Το μεγάλο μυστικό της μεταθανάτιας ζωής Από Newsroom Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

Μεταθανάτια ζωή: Όταν πεθάνει το σώμα, με την ψυχή πηγαίνουμε από τη γη στο μεταθανάτιο κόσμο, στον οποίο παραμένουμε «άχρις ημέρας Ιησού Χριστού».

Μα και εκεί συνεχίζεται το «έργον αγαθόν» που αρχίσαμε στη γη; Ναί, συνεχίζεται όλο, μέχρι να τελειώσει, γιατί παραμένουμε στην Εκκλησία ως ζωντανά μέλη της. Και μέσα σ’ αυτή είναι πάντα το Πνεύμα το Άγιο και ο ίδιος ο Κύριος Χριστός.
Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν νεκροί, αλλά όλοι είναι πάντα ζωντανοί, και όλη η ζωή μέσα της, όλων των μελών της, βιώνεται συνέχεια διά της χάριτος εκ του Πατρός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι.
Η ζωή κάθε μέλους της Εκκλησίας και μετά το θάνατο του σώματός του, συνεχίζεται με τη ζωή της ψυχής στην Εκκλησία.
Η χάρις που βρίσκεται στην ψυχή σ’ αυτό τον κόσμο, φεύγει με την ψυχή σ’ εκείνο τον κόσμο και το «έργον αγαθόν» που άρχισε η ψυχή στη γη, συνεχίζεται και σ’ εκείνο τον κόσμο, αυξάνει, τελειοποιείται «άχρις ημέρας Ιησού Χριστού», εφόσον και όταν φεύγει για εκείνο τον κόσμο, η ψυχή παραμένει στην Εκκλησία, η οποία είναι μία και στη γη και στον ουρανό, αφού είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς μέσα σ’ αυτή, το ίδιο Πνεύμα το Άγιο, η ίδια Αλήθεια, η ίδια Ζωή, η ίδια χάρη.
Το μεγάλο μυστικό της μεταθανάτιας ζωής, Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος

Πώς ενεργεί η Θεία Χάρη στον άνθρωπο; Από Newsroom -

Θεία Χάρη: Θυμάσαι, πιστεύω, ότι ο χριστιανός δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αφού διαμορφώνεται τόσο από τη φύση όσο και από τη χάρη. Πρέπει να διευκρινίσω, όμως, ότι από τους χριστιανούς δεν σώζονται όλοι.

