ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ;

Της πρεσβυτέρας Νιννέτας Βολουδάκη

Ένας ακόμη χρόνος αρχίζει.


Ούτε καινούριος είναι, ούτε νέος.


Ο ίδιος παλιός, προβληματικός και μεταπτωτικής φθοράς χρόνος αρχίζει έναν ακόμη κύκλο. Ανακυκλώνοντας και διαιωνίζοντας τα ίδια και τα ίδια προβλήματα που δεν θέλουμε να λύσουμε, βαδίζοντας με ολοένα γρηγορότερο βήμα προς το τέλος που έρχεται.

Αυτό το τέλος είναι τόσο αναπόφευκτο ώστε, ολόκληρη η ανθρωπότητα το αισθάνεται να σκιάζει κάθε αρχή της. Γι’ αυτό και «κατασκευάζει» κάθε είδους μεσσίες που –υποτίθεται– θα το αποτρέψουν. «Ήρωες» όλων των ειδών, των φύλων και των ηλικιών, προ-βάλλονται με ολοένα αυξανόμενη ένταση από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Ο λόγος κι η εικόνα ήταν πάντα τα δύο ισχυρά μέσα επηρεασμού των ανθρωπίνων συνειδήσεων. Ο λόγος κι η εικόνα «κατασκευάζουν» ολοένα και περισσότερους μικρούς και μεγάλους «μάγους» και «καθηγητές» και γυμνασμένους πολεμιστές που θα βάλουν το μυαλό και τις μαγικές δυνάμεις τους και τούς καλογυμνασμένους μυς και τις πολεμικές τέχνες στην υπηρεσία της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Κι όλη η ανθρωπότητα, με τη σειρά της, φαίνεται ότι περιμένει τη σωτηρία και την απόδοση του δικαίου από την υπερδύναμη εκείνη που έχει αυτοπροσδιοριστεί σωτήρας και κριτής και κάτοχος της παγκόσμιας αλήθειας.




Ποτέ πριν στην ιστορία του κόσμου η «αλήθεια» των ανθρώπων δεν υπήρξε τόσο υποκειμενική, τόσο πολύπλοκη και τόσο κραυγαλέα ψεύτικη.

Ποτέ πριν στην ιστορία του κόσμου η βία δεν ντύθηκε τόσο έντεχνα με την προβειά της ειρήνης.

Η αλαζονεία με την προβειά της ταπεινότητας.


Η καταπίεση με την προβειά της ελευθερίας.


Η βλασφημία με την προβειά της ευσέβειας.


Και ποτέ, μα ποτέ, η απόλυτη, η τυφλή βλακεία δεν κόμπαζε τόσο για την εξυπνάδα της.




Ποτέ πριν η ανθρωπότητα δεν καυχιόταν με τέτοια αυτάρέσκεια ότι βρίσκεται στην κορυφή πια, ένα ελάχιστο βήμα ακόμα και γίνεται θεός.


Θεός δημιουργός και θεός τιμωρός και θεός παντογνώστης και θεός –γιατί όχι;– αθάνατος.


Λίγο θέλει ακόμα και θα νικήσει και το θάνατο.


Λίγο θέλει ακόμα και θα σβήσει από το χάρτη της όλους τούς θεούς κι όλες τις θρησκείες που μόνο δεινά έχουν φέρει μέχρι σήμερα.


Γιατί σήμερα ξέρουμε τα λάθη που έκαναν όλοι και τα διορθώσαμε και τα διορθώνουμε και είμαστε ένα μικρό βήμα πριν το αλάθητο!




Μη νομίσετε ότι αυτά τα συμπεράσματα είναι ακραία.


Αντίθετα, είναι πολύ χλιαρά αν τα συγκρίνουμε με την πραγματικότητα.


Και, σαν παράδειγμα, αρκεί να σας αναφέρω μια συζήτηση που είχα με μια ομάδα παιδιών του Γυμνασίου, λίγες μέρες πριν το νέο χρόνο.
Όταν τούς ρώτησα αν θα ήθελαν να γυρίσουν στο παρελθόν να δουν πως ζούσαν οι άνθρωποι, όλα απάντησαν ότι, βεβαίως θα ήθελαν, για να διορθώσουν τα λάθη που έκαναν οι τότε άνθρωποι. Όταν ρώτησα πως είναι τόσο σίγουροι ότι αυτοί μπορούν να ξέρουν τι είναι σωστό και τι λάθος στη ζωή των άλλων ανθρώπων, απάντησαν ότι βεβαίως και ξέρουν. Ξέρουν ότι ο Θεοδόσιος δεν έπρεπε να γκρεμίσει τους ειδωλολατρικούς ναούς, ότι οι χριστιανοί δεν έπρεπε να επιβάλλουν τη θρησκεία τους, ότι δεν έπρεπε να γίνουν πόλεμοι και, γενικά, δεν έπρεπε να γίνει ό,τι κατά τη γνώμη τους ήταν κακό!...


