ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ;

Βρισκόμαστε σε αμηχανία όταν ένα παιδάκι μας ρωτήσει, «Τι σημαίνει θάνατος;» Δεν αποτολμούμε να του μιλήσουμε για το θάνατο. Όχι μόνο φοβόμαστε το θάνατο, αλλά και επαναστατούμε στη σκέψη ότι κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πεθαίνει. Ο θάνατος είναι ο κοινός εχθρός όλων των ανθρώπων.
Τότε, ποια είναι η απάντηση στη σκληρή ερώτηση σχετικά με το θάνατο; Οι άνθρωποι γεννιούνται απλώς για να πεθάνουν; Ο θάνατος είναι το τέλος της ιστορίας; Ποια είναι η πείρα αυτών που κατεβαίνουν στον τάφο; Μπορούμε να τους βοηθήσουμε; Μπορούμε να μιλήσουμε μαζί τους; Θα ξαναδούμε τους αγαπημένους μας που πέθαναν; Πού είναι τώρα οι νεκροί;
Αλληλοσυγκρουόμενες φωνές κραυγάζουν ότι έχουν την απάντηση. Οπαδοί της Νέας Εποχής διδάσκουν ότι τα πνεύματα που τους διοχετεύουν μηνύματα είναι νεκρές υπάρξεις που εξελίχθηκαν σε ανώτερη κατάσταση. Οι Ινδουιστές διδάσκουν τη μετενσάρκωση σε ισόβιες μεταλλαγές μέχρις ότου αποβάλλουμε το κακό «κάρμα» μας φθάνοντας σε ανώτερες βαθμίδες τελειότητας. Οι Βουδιστές πιστεύουν σε ένα θεό μέσα μας που μας φωτίζει και μας ωθεί προς ανώτερα στρώματα. Οι αθεϊστές αρνούνται κάθε ελπίδα μελλοντικής ζωής και διακηρύττουν ότι ο θάνατος είναι το αιώνιο τέλος των πάντων. Πολλοί χριστιανοί πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν είναι πραγματικά θάνατος, ότι πηγαίνουν στον ουρανό, στην κόλαση ή σε μια ενδιάμεση κατάσταση με ενσυνείδητη ύπαρξη.
Για ένα θέμα τόσο σπουδαίο, τόσο παγκόσμιο, τόσο έντονο σε συγκίνηση, πού μπορούμε να μάθουμε την αλήθεια για το τι συμβαίνει στο θάνατο; Η απάντηση είναι στη Γραφή, όπου ο παντογνώστης Θεός θα μας διδάξει με μηνύματα παρηγοριάς και ελπίδας.
1. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΤΑΡΑΧΑ
Όλοι μας σε κάποιες στιγμές, ίσως ευθύς μετά το θάνατο ενός φίλου ή ενός αγαπημένου μας, αισθανθήκαμε αυτό το κενό στο στομάχι μας, αυτό το αίσθημα της μοναξιάς που μας σαρώνει καθώς ρίχνουμε μια ματιά στο τέλος της ζωής. Αλλά ευτυχώς μέρος της αποστολής του Ιησού επάνω στη γη ήταν να «ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν» (Εβραίους [β΄] 2:15).
Στη Γραφή, ο Ιησούς δίνει απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις μας για το θάνατο, την ανάσταση και τη μέλλουσα ζωή. Για να καταλάβουμε το θέμα του θανάτου, ας ξεκινήσουμε από την αρχή και να δούμε πώς ο Δημιουργός μάς έπλασε.
2. ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΠΛΑΣΕ Ο ΘΕΟΣ;
«Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον (Αδάμ στα εβραϊκά) από χώματος εκ της γης (αδαμάχ στα εβραϊκά).» Γένεσις [β΄] 2:7.
Ο Δημιουργός μπορούσε να πλάσσει τον πρώτο άνθρωπο από ουράνια ή υπερφυσική ύλη, αλλά δεν το έκανε. Διαμόρφωσε τον Αδάμ «από χώματος εκ της γης». Αφού χρησιμοποίησε τα υλικά της γης για να σχηματίσει το μυαλό, τα κόκαλα, το σώμα όλο του Αδάμ, η δημιουργική Του ενέργεια έδωσε ζωή στο άψυχο σχήμα. Χρειάσθηκε κάτι περισσότερο για να μεταμορφώσει το τέλειο σώμα σε ζωντανή ψυχή. Αυτό το κάτι ήταν η «πνοή ζωής».
«Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης . και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Γένεσις [β΄] 2:7.
Καθώς ο Θεός εμφύσησε στον Αδάμ, η ζωή άρχισε να ρέει από το Θεό μέσα στο περίπλοκο νευρικό σύστημα του Αδάμ. Οι μυς του άρχισαν να διαστέλλονται και να συστέλλονται, η καρδιά και οι πνεύμονες του να κινούνται ρυθμικά. Η ένωση του σώματος και της πνοής ζωής κατέστησαν τον άνθρωπον «εις ψυχήν ζώσαν».
Πρόσεξε, η Γραφή δε λέει ότι ο Αδάμ έλαβε ψυχή, αλλά λέει ότι «έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν».
Έτσι, μπορούμε να γράψουμε την ανθρώπινη εξίσωση ως ακολούθως:
«Χώμα Γης» + «Πνοή Ζωής» = «Ψυχή Ζώσα» 
Άψυχο Σώμα + Πνοή Θεού = Ζωντανή Ύπαρξη
Ο καθένας μας έχει σώμα, διάνοια, νοημοσύνη, μνήμη, λογική, συνείδηση, θέληση. Έχουμε μια προσωπικότητα και ένα χαρακτήρα. Είμαστε λοιπόν μια ολόκληρη ενότητα και όχι δύο ή περισσότερα διαφορετικά τμήματα κάπως ενωμένα. Όσο αναπνέουμε, είμαστε μια ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη, μια ζωντανή ψυχή.
3. ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;
Στο θάνατο αντιστρέφεται η δημιουργική διαδικασία (Γένεσις [β΄] 2:7).
«Επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις το Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.» Εκκλησιαστής [ιβ΄] 12:7.
Η Γραφή συχνά χρησιμοποιεί τις λέξεις πνοή και πνεύμα με την ίδια έννοια. Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν, το σώμα τους γίνεται «χώμα» και το «πνεύμα» τους ή η «πνοή ζωής» επιστρέφει στο Θεό, στην πηγή του. Αλλά τι συμβαίνει με την ψυχή;
«Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός. . . ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού. . . η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.» Ιεζεκιήλ [ιη΄] 18:3,4.
Η ψυχή πεθαίνει! Δεν είναι αθάνατη μπορεί να χαθεί.
Τα δύο προηγούμενα εδάφια δείχνουν ότι η εξίσωση που βγαίνει από το εδάφιο Γένεσις [β΄] 2:7 όταν ο Θεός μας δημιούργησε, αντιστρέφεται στο θάνατο.
«Χώμα Γης» - «Πνοή Ζωής» = «Νεκρή Ψυχή» 
Άψυχο Σώμα - Πνοή Θεού = Νεκρή Ύπαρξη
Θάνατος είναι παύση της ζωής. Το σώμα αποσυντίθεται σε χώμα και η πνοή ή το πνεύμα επιστρέφει στο Θεό. Είμαστε ζωντανά πλάσματα όσο ζούμε, ζωντανή ψυχή, αλλά στο θάνατο είμαστε πτώμα, νεκρή ψυχή. Όταν ο Θεός παίρνει πίσω την πνοή ζωής που μας έδωσε, η ψυχή μας πεθαίνει.
Αλλά ευχαριστούμε το Θεό ότι η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Με το Χριστό έχουμε ελπίδα. Αλλά πριν συζητήσουμε γι’ αυτή την ελπίδα, ας εξετάσουμε την ερώτηση:
4. ΠΟΣΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ;
Μετά το θάνατο, το μυαλό αποσυντίθεται. Δε γνωρίζει, δεν κατανοεί, δε θυμάται τίποτε.
«Εν τω θανάτω δεν υπάρχει ενθύμησις περί σου (του Θεού) . εν τω άδη τις θέλει σε δοξολογήσει; Ψαλμοί [ς΄] 6:5.
Όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα σταματούν με το θάνατο.
«Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη. και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον.» Εκκλησιαστής [θ΄] 9:6.
Οι νεκροί δεν είναι ενήμεροι για όσα γίνονται επάνω στη γη. Δεν έχουν καμιά απολύτως επαφή με τους ζωντανούς:
«Οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει. αλλ’ οι νεκροί δεν γνωρίζουσι ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν. επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. . . Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά την δύναμίν σου. διότι δεν είναι πράξις, ούτε λογισμός, ούτε γνώσις, ούτε σοφία εν τω άδη όπου υπάγεις.» Εκκλησιαστής [θ΄] 9:5,10.