Σώζονται, μπαίνουν δηλαδή στην αιώνια βασιλεία του Θεού, μόνο εκείνοι στους οποίους ενοικεί η χάρη, διαποτίζοντάς τους ολοκληρωτικά, μεταμορφώνοντας θα έλεγα, σύνολη τη φύση τους.
Πρόσεξε τι λέει ο Κύριος! Λέει πως «η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, που το πήρε μια γυναίκα και το ανακάτεψε μ’ ένα σακί αλεύρι, ώσπου ζυμώθηκε όλο» (Ματθ. 13:33).
Το ζυμάρι δεν φουσκώνει αμέσως μόλις ανακατωθεί με το προζύμι. Φουσκώνει στην ώρα του, αφού πρώτα το προζύμι διεισδύσει και απλωθεί σιγά-σιγά μέσα του. Το ψωμί που γίνεται έτσι, είναι ανάλαφρο, ευωδιστό, νόστιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χάρη. Όταν ενώνεται με τη φύση μας, στο άγιο Βάπτισμα, δεν τη διαποτίζει αμέσως.
Απλώνεται σιγά-σιγά. Κι όταν η χάρη απλωθεί παντού, όταν σύνολη η φύση μας χαριτωθεί, τότε, όλα όσα κάνουμε, παίρνουν έναν άλλο χαρακτήρα.
Τότε οι ενέργειές μας, μολονότι φαινομενικά είναι οι ίδιες με άλλες όμοιες οποιουδήποτε ανθρώπου, αποκτούν ένα ιδιαίτερο άρωμα, μιαν ιδιαίτερη γεύση, έναν ιδιαίτερο ήχο. Ο Θεός δέχεται μόνο αυτές τις ενέργειες, που Του είναι εξαιρετικά ευάρεστες.
Θα κάνω άλλη μια παρομοίωση, για να εξηγήσω το πώς η χάρη, όταν της δίνονται περιθώρια να ενεργήσει, αφού διαποτίσει σύνολη τη φύση μας,γίνεται και εξωτερικά ορατή σε όλους όσοι είναι ικανοί να τη δουν.
Η χάρη, λοιπόν, μοιάζει με τη φωτιά, που διεισδύει στο σίδερο. Δεν είναι μόνο μέσα στο σίδερο, μα και στο εξωτερικό του. Την πύρινη δύναμή της τη βλέπει ο καθένας.
Έτσι συμβαίνει και με τη χάρη, όταν εισχωρήσει στη φύση μας. Γίνεται αντιληπτή απ’ όλους. Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή μ’ έναν θεοχαρίτωτο άνθρωπο, αισθάνονται ότι αυτός έχει μιαν ασυνήθιστη δύναμη, που εκδηλώνεται ποικιλότροπα.
Όταν αρχίζει να μιλάει για οτιδήποτε πνευματικό, λάμπει σαν τον μεσημεριάτικο ήλιο, και τα λόγια του πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, διαμορφώνοντας μέσα του με αυθεντία ανάλογα συναισθήματα και διαθέσεις.
Μα κι όταν ακόμα δεν μιλάει, εκπέμπει μια θερμότητα, που επηρεάζει τα πάντα γύρω του, και μια παράξενη δύναμη, που επενεργεί στις ψυχές και τους εμπνέει προθυμία για πνευματικό αγώνα.
Παίρνουμε τη χάρη του Θεού στη νηπιακή μας ηλικία με το άγιο Βάπτισμα. Από την ώρα εκείνη η χάρη αρχίζει να ενεργεί μέσα μας, με την προοπτική και την ελπίδα ότι, μετά την ενηλικίωση και ωρίμανσή μας, θα αναλάβουμε αυτοθέλητα και πρόθυμα τον αγώνα για τη σωτηρία μας.
Όταν οι γονείς είναι ευσεβείς και ανατρέφουν τα παιδιά τους, όπως λέει ο απόστολος, «δίνοντάς τους αγωγή και συμβουλές που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» (Εφ. 6:4), τότε η θεία χάρη γεννάει την ειρήνη στις παιδικές ψυχές.
Έτσι τα παιδιά γίνονται ευγενικά, ταπεινά, υπάκουα, καλότροπα, θεοφοβούμενα. Παραδείγματα μπορεί να δει κανείς παντού.
Θα έλεγα πως κι εσύ είσαι ένα τέτοιο παιδί, αν δεν φοβόμουνα ότι θα το έπαιρνες επάνω σου, μολονότι κανένα χάρισμά σου δεν οφείλεται σε δικές σου προσπάθειες.
Υπάρχουν στην ψυχή σου πολλά καλά στοιχεία, αλλά τα έχεις πάρει από άλλους· είναι δώρα είτε του Θεού είτε των ανθρώπων, και συγκεκριμένα των γονιών σου, που σου τα κληροδότησαν ή σου τα έδωσαν με την ανατροφή.
Μπροστά σου βρίσκεται τώρα ένα καθήκον: Ν’ αγαπήσεις όλα αυτά τα καλά στοιχεία, να τα κλείσεις στην καρδιά σου, κι έπειτα να τα αυξήσεις και να τα πολλαπλασιάσεις.
Είναι αλήθεια ότι πατάς σε γερά θεμέλια και ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Τίποτα, όμως, απ’ όσα έχεις δεν είναι καρπός της ελεύθερης βουλήσεώς σου και αποτέλεσμα υπεύθυνων αποφάσεών σου.
