια, μπλε, αλλαζει οσο βαθαινει, σαν τον ανθρωπο.

Ο ρηχος ανθρωπος στεκεται παντα στην επιφανεια, στην ακτη, φοβαται το ανοιγμα. Ο βαθυς ανθρωπος, βρεχεται, πεφτει ευθεια πανω στο κυμα, και μαθαινει απο τις συνεπειες, της τολμης του.

Σταθηκα λιγο να σκεφτω, σε μερες οπου η σκεψη μπορει να ειναι και αδικημα. Μερες τρομου, μερες πιεσης, μερες που μυριζουν θανατο και μοναξια.

Μερες που τις φεραμε εμεις να μας κυβερνησουν, να διαφεντεψουν τις ζωες μας, δικαια και σκληρα, μερες που τις ξημερωσαν οι επιλογες μας, που ειναι στεγνες και αποξηραμενες απο την ευλογημενη υγρασια, που θα επρεπε να φερνει η θαλασσα της θειας Αγαπης, πισω απο τα ερμητικα κλεισμενα παραθυρα της καρδιας μας.

Μερες κρισης λενε.. Φωναζουν ψαχνουν λυσεις, τα κανουν χειροτερα, πλανουν και πλανωνται.

Καταπαυει ο νους. Και συλλογιεται. Αναμετριεται με το ειναι του, και το βρισκει ρηχο σαν την ακρογιαλια. Αλλα παλι ερχεται μια εκλαμψη.

Και λεει ο νους..

Και ποτε δεν ηταν μερες κρισης, οι ζωες των ανθρωπων;

Παντοτε ηταν.

Η ιδια η ζωη ειναι μια κριση, ακριτη, αδιακριτη, διαπερνα ολους και ολα, σε αναταρασσει χωρις ανασα και μετα απο αγνωστο χρονο φτανει και σε ξερνα σε μια ακτη.

Ποτε σαν ναυαγο μονο και ερημο, γιατι δεν την μοιραστηκες ποτε με τον αλλον, σαν το ψωμι στον πεινασμενο, σαν το ποτηρι με το κρυσταλλινο νερο στον διψασμενο, αλλα την κρατησες, εγωϊστικα λες και σου ανηκε, λες και δεν ηταν δανεικη και χαρισμα, και ποτε σε αφηνει μισοπεθαμενο αναμεσα σε πολλους αδελφους, χαμενους αλλα νικητες, αφου μαζι αγωνιστηκατε, απεναντι στο κυμα, στους καιρους, και τους αφεντες τους, τοτε δεν μπορει να μην νικησατε.

Για το Θεο χασατε, αφου μοιραστηκατε το βιος Του, και τον Θεο κερδισατε.

Μετα τον Εσπερινο βγηκα να περπατησω, πλαϊ στο κυμα.

Απο το θυμιαμα, στην αυρα, στο ιωδιο, στην αλμυρα της υγροφορεμενης μανας, της θαλασσας. Aπο τα εσπερινα δοξαστικα στα αφρισματα και στα γελια των παιδιων.

Απο την Αυλη του Θεου, την Εκκλησια Του, στο περασμα της φιλοξενης αγκαλιας Του, την κτιση.

Αν αφουγκραστεις το κυμα που σκαει πανω στα βοτσαλα, με σταθερη ορμη, και χρονο επαφης, μενει μια ηχω, που μοιαζει με ενα αεναο Κυριε Ελεησον, Ελεησον, Ελεησον.

Κοντα στην ακτη ειναι μια Εκκλησια.

Κορη στεφανωμενη η Εκκλησια, Νυμφη στολισμενη, θεοσπαργανωμενη, θυγατερα μονακριβη, μεγαλωμενη με Αιμα, και με Δακρυ, Με Πατερα, Με Υιο, Και με Πνευμα Αγιο, με Μανα την Παναγια.

Και μαζι της αει παιζει, ενα Βασιλοπαιδο, αφου καθως ελεγε ο Ηρακλειτος: παιδος η βασιλιη, σε καθε αυλη της, κατω απο τον ισκιο της χαρης Του, με τα χαρουμενα παιδια, μαζι τους χαιρεται και γελα το Παιδιον Νεον, ο προ Αιωνων Θεος.

Αθωος ο Πανσοφος. Ανεμελος ο Προνοητης των παντων. Ασκεπης ο Σκεπαζων την Κτιση.

Και εμεις.. Αυτο και εαν ειναι να γελανε τα παιδια.

Περιπλοκοι οι κατα παντα ανοητοι. Γεματοι εννοιες οι εντελως αδυναμοι. Φερουμε καλυμμα της κεφαλης μας, την αλαζονεια της μικροτητας μας.

