Category Archives: AΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Για τις ανατρεπτικές αξίες της Βασιλείας του Θεού.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
«Πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι»
Πόσο Πάνσοφος Εκείνος που πρόφερε αυτά τα λόγια! Δεν είπε πως όλοι οι πρώτοι θα γίνουν τελευταίοι και όλοι οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι, αλλά είπε πολλοί. Στο Ευαγγέλιο δεν υπάρχει ούτε ένα λάθος και πουθενά ούτε μία έστω υπερβολή.
Γιατί ο Κύριος έβαλε περιορισμό και δεν είπε «όλοι», αλλά «πολλοί»; Η εμπειρία μας διδάσκει ότι κάποιοι, απ’ αυτούς που τιμήθηκαν ως πρώτοι επί της γης, παρέμειναν πρώτοι στην τιμή κοντά στο Θεό. Υπήρξαν βασιλείς που ευαρέστησαν το Θεό στους θρόνους τους επί γης και υπήρξαν άνθρωποι χωρίς εξουσία οι οποίοι όμως παρόργισαν το Θεό με τη ζωή τους. Υπήρξαν πλούσιοι άνθρωποι, οι οποίοι σώθηκαν χάρις στην πίστη και τις ελεημοσύνες τους και υπήρξαν άποροι, που καταδικάστηκαν εξαιτίας της απιστίας και της κακίας τους. Υπήρξαν άνθρωποι πολυμαθείς, που διατήρησαν την πίστη τους κι έκαναν καλά έργα και υπήρξαν αμαθείς, οι οποίοι απέρριψαν τόσο την πίστη, όσο και τα καλά έργα. Υπήρξαν λοιπόν κάποιοι, που ήταν πρώτοι εδώ στη γη και παρέμειναν πρώτοι εκεί στον ουρανό και, αντιστοίχως, υπήρξαν κάποιοι, που ήταν τελευταίοι εδώ στη γη και παρέμειναν τελευταίοι και μετά θάνατον.
Αλίμονο όμως: πολλοί που ήταν πρώτοι εδώ, έγιναν εκεί τελευταίοι. Αλλά, ω! Η χαρά και η δικαιοσύνη του Θεού· πόσοι πολλοί, που ήταν τελευταίοι εδώ, έγιναν εκεί πρώτοι!
Ο Κύριος ούτε ξεχώρισε ούτε τίμησε περισσότερο μία τάξη ή ένα επάγγελμα περισσότερο απ’ τα άλλα, αλλά επιστράτευσε -και ακόμη σήμερα επιστρατεύει- μια στρατιά φωτός απ’ όλες τις τάξεις, τις εργασίες και τα επαγγέλματα. Τα κριτήρια, με τα οποία Εκείνος κρίνει τον άνθρωπο, δεν είναι ούτε το στέμμα, ούτε το δισάκι του φτωχού, αλλά η πίστη – η πίστη και τα καλά έργα.
Πάνσοφε Κύριε, μνήσθητι και ημών εν τη, Βασιλεία Σου.
