Οικουμενισμός και εθνομηδενισμός:βίοι και δρόμοι παράλληλοι..

του Νεκταρίου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ

Όπως είναι βεβαίως γνωστό, ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς, κατά τους οποίους ακόμη και οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και (από κάποιους) ακόμη και τα αυτονόητα λογίζονται και περιπαίζονται ως ανόητα.
Τα όσα εξεμούν εδώ και δύο περίπου μήνες τα ελλαδικά φερέφωνα του Οικουμενι(στι)κού Πατριάρχη και τα κατά τόπους παπαγαλάκια τους εναντίον των…αντιφρονούντων συγκαταλέγονται αναμφίβολα στην κατηγορία αυτή.

Πρόκειται πάντως για μια ιστορία που αναμφίβολα μας θυμίζει πολύ την άλλη «διάσημη» επίθεση των…φωταδιστικών «εκσυγχρονιστικών» κύκλων απέναντι σε όσους τολμούν απλά και μόνο να ψιθυρίσουν τις απαγορευμένες λέξεις «πατρίδα» και «Ελλάδα».
Όλον αυτόν τον γνωστό χυδαίο εσμό με τις απίστευτες μισελληνικές και εθνομηδενιστικές ιδοληπτικές νευρώσεις, που συνεπικουρούμενος από την ιδεολογική τρομοκρατία των στημένων ΜΜΕ, εξουθενώνει και κατακεραυνώνει ακόμη και τα πλέον αυτονόητα ως «εθνικιστικά», «φασιστικά» και «ρατσιστικά».

Κατά τρόπο λοιπόν πλήρως ανάλογο, ανδρώνεται πλέον εδώ και καιρό το ίδιο φαινόμενο και στον εκκλησιαστικό χώρο: μια δήθεν διανοουμενίστικη και προοδευτική πλέμπα νεο-θεολόγων και λοιπών παρατρεχάμενων, που εκτοξεύει χαρακτηρισμούς περί «ακραίων», «φανατικών» και «φονταμενταλιστών» εναντίον όσων τολμούν ακόμη και με τρόπο άκρως νηφάλιο να αντιστέκονται στις νεοεποχίτικες αλχημείες τους και να διακηρύσσουν ότι η Ορθοδοξία δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό που εκείνοι έχουν μέσα στη διαταραγμένη και σκοτισμένη τους διάνοια.
Να λοιπόν που για μια ακόμη φορά «Ελλάδα» και «Ορθοδοξία» συνδέονται και πάλι, αυτή τη φορά μέσω της συγκεκριμένης στοχοποίησης από κύκλους που δεν είναι εξάλλου και τόσο…άσχετοι μεταξύ τους.
Το απολύτως βέβαιο είναι ασφαλώς ότι πίσω απ’ όλους αυτούς τους κύκλους κρύβονται τα ίδια ακριβώς αφεντικά.

Τα σκοτεινά εκείνα κέντρα και απόκεντρα που απεργάζονται, προωθούν και επιβάλλουν - με όργανα τα κατά τόπους και κράτη γιουσουφάκια τους - την γνωστή (made in USA) Παγκοσμιοποίηση.
Την ίδια Παγκοσμιοποίηση που ασφαλώς (ως επιδιωκόμενος σκοπός των εν λόγω κέντρων) δεν έχει μόνο τις δεδομένες οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις (τις οποίες όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν), αλλά και άλλες, πολύ βαθύτερες παραμέτρους (τις οποίες πολύ λιγότεροι γνωρίζουν ή έστω υποψιάζονται).
Και εννοώ φυσικά την πλήρη πνευματική και πολιτισμική διαπλανητική ισοπέδωση, η οποία προωθείται μέσα από τον θρησκευτικό συγκρητισμό και τις άοκνες προσπάθειες για διάλυση των εθνικών πολιτισμών και ξεχαρβάλωμα των εθνικών γλωσσών.
Το δόγμα είναι «Μία ηγεσία - μία θρησκεία - ένας πολιτισμός», που ό,τι κι αν σας θυμίζει (είτε Όργουελ, είτε Ιωάννη Θεολόγο), είναι αυτό ακριβώς και η ουσία δεν αλλάζει. Και το δόγμα αυτό, για να επιβληθεί, προϋποθέτει λαούς απαίδευτους, ιστορικά αποπροσανατολισμένους, εθνικά διαλυμένους, γλωσσικά κατεστραμμένους και θρησκευτικά αποχρωματισμένους.

Και ταυτόχρονα βέβαια λαούς καταβεβεβλημένους από τον φόβο, εξ ού και η συνεχόμενη και αενάως ανανεούμενη τρομολαγνεία με τις δήθεν Αλ Κάιντες, τις δήθεν επιδημίες και την επίσης δήθεν απειλή της οικονομικής κρίσης (που στην πραγματικότητα βεβαίως ουδεμία σχέση έχει μ’ αυτό που μας σερβίρουν καθημερινά τα εγκάθετα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης)!
Τα πάντα – από τα γνωστά κουρελογραφήματα τύπου Ρεπούση έως την «ανάγκη» για παγκόσμια οικονομικά μέτρα και έως τις αγκαλιές των ιεραρχών μας με τους καρδινάλιους, τους ιμάμηδες και τους γκουρού – είναι όλα σελίδες του ίδιου ακριβώς βιβλίου, σελίδες φαινομενικά μόνο (για τους ανυποψίαστους αφελείς) διαφορετικές μεταξύ τους.
Πριν από μερικές μάλιστα εβδομάδες, στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, ακούστηκαν από επίσημα χείλη και οι πρώτες φωνές για την «αναγκαιότητα μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης».
Φωνές που είναι βέβαιο ότι θα πολλαπλασιαστούν στο άμεσο μέλλον…