Παιζει το παιχνιδι της αθανασιας, το Χρισμενο Βασιλοπαιδο, περιπαιζει τον πονηρο και τα αποκαϊδια του,
ανεβαινει στον Σταυρο να μας σωσει, κατεβαινει οταν Τον αναπαυουμε με την αγαπη και την πιστη, και παλι πανω απο την αστοχια μας, ποτε στ'αληθεια θα τον ξεκουρασουμε απο την ανοησια μας;

Nικιεται μονο απο την ειλικρινη μετανοια και Nικα την απογνωση με το Ελεος Του, ο Κυριος, ο Παντοκρατωρ, των οπου γης θαλασσων, των ανεμων, και του συμπαντος κοσμου.

Θαλασσα.. Ποσο μικρος ειμαι, απεναντι της. Μοιαζει με την παρουσια Του. Απεραντη, και τοσο οικεια.

Ακροπατω και βλεπω περα μακρια, κατω απο την ολοφωτη Ακροκορινθο, εκει στο βημα του Παυλου, την γεννηση μιας Εκκλησιας, την οποια κοιλοπονησε, ετεκε, εναγκαλισθηκε, ακουσε το πρωτο της κλαμα, την παιδαγωγησε με τροφη ουρανια
αρμεγοντας με τον αγωνα του ως γαλα αθανασιας, την σοφια του Χριστου, την παραμυθησε και στηριξε με τις επιστολες του,
ο μεγας Σαγηνευτης των Εθνων.
Λιγο ακομα εαν σηκωθω νοητα θα δω τον Αθωνα, πισω και περα απο τα χιλιαδες βουνα του τοπου μας. Θα μυρισω το χειροποιητο θυμιαμα, θα ακουσω τις γλυκειες καμπανες, θα πατησω το χωμα, και τα πλακοστρωτα αιωνοβια πεζουλια του, θα καθησω κατω απο τις σκιες των Καθολικων του, μετα απο τις ακολουθιες των ακαματων, εργατων των θειων μεροκαματων, Ιερομοναχους του.

Εχω χρονια να παω στο Βουνο των δακρυων και των τριμμενων γονατων, να δω τις μαυροφορεμενες μορφες, σαν σωστες αγριοελαφους που τρεχουν πιο γοργα απο το κυμα, να ξεδιψασουν με το νερο της θεωσεως, απο αγρυπνια σε εσπερινο, και απο κανονα σε διακονημα.

Αυτοι δεν κολλανε ενσημα. Κολλανε παραδεισοσημα. Πανω στην σαρκα τους. Οσια στιγματα και θεοενθυμηματα. Δεν εχουν ασφαλιστικο Ταμειο. Εχουν το Ταμειο της Χαριτος.

Αντι να λαβουν συνταξη, θα λαβουν μερος σε συναξη. Συναξη Αγγελων οπου θα χοροστατει εσαει ο φτερωτος Βαπτιστης.

Παω απο το ενα στο αλλο, σαν το κυμα. Γιατι να σταθω καπου, ο νους ποτε δεν στεκεται. Θα λιμνασει. Και οτι λιμναζει, μαζευει βρωμα, πολυκαιριζει και σαπιζει, νεκρωνεται.

Συ που διαβαζεις, και πας να βγαλεις νοημα, σταματα εδω. Διαβασε κατι αλλο.. Πιο λογικο.

Ειναι μπερδεμενη η σκεψη μου, δεν θελω ουτε εγω να με οδηγησει καπου. Δεν ξερω τι θελω να πω, και τι να ακουω. Εχω μια ελπιδα που ειναι σφαγμενη επανω στο Θυσιαστηριο.

Δεν εχω αλλη, που να την λενε κοσμο. Οσο και να την πουλανε, οσο και να την χαριζουν.

Θελω μια μερα, μια μερα δικη μου, μια μερα να την μοιραστω, να μην ειναι "με αδεια", να μην εχει αποδοχες, να μην εχει αιτια και λογο υπαρξης.

Θελω μια μερα Ανεσπερη.

Δεν μας αφηνουν πια, να βγουμε στον ηλιο. Να τον αφησουμε αθωα να μας ξερανει την λογικη μας. Την βαρεθηκα την λογικη μας. Ειναι σαπια και μυριζει κλεισουρα. Σαν τα παλια παλτα που μυριζουν ναφθαλινη.

Βαρεθηκα τις λυσεις μας, και τις πεποιθησεις μας. Αφηστε, μην μας σωζετε αλλο, καμετε ελεος οι σοφοι του κοσμου. Πιο καλα κατεστραμμενοι ειμαστε. Αν ειναι να μας φτιαξετε εσεις, οπως θελετε, καλυτερα να διαλυθουμε μια ωρα αρχιτερα.