«Ο φιλών πατέρα και μητέρα υπέρ εμέ ουκ εστί μου άξιος»
Όλο το Ευαγγέλιο μας διδάσκει ότι πρέπει ν’ αφήνουμε τα πράγματα μικρότερης άξιας για τα υψηλότερα, τα προσωρινά για τα αιώνια, τα λιγότερο καλά για τα καλύτερα, τα ευτελέστερα για τα πολυτιμότερα. Αν η ευαγγελία -η καλή είδηση του Ευαγγελίου- δεν υποσχόταν υψηλότερη άξια, ποιός θα άφηνε τα μικρότερης αξίας πράγματα; Αν το Ευαγγέλιο δεν αποκάλυπτε την υπεροχή των πολύτιμων αγαθών, ποιός θ’ άφηνε τα ευτελέστερα αγαθά; Ποιός θα άφηνε το μέλι και το γάλα, εάν δεν έβρισκε κάτι γλυκύτερο; Ποιός θ’ άφηνε πατέρα και μητέρα, αν δεν έβρισκε κάποιον ακόμη πιο στενό συγγενή; Ποιός θ’ άφηνε παιδιά και φίλους, αν δεν αναγνώριζε κάποιον πιο αγαπητό; Ποιός θα έδινε τη ζωή του εκουσίως στο μαρτύριο και στον θάνατο, εάν δεν αντιλαμβανόταν την αιώνια ζωή;
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι γλυκύτερος από το γάλα και το μέλι· είναι ο πιο στενός συγγενής μας, πάνω κι απ’ τον πατέρα και τη μητέρα μας· πιό αγαπητός σ’ εμάς απ’ ό,τι τα ίδια τα παιδιά και οι φίλοι μας· πιό πολύτιμος απ’ όλους τους ορατούς θησαυρούς· πιό ακριβός απ’ την ίδια τη ζωή μας, διότι Εκείνος δίνει την αιώνια ζωή. Συγκρινόμενο μαζί Του καθετί στον κόσμο είναι κατώτερο, ευτελέστερο, πικρό, αδύναμο, ασήμαντο και προσωρινό. Όποιος δέχεται Αυτόν είναι εύκολο να αφήσει τα πάντα, διότι λαμβάνει το καλύτερο, το άριστον, Αυτόν, ο οποίος είναι το άριστον.
Κύριε Ιησού, Συ που είσαι η Κιβωτός όλων των αιωνίων θησαυρών, βοήθησέ μας ν’ απαλλαγούμε απ’ όλα και ν’ ακολουθήσουμε Εσένα μόνο: το Καλό μας, τη Ζωή μας.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως)
Εκτός Ιησού Χριστού ο άνθρωπος δεν έχει… καμία συγγένεια με το Θεό! (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Μόνον η Εκκλησία διδάσκει και καταδεικνύει ότι πριν δημιουργηθεί ο κόσμος προϋπήρχε ένα σχέδιο για τον κόσμο. Το σχέδιο αυτό υπήρχε στη σοφία, τη βούληση και τη δύναμη του Θεού. Εμείς οι χριστιανοί συμπεριλαμβανόμαστε στο σχέδιο, ως Εκκλησία του Θεού. Σύμφωνα μ’ αυτό ο Θεός μας εξέλεξε προ καταβολής κόσμου για την αγιότητα, τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Ο Θεός μας εξέλεξε εκ των προτέρων και μας υιοθέτησε δι’ Εκείνου. Διά τίνος; Διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ό,τι είμαστε για τον Θεό, είμαστε διά του Ιησού Χριστού. Εκτός Ιησού Χριστού ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δεσμό και καμία σχέση και καμία συγγένεια με τον Θεό! Συνεπώς, η εκλογή και η υιοθεσία μας έγινε διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εκείνος μας εξέλεξε, προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις αυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού (Εφεσίους 1,5)- όπως κάποτε είχε εκλέξει τον Ισραήλ ανάμεσα στα έθνη της γης.
Ουδείς ας μην ισχυριστεί πως τάχα αυτή η εκλογή του Θεού καταστρέφει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ούτε ο χριστιανός να έχει αξία, επειδή είναι χριστιανός, ούτε ο ειδωλολάτρης να καταδικάζεται, επειδή είναι ειδωλολάτρης. Όχι, αυτή η ερμηνεία είναι τελείως εσφαλμένη! Διότι κάποτε ο Θεός εξέλεξε τον Ισραήλ και κάποιοι από τον λαό του Ισραήλ χάθηκαν, ενώ άλλοι σώθηκαν. Εξέλεξε επίσης την αγία Εκκλησία Του, καλώντας όλα τα έθνη και τους λαούς σ’ αυτήν. Η σωτηρία αυτών που Εκείνος εξέλεξε δεν εξαρτάται από μόνη την εκλογή του Θεού, αλλά και από τη θέληση και τον αγώνα του ανθρώπου!