Ο θάνατος είναι ύπνος χωρίς όνειρα, και σαν ύπνος αναφέρεται στη Γραφή 54 φορές. Ο ψαλμωδός λέει, «υπνώσω τον ύπνον του θανάτου» (Ψαλμοί [ιγ΄] 13:3). Και ο Ιησούς βεβαιώνει ότι ο θάνατος είναι ύπνος. Διαβάζουμε:
«Μετά τούτο λέγει προς αυτούς, Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη . αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν. Είπον λοιπόν οι μαθηταί αυτού, Κύριε, αν εκοιμήθη, θέλει σωθή. Αλλ’ ο Ιησούς είχεν ειπεί περί του θανάτου αυτού. εκείνοι όμως ενόμισαν ότι λέγει περί της κοιμήσεως του ύπνου. Τότε λοιπόν είπε προς αυτούς ο Ιησούς παρρησία, Ο Λάζαρος απέθανε.» Ιωάννην [ια΄] 11:11-14.
Ο Λάζαρος ήταν στα πρώτα στάδια της αποσύνθεσης, αφού πέθανε τέσσαρες μέρες πριν από την άφιξη του Ιησού. Αλλά όταν ο Υιός του Θεού ήρθε στον τάφο, απέδειξε ότι για το Θεό είναι τόσο εύκολο να αναστήσει ένα νεκρό όσο για μας να ξυπνήσουμε ένα σύντροφο που κοιμάται.
Είναι μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζουμε ότι οι αγαπημένοι μας νεκροί κοιμούνται, αναπαύονται εν Κυρίω. Η σήραγγα του θανάτου, την οποία και μεις κάποια μέρα πρέπει να περάσουμε, είναι ένας ήσυχος ύπνος.
Ο τρόπος του Θεού είναι ο καλύτερος. Υποθέσουμε ότι μια ευσεβής μητέρα πεθαίνει και πηγαίνει στον ουρανό. Σύμφωνα με τις δημοφιλείς διδασκαλίες, αυτή θα είναι υποχρεωμένη να βλέπει από τον ουρανό στη γη. Αν είχε έναν άσωτο γιο, θα τον βλέπει αλκοολικό χωρίς ελπίδα ή να αργοσβήνει εξαιτίας μιας έκλυτης ζωής. Ή ας υποθέσουμε ότι ο άνδρας της είχε προηγηθεί στο θάνατο. Αν ήταν κακός, υποτίθεται ότι θα βρίσκεται στην κόλαση και αυτή θα τον βλέπει να βασανίζεται στις αιώνιες φλόγες. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η σωτηρία προκαλεί περισσότερο πόνο παρά χαρά. Ευχαριστούμε το Θεό που ο θάνατος είναι ένας βαθύς, ήσυχος ύπνος.
5. ΞΕΧΝΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ;
Ο θάνατος είναι ύπνος, αλλά δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου, ο Ιησούς είπε στη Μάρθα:
«Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει.» Ιωάννην [ια΄] 11:25.
Όσοι πέθαναν με πίστη στο Χριστό, κοιμούνται στον τάφο, αλλά τους περιμένει ένα λαμπρό μέλλον. Ο απείρως επιδέξιος Δημιουργός μας προστατεύει ολόκληρη την εικόνα, το πρότυπο του DNA - αν θέλετε, του κάθε ατόμου που δημιούργησε. Εκείνος που μετράει τις τρίχες στο κεφάλι μας και μας κρατάει στις παλάμες Του, δε θα μας ξεχάσει.
Ο Ιώβ είχε εμπιστοσύνη στην αλάνθαστη μνήμη του Θεού. Εξέφρασε την ελπίδα του ότι θα ξαναζήσει:
«Είθε να με έκρυπτες εν τω τάφω. . . Εάν αποθάνει ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει; Πάσας τας ημέρας της εκστρατείας μου θέλω περιμένει, εωσού έλθη η μεταλλαγή μου. Θέλεις καλέσει, και εγώ θέλω σοι αποκριθή . θέλεις επιβλέψει εις το έργον των χειρών σου.» Ιώβ [ιδ΄] 14:13-15.
Θα επέλθει μεταλλαγή σε εκείνους που αναπαύονται στο τάφο. Ο Θεός δε θα χάσει ούτε ίχνος από τα παιδιά Του. Μπορεί να πεθάνουμε και να επιστρέψουμε στη γη, αλλά η καταγραφή της ατομικότητάς μας παραμένει καθαρή στην διάνοια του Θεού. «Η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ» (Κολοσσαείς [γ΄] 3:3), και θα μας αναστήσει όπως το Λάζαρο.
«Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ’ αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη.» Κολοσσαείς [γ΄] 3:4,
ΟΙ δίκαιοι νεκροί θα ξυπνήσουν από τον ύπνο τους όταν έρθει ο Χριστός.
Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. . . Επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον . έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα. και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.» Α΄ Θεσσαλονικείς [δ΄] 4:13,16-18.
Την ημέρα της ανάστασης η σήραγγα του θανάτου θα μοιάζει σαν μια σύντομη ανάπαυση. Οι νεκροί δεν έχουν συναίσθηση του χρόνου που πέρασε. Όσοι δέχθηκαν το Χριστό ως Σωτήρα τους, θα ξυπνήσουν από μια υπέροχη φωνή που κατεβαίνει προς τη γη.
Η ελπίδα της ανάστασης συνοδεύεται από την ελπίδα της ουράνιας κατοικίας «την ελπίδα την αποτεταμιευμένην διά σας εν τοις ουρανοίς» (Κολοσσαείς [α΄] 1:5). Η Γραφή πολλές φορές αναφέρεται σε αυτή την κατοικία, στην οικία του Πατρός. Για τους κατοίκους της διαβάζουμε: «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού» (Αποκάλυψις [ιβ΄] 12:17). «Και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον. ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον» (Αποκάλυψις [κα΄] 21:4).
Όσοι αγαπούν το Θεό, δεν έχουν να φοβηθούν το θάνατο. Μπροστά τους βρίσκεται μια αιωνιότητα χαρούμενης ζωής με το Θεό μαζί. Ο Ιησούς κρατάει τα κλειδιά του θανάτου (Αποκάλυψις [α΄] 1:18). Χωρίς το Χριστό ο θάνατος θα ήταν ένας μονόδρομος με απόληξη τη λήθη, την άβυσσο όπου καταλήγει ο δρόμος της αμαρτίας. Αλλά ο Χριστός ανοίγει τους τάφους. Μαζί Του υπάρχει ελπίδα, ακτινόβολη ελπίδα.
6. ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ;
Η Βίβλος ούτε μια φορά περιγράφει την ψυχή ως αθάνατη - ότι δεν υπόκειται στο θάνατο. Στην αρχή η κληρονομιά του Αδάμ ως δημιούργημα του Θεού, δεν ήταν ο θάνατος, αλλά η αιώνια ζωή. Αν ο Αδάμ παρέμενε πιστός στο θέλημα του Θεού, δε θα πέθαινε ποτέ. Αλλά όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, έχασαν το δικαίωμα στη ζωή και με την ανυπακοή τους πέρασαν στην κυριαρχία του θανάτου. Η αμαρτία τους μόλυνε όλη την ανθρώπινη φυλή (Ρωμαίους [ε΄] 5:12). Επειδή «η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει» (Ιεζεκιήλ [ιη΄] 18:4), γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί - υπόκεινται στο θάνατο.
Οι λέξεις ψυχή, πνεύμα, πνοή που αποδίδονται στον άνθρωπο, αναφέρονται στη Γραφή 1.700 φορές αλλά ποτέ ως αιώνιες ή αθάνατες. Η Γραφή είναι ξένη ως προς το «αιώνιο ανθρώπινο πνεύμα». Ούτε υπάρχει νύξη στη Γραφή ότι η ψυχή ή το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να υπάρχει κατά κάποιον τρόπο έξω από το σώμα.
Μόνον ο Θεός κατέχει την αθανασία.
«Ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν.» Α΄ Τιμόθεον [ς΄] 6:15,16.
Η Γραφή είναι ξεκάθαρη: οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή είναι θνητοί, υποκείμενοι στο θάνατο. Αλλά όταν ο Ιησούς επιστρέψει, η φύση μας θα υποστεί ριζική αλλαγή.
«Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς. πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι . διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος, Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη.» Α΄ Κορινθίους [ιε΄] 15:51-54.
Σαν ανθρώπινες υπάρξεις, δεν είμαστε αθάνατοι. Αλλά με πίστη στον Ιησού μπορούμε να διεκδικήσουμε την υπόσχεση της αθανασίας. Η βεβαιότητα των Χριστιανών είναι ότι θα αποκτήσουν την αθανασία με τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού.