Αδερφε μου ακριβε, οτι γενος και εαν σε εχει πλασει ο Θεος. Αρσεν η θηλυ. Ευλογημενος εισαι. Μην αποκαμεις, μην πεφτεις, σηκω, στασου, μεινε, επεμεινε, και ανεμενε.

Ξερω. Ξερεις.

Θελω, θελεις, αλλα δεν το ομολογουμε, να βγουμε ανεμελα, ανεφελα, να παιξουμε στον ηλιο με τον Θεο.

Να καουμε απο την ζεστη την καυτη της θαλπωρης Του, να μας κοκκινισει το δερμα, ξεχνωντας τα παντα.

Μα δεν μας αφηνουν. Ποτε με την ευημερια. Ποτε με την φτωχεια. Γυρνανε το σκηνικο. Παντα με κατι μας κρατουν απασχολημενους, χαμενους, και μπερδεμενους.

Θελουν να΄μαστε κατω, σκυφτοι, στο χωμα. Και δυστυχως και εμεις εν πολλοις αυτο θελουμε..

Μια μερα. Να'ναι καλοκαιρι. Να'ναι ενα πανηγυρι. Να'ναι ζεστη και φωτεινη. Να'χει πολλες αναπνοες και σφιχτες αγκαλιες. Να μην δει το δειλινο.

Ποιος θα μας την δωσει χαρισμα, ποιος δεν θα μας την χρεωσει στον λογαριασμο μας, αναμενοντας κερδη, ποιος θα μας την χαρισει χωρις, λυτρο την κουρασμενη απο την αμαρτια ψυχη μας, χωρις πληρωμη το ανομο θελημα μας, και την υποταγη μας, αυτη την Μερα;

Σκυβω. Γονατιζω. Πιανω ενα βοτσαλο. Να το πεταξω; Να το βρεξω; Οχι. Αστο, αστο εκει που ειναι. Αστο στην θεση του. Αναμεσα στα πολλα. Να καιγεται. Να περιμενει. Να μην ξεχωριζει. Να κειτεται νεκρο.

Ετσι πρεπει να γινω. Σαν το βοτσαλο. Να μενω εκει.

Με υπομονη, ησυχα το ενα κατω απο το αλλο. Με ταπεινωση, ισα να φαινεται ενα κομματι του καθενος, αλλα παντοτε επικαλυπτομενο. Με αφανεια, μιας και ειναι ολα ομοια, και δεν εχουν κατι ιδιαιτερο να καυχηθουν απο μονα τους.

Ετσι να βλεπω και τον Θεο, σαν την θαλασσα, και να περιμενω, να με βρεξει και μενα, με πιστη και με ελπιδα, και να με παρει μαζι της, να με εχει να με ζωογονει για παντα, με την αστεγνωτη αγαπη της, τα βαθια απατα θεομυστηρια της, την ζεστη της, ευρυχωρη και απεραντη αγκαλια, οταν θα κρινει αυτη, οτι ειναι η ωρα, οτι ειναι η μερα, η μερα του Θεου.

Πηρα να γυρισω. Σταθηκα λιγο ακομη. Κατι μενει. Δεν πειραζει. Και οι σκεψεις ας μενουν ετσι. Ας μην ολοκληρωνονται. Ας μην οδηγουν καπου.

Ας μας συντροφευουν, ας μας χαϊδευουν με στοργη στην πλατη, οταν αποκαμουμε.

Ας ειναι του κοσμου. Ας ειναι του Θεου. Αλλα να ειναι αληθινες. Δικες μας. Και να τις κρατησουμε, γιατι θα μας τις παρουν. θα ειναι παρανομες καποτε.

Θεου αναθηματα, ευλογιες του νου, οι αναφορες στα τοσα που μας χαρισε, και τα χαρισαμε, η καλυτερα τα πεταξαμε, να τα παρουν αλλοι, να μας δεσουν με αυτα.

Δεν πειραζει. Θα΄ρθει το κυμα της δικαιοκρισιας, του ελεους, της αληθειας και της χαρης, και θα παρασυρει οτι ειναι περιττο, ξερο και βρωμικο.

Και τοτε θα φανει και η θαλασσα καθαρη, και η μερα φωτεινη και ανεσπερη, και οι σκεψεις μας, θα στεγνωσουν στον Ηλιο της Δικαιοσυνης και της Αγαπης, και θα μεινει η ψυχη μας, διχως σκεψεις πια, αφου δεν θα της χρειαζονται, μιας και θα θωρρει, θα αναπνεει και θα υπαρχει μοναχα για τον Ηλιο και την Θαλασσα Του.

Καλο καλοκαιρι, στο γυαλο και στο πευκο. Με τα λιγα και τα αγια, τα τιμια και τα στερημενα.

Καλο και ευλογημενο.

Οπου γης, οπου και να πας, παλι κατω απο το Ελεος Του θα΄ναι.

Αμην.