Κι ήταν να θλίβεται η καρδιά σου να βλέπει παιδιά, που υποτίθεται βρίσκονται στα χρόνια της μαθητείας τους, να μην είναι ούτε στο ελάχιστο δεκτικά στην εκπαίδευση, αλλά να είναι αρτηριωτικά κλεισμένα στο δόγμα του «αλάθητου» σύγχρονου ανθρώπου, που ξέρει όλα τα στραβά και τα διορθώνει. Παιδιά που έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με το ρόλο των «ηρώων» που θα σώσουν την ανθρωπότητα, κατά τα πρότυπα που τούς προβάλλονται από την σύγχρονη εικόνα πρώτα και ύστερα από το σύγχρονο λόγο.




Το αστείο είναι, όμως ότι, όσο η οίησή μας αυξάνει, τόσο πιο πολύ απειλημένοι αισθανόμαστε.


Γι’ αυτό και καλλιεργούμε το όραμα των σούπερ–ηρώων–σωτήρων.


Αλλά, από τι νοιώθουμε απειλή;


Από ποιόν νοιώθουμε ότι κινδυνεύει η ανθρωπότητα, έχουμε σκεφτεί;


Τι φοβόμαστε;


Φοβόμαστε –για να πάρουμε τούς βασικούς κινδύνους που βρίσκονται στο στόμα όλων– την υπερθέρμανση του πλανήτη, τον υπερπληθυσμό, την μελλοντική ανεπάρκεια τροφίμων και νερού.


Φοβόμαστε ακόμα την τρομοκρατία και ένα μεγάλο καταστροφικό πόλεμο.




Δηλαδή, τί είναι όλα αυτά που φοβόμαστε;


Δεν είναι τα έργα των χειρών μας;


Δεν είναι ο εαυτός μας;


Ποιός καταστρέφει το κλίμα του πλανήτη και –γενικά– όλη την ομορφιά του;


Ο άνθρωπος.


Ποιός είναι εχθρός του ανθρώπου;


Ο άνθρωπος.


Τα όπλα ποιός τα κατασκευάζει;


Ο άνθρωπος.

Άρα, οι «ήρωες» και οι σωτήρες, από ποιόν θα μας σώσουν;


Από τον εαυτό μας;


Όχι, βέβαια, γιατί ο εαυτός μας είναι αλάθητος.



Τόσο αλάθητος, ώστε θα ήθελε να μπορούσε να διορθώσει και τα λάθη των άλλων που έζησαν μία ή δύο χιλιετίες πριν από εμάς!


Αν αυτό δεν λέγεται παραλογισμός, τότε τι λέγεται;


Η αλήθεια είναι όμως ότι ο μόνος εχθρός μας είναι αυτός που θα θελήσει να διορθώσει τον παραλογισμό μας και να μας επιστρέψει πίσω στη λογική.


Δεν τη θέλουμε τη λογική, γιατί η λογική ελέγχει την τρέλα μας.


Δεν τη θέλουμε την αλήθεια, γιατί η αλήθεια ελέγχει το ψέμμα μας.


Δεν τη θέλουμε τη δικαιοσύνη, γιατί η δικαιοσύνη ελέγχει την αδικία μας.


Δεν το θέλουμε το φως, γιατί το φως φανερώνει αυτά που εμείς θέλουμε να κρύψουμε.


Επομένως, ποιός είναι ο πραγματικός «εχθρός» της ανθρωπότητας;


Ποιός άλλος; Ο Χριστός!





Ο Χριστός δεν είναι ο Λόγος με τον οποίο εμείς διαφωνούμε;


Δεν είναι η Αλήθεια την οποία εμείς απορρίπτουμε;


Δεν είναι η Δικαιοσύνη την οποία εμείς θεωρούμε αδικία;


Δεν είναι το Φως που εμείς αποφεύγουμε;


Δεν είναι η Οδός την οποία εμείς ΔΕΝ θέλουμε να βαδίσουμε;


Άρα, να ο εχθρός που μας απειλεί, να ο εχθρός που θα πολεμήσουν οι «ήρωές» μας, οι πολεμιστές του σκότους μας!


Κι είναι ένας πολύ επικίνδυνος εχθρός, γιατί «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει…»





Τι να ευχηθούμε λοιπόν;


Να φέρει το νέο έτος ειρήνη στον κόσμο;


Δεν υπάρχει ειρήνη σ’ αυτό τον κόσμο, και πρέπει να το πάρουμε απόφαση, όσο κι αν δεν μας αρέσει. «Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν,» είπε ο «εχθρός της ανθρωπότητας.»


Κι αυτός που θέλει να είναι μαζί Του, θα ετοιμαστεί για πόλεμο ενάντια στους «μάγους» και στους «καθηγητές» και στους «πολεμιστές» και στους «ήρωες» που ετοιμάζει η ανθρωπότητα.


Αυτός που θέλει να ανήκει στο στρατό των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων και στο στρατό των αγίων πολεμιστών που ακολουθούν Αυτόν που «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει», πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι δεν έχουν την πολυτέλεια της ραθυμίας και της αδράνειας.


Πρέπει να πάρουν τα όπλα τους και να ντυθούν τη δικαιοσύνη και την αλήθεια και να ξεκινήσουν να πολεμήσουν τον κόσμο και τον άρχοντα του.


Γιατί δεν έχουμε πολύ καιρό και δεν πρέπει να τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμενος.


Καλή χρονιά!





Από το Περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