Προαιώνιε Θεέ και Δημιουργέ, ο οποίος μας εξέλεξες για τη σωτηρία, προτού καν μας δημιουργήσεις, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.
Η συγκλονιστική μακροθυμία
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει το ακόλουθο παράδειγμα απ’ τη ζωή του όσιου Μελετίου, που δείχνει την απέραντη ευγένεια ψυχής του μεγάλου αυτού ιεράρχη: «Θα ήταν άδικο να παραλείψει κανείς ν’ αναφέρει το περιστατικό που συνέβη, όταν ο Μελέτιος εκδιώχθηκε από την Αντιόχεια για να οδηγηθεί στην εξορία. Όταν ο κυβερνήτης κάθισε στην άμαξα και έβαλε τον άγιο να καθίσει πλάι του, άρχισε να την οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα καθώς περνούσε μέσα από την πλατεία. Οι πολίτες έβγαιναν απ’ όλες τις πλευρές και πετούσαν πέτρες, που έπεφταν βροχηδόν στο κεφάλι του κυβερνήτη, διότι ο λαός δεν μπορούσε εύκολα ν’ αποχωριστεί τον ιεράρχη του και όλοι ήταν προετοιμασμένοι να αποχωριστούν τη ζωή τους μάλλον παρά τον άγιο! Τί έκανε τότε ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος; Βλέποντας τις πέτρες να εκσφενδονίζονται προς το μέρος τους, κάλυψε με το ιμάτιο του τον κυβερνήτη. Με τη συγκλονιστική μακροθυμία του ντρόπιασε τους αντιπάλους του και δίδαξε με ένα έμπρακτο παράδειγμα τους πιστούς για το είδος συγχωρητικότητας που οφείλουμε να δείχνουμε σε όσους μας προσβάλλουν. Τους έδειξε ότι δεν είναι αρκετό να απέχουμε από κάθε κακή ενέργεια εναντίον τους, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει με όλη μας τη δύναμη ν’ απομακρύνουμε κάθε κίνδυνο που τους απειλεί». Σχετικά με την εξωτερική εμφάνιση του οσίου Μελετίου, ο άγιος Χρυσόστομος λέει τα έξης: «Ήταν πραγματικά μεγίστη απόλαυση να αντικρίζεις το άγιο πρόσωπό του. Όχι μόνον όταν δίδασκε ή κήρυττε, αλλά και όταν απλώς τον κοίταζαν οι άνθρωποι, μετάγγιζε στις ψυχές τους κάθε αρετή».
Για την απελπισία
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γράφει για την απελπισία τα εξής: «Όπως ο Κύριος μεριμνά για τη σωτηρία μας, έτσι και ο διάβολος, ο φονιάς των ανθρώπων, προσπαθεί να φέρνει τις ψυχές των ανθρώπων σε απελπισία». Ο προδότης Ιούδας ήταν ολιγόψυχος και άπειρος στην πνευματική πάλη, γι’ αυτό και ο διάβολος, βλέποντάς τον σε κατάσταση απελπισίας, τον χτύπησε πείθοντάς τον να κρεμαστεί. Ο Πέτρος, ο εκλεκτός λίθος, έπεσε σε μεγάλη αμαρτία, αλλά ως έμπειρος στην πνευματικά μάχη δεν απελπίστηκε και δεν έχασε την παρουσία του Πνεύματος. Αντίθετα, έχυσε δάκρυα πικρά, ολόθερμα μέσα από τη ζεστή καρδιά του· ο διάβολος το είδε κι έγινε καπνός· έφυγε απ’ αυτόν σαν να κάηκε στη φωτιά. Αδελφοί μου, ο όσιος Αντίοχος μας διδάσκει ότι αν πέσει επάνω μας απελπισία, δεν πρέπει να ενδώσουμε σ’ αυτήν αλλά, ενδυναμωμένοι και περιβεβλημένοι την αγία πίστη, να πούμε με μεγάλη τόλμη προς το πονηρό πνεύμα «Τί σχέση έχεις εσύ μ’ εμάς, αποστάτη του Θεού, φυγά του ουρανού και σκλάβε του κακού; Είσαι ανίκανος να μας εμπνεύσεις να κάνουμε κάτι, διότι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, έχει εξουσία επάνω σ’ εμάς κι επάνω σε όλους. Εσύ, δολοφόνε, φύγε από μας! Ενδυναμωμένοι με τον Ένδοξο Σταυρό Του καταπατούμε το κεφάλι του όφεώς σου».