Και αν δεν αρχίσεις τώρα να καταβάλλεις τις δικές σου προσπάθειες για τη σταθεροποίηση των καλών στοιχείων της ψυχής σου, θα τα χάσεις όλα με τις πρώτες δυσάρεστες περιστάσεις. Ναι, θα σε εγκαταλείψουν, αφήνοντας πίσω τους μόνο μια γλυκειά – ή μήπως πικρή;- ανάμνηση.
Θυμάσαι τι ένιωσες, όταν βυθίστηκες στη δίνη της κοσμικής ζωής; Πώς ταλαιπωρήθηκες τότε; Πώς η λύπη πλημμύρισε την καρδιά σου; Ότι καλό έχεις μέσα σου, το πήρες από τη χάρη του Θεού και από την οικογένειά σου. Γιατί, λοιπόν, οι εμπειρίες σου από την κοσμική ζωή σε στενοχώρησαν;
Επειδή άφησες τον εαυτό σου να νιώσει κάποια συμπάθεια για τη ζωή αυτή. Μολονότι δεν το ομολόγησες, είναι αυταπόδεικτο από τη λύπη που σε ταλαιπώρησε αργότερα. Αν δεν υπήρχε συμπάθεια, δεν θα υπήρχε και ταλαιπωρία.
Σου έγραψα ότι, αν κάποια αδήριτη ανάγκη σε ρίξει ξανά στην ίδια δίνη, μην αφήσεις την καρδιά σου να προσκολληθεί σε κάτι απ’ όσα βλέπεις ή ακούς εκεί. Αν η καρδιά σου δεν προσκολληθεί σε τίποτα, δεν θα ξαναδοκιμάσεις λύπη.
Δεν ξέρω αν τώρα βρίσκεσαι πάλι σ’ αυτή τη δίνη. Κι αν βρίσκεσαι, δεν ξέρω αν τηρείς τη συμβουλή μου. Κάνε ό,τι νομίζεις. Είσαι αυτεξούσια. Όπου να ‘ναι, άλλωστε, ενηλικιώνεσαι.
Από την πλευρά μου, πάντως, οφείλω να σου πω ειλικρινά και ξεκάθαρα ότι έχεις τρεις επιλογές:
Είτε να γίνεις άνθρωπος πνευματικός και θεοχαρίτωτος, είτε να γίνεις άνθρωπος κοσμικός, κενός, ματαιόσχολος και εμπαθής όσο όλοι σχεδόν οι άλλοι, είτε, τέλος να γίνεις άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στην πνευματική και την κοσμική ζωή.
Ελπίζω και εύχομαι να γίνεις άνθρωπος πνευματικός. Και θα γίνεις, αν το θελήσεις. Άνθρωπος κενός και ματαιόσχολος, άνθρωπος κοσμικός και άπιστος δεν νομίζω ότι θα γίνεις ποτέ, γιατί σε γνωρίζω αρκετά καλά. Δεν μπορώ, ωστόσο, ν’ αποκλείσω την πιθανότητα της τρίτης περιπτώσεως.
Είναι πιθανό να μη γίνεις ούτε εντελώς πνευματική μα ούτε και εντελώς κοσμική, ούτε χριστιανή μα ούτε και άπιστη. Αυτό μπορεί να συμβεί, αν δεν φυλάξεις την καρδιά σου από την έλξη της κοσμικής ζωής.
Πρόσεξε! Μιλάω για έλξη και όχι για συμμετοχή στην κοσμική ζωή. Γιατί η συμμετοχή, όπως λες κι εσύ, μερικές φορές είναι αναπόφευκτη.
Αν λοιπόν, δεν φυλάξεις την καρδιά σου απ’ αυτή την έλξη, θα γεννηθεί μέσα σου μια συμπάθεια για την κοσμικότητα, συμπάθεια που δεν θα σε αποκόψει εντελώς από τις χριστιανικές αρχές σου, αλλά θα σου εμπνεύσει κάποια ψυχρότητα απέναντί τους.
Θα διατηρήσεις τις αρχές σου, ή μάλλον μερικές απ’ αυτές, αλλά μόνο από συνήθεια. Έτσι ουσιαστικά δεν θα βρίσκεσαι ούτε στον κοσμικό χώρο, ούτε στον αληθινά πνευματικό· δεν θα είσαι ούτε κοσμικός ούτε πνευματικός άνθρωπος.
Το αποτέλεσμα ποιο θα είναι; Όποιο ήταν και για τον άγγελο της Εκκλησίας της Λαοδικείας, που καταδικάστηκε από τον Κύριο στην Αποκάλυψη:
«Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα είτε κρύος είτε ζεστός! Επειδή, όμως, δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι’ αυτό θα σε ξεράσω από το στόμα μου» (Αποκ. 3:15-16).
Πρέπει να είναι κανείς θερμός απέναντι στον Θεό και σ’ όλα τα θεία, αλλά ψυχρός απέναντι στην κοσμικότητα και την αμαρτία.
Αν δεν είσαι ούτε ψυχρή απέναντι στην κοσμικότητα ούτε θερμή απέναντι στα θεία, αλλά χλιαρή και κρυερή απέναντι σε όλα, ο Θεός θα σε αποδοκιμάσει και θα σε απορρίψει.
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Να διαλέξεις με την καρδιά σου την άγια και θεάρεστη πνευματική ζωή, τώρα μάλιστα που ενηλικιώνεσαι. Θα τη διαλέξεις; Ο Κύριος να σε ευλογήσει και να σε φωτίσει!
(«Από το βιβλίο: «ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ γράμματα σε μια ψυχή», ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΙΙΚΗΣ)