Η υπόσχεση της αθανασίας έγινε βεβαία όταν ο Ιησούς βγήκε από τον τάφο Του.
«Διά της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου.» Β΄ Τιμόθεον [α΄] 1:10.
Η διδασκαλία ότι τώρα είμαστε αθάνατοι στηρίζεται στη δοξασία μιας αιώνια καιόμενης κόλασης. Η αθανασία της ψυχής και η αιώνια καιόμενη κόλαση είναι ιδέες που απορρέουν από το ψέμα του Σατανά προς την Εύα «δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει» (Γένεσις [γ΄] 3:4). Το σχέδιο του Θεού για το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι σαφές: αιώνιος θάνατος για όσους απορρίπτουν το Χριστό και μένουν προσκολλημένοι στις αμαρτίες τους, και αθανασία ως δώρο όταν ο Ιησούς έρθει για εκείνους που Τον δέχθηκαν ως Σωτήρα τους.
7. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΝΟΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ
Οι φόβοι ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο είναι ιδιαίτερα έντονοι όταν πεθαίνει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Η μοναξιά και το αίσθημα της απώλειας μπορούν να μας τσακίσουν, και όλοι έχουμε να διανύσουμε μια πικρή πορεία. Μερικοί αισθάνονται το χωρισμό από το αγαπημένο τους πρόσωπο τόσο έντονα, που προσπαθούν να βρουν τρόπο επικοινωνίας με αυτό. Έτσι, πέφτουν στα δίκτυα των μέντιουμ τα οποία διατείνονται ότι μπορούν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς.
Αλλά η Γραφή μάς προειδοποιεί να μη ζητήσουμε ανακούφιση στα μέσα αυτά για τη θλίψη του θανάτου:
«Όταν σας είπωσιν, Ερωτήσατε τους έχοντας πνεύμα μαντείας, και τους νεκρομάντεις, τους μορμυρίζοντας και ψιθυρίζοντας, αποκρίθητε, Ο λαός δεν θέλει ερωτήσει τον Θεόν αυτού; θέλει προστρέξει εις τους νεκρούς περί των ζώντων;» Ησαΐας [η΄] 8:19.
Η πραγματική λύση για την ψυχική οδύνη του χωρισμού από αγαπημένο πρόσωπο είναι η παρηγοριά που μόνον ο Χριστός δίνει. Σε τελική ανάλυση, ο Χριστός είναι ο ενδιάμεσος, Αυτός που κρατάει το αγαπημένο μας πρόσωπο στις παλάμες των χεριών Του. Ο Χριστός ο Δημιουργός μας κρατάει το προσχέδιο γι’ αυτό το άτομο.
Ο καλύτερος τρόπος να ωριμάσουμε μέσα από την πικρή πορεία είναι να διαθέσουμε χρόνο επικοινωνίας με το Χριστό. Σιγά-σιγά οι προθέσεις Του διαποτίζουν τη διάνοιά μας. Οι υποσχέσεις Του φωτίζουν τις σκοτεινές σκέψεις μας. Να θυμάσαι ότι το αγαπημένο πρόσωπό σου κοιμάται, και ο ύπνος μιας νύχτας μοιάζει στον κοιμώμενο σαν λίγα λεπτά. Η επόμενη συνειδητή εντύπωση που θα έχουν οι πιστοί νεκροί είναι το σάλπισμα της Δευτέρας Παρουσίας.
Οι αγαπημένοι σου που πέθαναν εν Κυρίω θα εγερθούν «εις ανάστασιν ζωής» όταν ο Ιησούς επιστρέψει. Σε εκείνη την ένδοξη ημέρα, οι αγαπητοί και οι φίλοι που είναι πιστοί, θα αρπαχθούν να συναντήσουν το Χριστό στον αέρα.
Ο Θεός σχεδιάζει θαυμάσιες συναντήσεις. Μωρά θα επιστραφούν στους εκστατικούς γονείς. Ανδρόγυνα θα αγκαλιαστούν. Όλοι οι σκληροί χωρισμοί στη ζωή θα εξαλειφθούν με τη συνάντηση και ανύψωσή μας στο ουρανό. Στ’ αλήθεια «κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη» (Α΄ Κορινθίους [ιε΄] 15:54).
8. ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΦΟΒΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό, ο θάνατος είναι εχθρός. μας κλέβει σχεδόν τα πάντα. Αλλά εκείνο που δεν μπορεί να μας αφαιρέσει, είναι ο Χριστός, και ο Χριστός μπορεί να μας τα επιστρέψει όλα. Ο θάνατος δε θα βασιλεύει για πάντα στον κόσμο. Ο διάβολος, οι ασεβείς, ο θάνατος και ο άδης «ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός. ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος» (Αποκάλυψις [κ΄] 20:14).