Τώρα βέβαια, μετά απ’ όλα αυτά, θεωρώ περιττό να αναλύσω περισσότερο για ποιους ακριβώς θεολογικούς (αλλά και εθνικούς λόγους) μισούν ιδίως την Ορθοδοξία όλοι αυτοί που προσπαθούν να μας κυβερνήσουν ή να διαμορφώσουν τη σκέψη μας, μαζί και με τους απλούς αργυρώνητους ή απλώς ανόητους ανθυποπρακτορίσκους τους.
Και αυτό το μίσος όσο πάει βεβαίως και κλιμακώνεται, γιατί βλέπουν ότι παρά τις προσπάθειές τους να τα διαλύσουν όλα μέσα στην πολυλατρεμένη τους διεθνιστική και απρόσωπη νεοταξίτικη και νεοεποχίτικη σαλάτα, αυτός ο περίεργος λαός κρατάει ακόμη (παρά τα αμέτρητα «νεοελληνικά» κουσούρια του) τη γονιδιακή του σχέση με την…καταραμένη πίστη, βγαίνει ακόμη (τι σοκ κι εκείνο αλήθεια για τους φωταδιστές του εθνομηδενισμού!) και προσκυνάει τις εξίσου καταραμένες γαλανόλευκες μες στους δρόμους (έστω και για τα τότε γκολ του αλησμόνητου Γιούρο), κηρύσσει πόλεμο στο Διαδίκτυο και προκαλεί…εμπλοκές στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του Υπουργείου Εσωτερικών με εκατομμύρια μηνύματα κατά του εθνοκτόνου νομοσχεδίου των μαζικών ελληνοποιήσεων και αγριεύεται όταν βλέπει τους εκκλησιαστικούς του ταγούς να λειτουργούν υπό την πατρωνεία της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, του διεθνούς Σιωνισμού και των υπερατλαντικών μυστικών υπηρεσιών.

Δεν είναι απίστευτα προφανή στ’ αλήθεια όλα αυτά, για όλους τους έχοντας οφθαλμούς οράν και νόας συνιέναι;
Δηλαδή τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;
Και τώρα όλοι αυτοί βεβαίως εφρύαξαν, εξεμώντας τόνους λάσπης ενάντια στους αμύντορες. Εφρύαξαν, βλέποντας ότι μέσα σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς υπάρχουν ακόμη κάποιοι που επιθυμούν να παραμείνει ανόθευτο το αενάως επιτελούμενο γύρω από το Άγιο Ποτήριο εκκλησιαστικό γεγονός και αρνούνται να καταθέσουν γην και ύδωρ στον βωμό της εκκοσμίκευσης και της ισοπέδωσης των πάντων.
Εφρύαξαν, συνειδητοποιώντας πως δεν είμαστε όλοι μας διατεθειμένοι να αφήσουμε τα σχέδιά τους να υλοποιηθούν αμαχητί.
Φυσικά θα επαναλάβω και πάλι ότι δεν είναι όλοι μίσθαρνοι.
Δεν έχουν εξαγοράσει όλοι τους πατριαρχικούς και επισκοπικούς τους θρόνους ή τις θέσεις τους σε καίρια πόστα των ΜΜΕ από τα υπόγεια ξένα αφεντικά, ούτε έχουν όλοι υλικά (ή άλλα) ανταλλάγματα από τις Στοές ή τα…ευαγή ιδρύματα του Σόρος.
Υπάρχουν, εννοείται, και οι απλώς ανόητοι, που δουλεύουν αμισθί στον σκοπό της νεοταξίτικης λαίλαπας, υποκινούμενοι από τη διαφωτιστική ιδεοληψία της «αγαπολογίας» και της θεολογικής σχετικοποίησης των πάντων (και πάλι κατά πλήρως ανάλογο τρόπο με τις θεραπαινίδες της - δήθεν προοδευτικής - υποβολιμαίας εθνοδιαλυτικής πολυπολιτισμικής χυδαιότητας).

Όλοι αυτοί οι κωμικοί ανθυπο-θεολογίσκοι, επίγονοι των Αγουρίδηδων και των λοιπών πεπτωκότων αστεϊστών των διαβρωμένων πλέον (και αυτοφερόμενων ως) Θεολογικών Σχολών της χώρας μας, πολύ συχνά ουκ οίδασι τι ποιούσι.
Πολύ συχνά είναι «πράκτορες» της Νέας Τάξης και της Νέας Εποχής, χωρίς και οι ίδιοι να το γνωρίζουν.
Αυτές οι πάμπολλες περιπτώσεις βέβαια είναι συνήθως και οι πιο ακραία φανατικές – και γι’ αυτό και οι πλέον τραγικές.
Δεν νομίζω ωστόσο ότι υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να απαντήσουμε στις χυδαίες τους επιθέσεις με τρόπο σκληρό.
Θεωρώ ότι εκείνο που προέχει είναι να παραμείνουμε εμείς σταθεροί και ακλόνητοι στις πνευματικές μας Θερμοπύλες.
Να παραμείνουμε σε συνεχή εγρήγορση και συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις μας ενόψει ενός αμείλικτου πολέμου, ο οποίος ουσιαστικά δεν έχει ακόμη καν ξεσπάσει και του οποίου στην πραγματικότητα μόνο τις πρώτες μικρές αψιμαχίες έχουμε έως τώρα δει…

Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