Η λύση του προβλήματος… – Ποιος βοηθάει; Από Newsroom

Πρόβλημα: «Όταν ενωθείς με τον Θεό, πάνε όλα τ’άλλα! Τα ξεχνάεις και σώζεσαι». Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Όλη η ταλαιπωρία στις σχέσεις μας τι είναι; Είναι άλλοθι του κενού. Όταν έχεις τον Θεό, τα ξεχνάς όλα και σώζεσαι. Τα ξεχνάς. Δεν υπάρχει τίποτα.

Βλέπεις ότι είναι μια απάτη! Έχεις ένα πρόβλημα βρε παιδάκι μου. Φαντάζεσαι ότι είναι σημαντικό. Του μυαλού σου είναι σημαντικό.
Όταν δεν ζεις Τον σημαντικό, όλα τα ασήμαντα σου φαίνονται σημαντικά και πρόβλημα.
Έχεις ένα πρόβλημα και πας κοντά στον Θεό και του το καταθέτεις. Όταν πλησιάσει ο Θεός στην καρδιά μας και μας συγκινήσει, είναι τόσο ευλογημένη αυτή η εμπειρία που τι;
Δεν σ’ενδιαφέρει μετά να σου λυθεί το πρόβλημα. Γιατί καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντο, πόσο σαχλό ήταν αυτό που εσύ όριζες ως πρόβλημα. Και αυτό είναι η δυστυχία μας. Η πτώση μας είναι ότι τα ασήμαντα τα λαμβάνουμε ως σημαντικά και τα σημαντικά ως ασήμαντα…
Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου – Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης.

Ποια είναι η μονολόγιστη Ευχή;Από Newsroom -

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Παράλληλα με την εξάρτηση από τον Γέροντα, θα λέτε την ευχούλα, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή είναι το πρώτο καθήκον κάθε μοναχού.

Ας προσέξουν ιδιαίτερα οι νέοι, οι αρχάριοι και αυτοί που μένουν μόνοι τους και είναι αιχμάλωτοι του θελήματός τους. Υπακοή στον Γέροντα και ευχή. Με τρεις ευχές χάνεται ο διάβολος.
Στην αρχή, η ευχή σε κάνει να τους βλέπεις όλους καλούς. Σου μιλά όλη η κτίση και χαίρεσαι πολύ.
Όσο πιο πολύ την λες, είναι σαν να φυτεύεις μία ρίζα μέσα σου και σιγά σιγά θα βλαστήσει και θα γίνει δένδρο. Όταν θα βγαίνεις από το κελλί σου να βάλλεις ένα όρο, ένα σημάδι. Θα λες: Από εδώ μέχρι εκεί θα λέω κάθε μέρα την ευχούλα. Από τα σκαλοπάτια μέχρι την Εκκλησία θα λέω: “Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”, και έτσι θα γίνει και θα μείνει καλή συνήθεια.
Στο διακόνημά σου πάλι να λες την ευχή. Το βράδυ να κάνεις και πνευματική μελέτη. Στην αρχή, όταν θα την λες θα αισθάνεσαι κόπωση στο μυαλό, αλλά μετά θα έρθουν τα δάκρυα. Φροντίστε για τα δάκρυα. Αν δεν έχουμε δάκρυα δεν πάμε καλά, να το ξέρετε. Τα πρώτα, που έρχονται καθαρίζουν και μετά ακολουθούν άλλα, που είναι από αγάπη. Και τούτο να ξέρετε. Ότι τα δάκρυα γίνονται συνήθεια. Όπως στο πλυντήριο καθαρίζονται τα ρούχα, έτσι και τα δάκρυα καθαρίζουν την ψυχή.
Η ευχή θα σας φέρει σε μια κατάσταση, που θα βλέπετε όλη την φύση σε μία ανείπωτη ομορφιά. Η φύση η ίδια θα σας συνομιλεί, θα σας χαμογελάει. Όχι ότι αλλοιούται, και πότε είναι άγρια και πότε ήμερη, αλλά από τον ευδιάθετο τρόπο της ψυχής σας φέρεται και αυτή. Όταν η ψυχή σας πάρει αυτόν τον αγιασμό λέγοντας την ευχούλα, θα δείτε την φύση βουτηγμένη σε μία ανέκφραστη χαρά. Όταν προβιβασθείτε με την ευχή σε ανώτερο επίπεδο θα δείτε την φύση σε ανώτερη πνευματική κατάσταση. Όλη η φύση θα συμπροσεύχεται με σας.
Μετά έρχονται παρηγορίες στον ύπνο ως όνειρα. Αισθάνεσαι ότι πετάς και δεν νοιώθεις το σώμα και τον περιορισμό. Και όλα αυτά είναι ο πρόλογος. Βιάσου, λοιπόν, να μπεις στο κυρίως θέμα.
Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ – Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ – ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ» – ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 12