Στο μεταξύ υπάρχουν τέσσαρες απλές υποδείξεις για να αντιμετωπίσεις άφοβα το θάνατο.
1. Να ζεις με εμπιστοσύνη στο Χριστό και να είσαι έτοιμος για το θάνατο κάθε στιγμή.
2. Με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος να υπακούς στις εντολές του Χριστού και έτσι θα είσαι έτοιμος για τη δεύτερη ζωή στην οποία δε θα πεθάνεις ποτέ.
3. Να σκέπτεσαι ότι ο θάνατος είναι ένας σύντομος ύπνος από τον οποίον θα σε ξυπνήσει η φωνή του Ιησού όταν θα έρθει για δεύτερη φορά.
4. Να διατηρείς τη βεβαιότητα που ο Ιησούς μας δίνει για μια αιώνια κατοικία μαζί Του.
Η βιβλική αλήθεια μας ελευθερώνει από το φόβο του θανάτου επειδή μας αποκαλύπτει τον Ιησού, Αυτόν που ο θάνατος δεν μπόρεσε να νικήσει. Όταν ο Ιησούς μπαίνει στη ζωή μας, κατακλύζει τις καρδιές μας με ειρήνη:
«Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς. . . Ας μη ταράττηται η καρδία σας, μηδέ ας δειλιά.» Ιωάννην [ιδ΄] 14:27.
Ο Ιησούς καθιστά εφικτό να αντιμετωπίσουμε την τραγωδία όταν χάνουμε αγαπημένους μας. Ο Ιησούς διέσχισε «την κοιλάδα σκιάς του θανάτου». Γνωρίζει τις σκοτεινές νύχτες που περνάμε. Πέθανε και αναστήθηκε για να μας δώσει μια αδιάσειστη ελπίδα.
«Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» Εβραίους [β΄] 2:14,15.
Ο δρ. Ιάκωβος Σίμσον που εφεύρε την αναισθησία, είχε την τραγική εμπειρία να χάσει το τελευταίο παιδί του. Υπέφερε τρομερά όπως κάθε γονιός. Αλλά βρήκε το δρόμο του στην ελπίδα. Στον τάφο του αγαπημένου παιδιού του ανέγειρε ένα μικρό οβελίσκο, που σαν βέλος έδειχνε τον ουρανό. Και πάνω σε αυτόν χάραξε τις τρεις λέξεις: «Παραταύτα εγώ ζω».
Αυτό τα λέει όλα. Προσωπική τραγωδία ίσως να μας κρύβει τον ουρανό. παραταύτα, ο Ιησούς ζει!
Στο Χριστό έχουμε την ελπίδα μας για μια ζωή μετά το θάνατο. Αυτός είναι «η ανάστασις και η ζωή» (Ιωάννην [ια΄] 11:25), και υπόσχεται «εγώ ζω και σεις θέλετε ζει» (Ιωάννην [ιδ΄] 14:19). Όταν ο Ιησούς ξανάρθει, θα μας δώσει την αθανασία. Ποτέ πια δε θα ξαναζήσουμε κάτω από τη σκιά του θανάτου, γιατί θα έχουμε αιώνια ζωή. Ανακάλυψες αυτή τη μεγάλη ελπίδα που μπορεί να μας χαροποιήσει και στις πιο σκοτεινές στιγμές μας; Αν δε δέχθηκες ποτέ τον Ιησού ως Σωτήρα σου, θέλεις να το κάνεις τώρα;
Θεέ και Πατέρα ζώντων και νεκρών, Σε ευγνωμονώ για τη δικαιοσύνη και το έλεός σου απέναντι στις αδύνατες, θνητές ανθρώπινες υπάρξεις. Σε αγαπώ και λαχταρώ την ημέρα όπου, με τη χάρη Σου, θα λάβω την αθανασία μαζί με όλα τα παιδιά Σου. Βοήθησέ με να εμπιστευθώ ολοκληρωτικά σε Σένα και να δεχθώ τη Γραφή με όλη μου την καρδιά. Επίσπευσε την ημέρα όπου θα ενωθώ με τους αγαπημένους μου στο πρωινό της μεγάλης ανάστασης. Στο όνομα του Ιησού προσεύχομαι. Αμήν.