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως)
Η Βίβλος διδάσκει με παραδείγματα.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Η Βίβλος μας διδάσκει με παραδείγματα, ότι ό ηθικός νόμος είναι ο μόνος αληθινός νόμος του Θεού και ότι όλα τα άλλα είναι σκιά του νόμου αυτού. Όποιος έστω και λίγο παραβεί αυτό τον αληθινό νόμο του Θεού και δεν μετανοήσει, πρέπει να πάθει και να υποφέρει. Ο Θεός κτυπά με τιμωρίες αυτούς που αμαρτάνουν για να τους καλέσει σε μετάνοια και μαζί τους απογόνους και τους γείτονες τους. Μόνο η αληθινή μετάνοια και τα επακόλουθά της (αλλαγή, ανανέωση, αναγέννηση) δίνει ικανοποίηση στον αναπόφευκτο ηθικό νόμο του Θεού. Να μερικά παραδείγματα:
Το κτύπημα στον Αδάμ: Όταν ο πρόγονος του ανθρωπίνου γένους αμάρτησε, ο Θεός του είπε: «με μόχθο να καλλιεργείς σ’ όλη σου τη ζωή· αγκάθια και τριβόλια θα σου βλασταίνει και θα τρως το χορτάρι του αγρού» (Γεν. γ΄, 17-18).
Κτύπημα στο διεφθαρμένο γένος: Όταν οι άνθρωποι έγιναν ακόλαστοι «και φθάρθηκε η γη ενώπιον του Θεού και γέμισε η γη με αδικίες… και κάθε πλάσμα απομακρύνθηκε από το δρόμο Του» αφήνει ο Θεός τον κατακλυσμό για να εξαφανίσει κάθε ύπαρξη στη γη, αφήνοντας μόνο το δίκαιο Νώε και την οικογένειά του (Γεν. στ΄. 12).
Το κτύπημα στα Σόδομα: Όπως είναι γνωστό, επιτρέπει ο Θεός την καταστροφή σ’ αυτή την ακόλαστη πόλη, εφόσον σ’ αυτήν δε βρέθηκαν ούτε δέκα δίκαιοι. Σώθηκε μόνο ο δίκαιος Λώτ (Γεν. ιη΄).
Το κτύπημα στον Αυνάν: Αυτός ο Αυνάν σκόρπιζε το σπέρμα του για να μην αποκτήσει απόγονο, τον τιμώρησε ο Κύριος «γι’ αυτό θανάτωσε κι αυτόν» (Γεν. λη΄, 9-10).
Το κτύπημα στο Φαραώ και τη γη της Αιγύπτου: Λόγω της επιμονής και της εναντίωσης στο Θεό, ο Θεός κτυπά τη χώρα της Αιγύπτου και το βασιλιά της με δέκα μεγάλες πληγές οι οποίες περιγράφονται στην Αγία Γραφή (Εξ. Ε΄ – ιβ΄).
Το κτύπημα στη Μαρία, την αδελφή του Μωυσή: Εναντιώθηκε στην αρχηγία του αδελφού της και κτυπήθηκε από λέπρα κι απ’ τη λέπρα «έγινε άσπρη σαν το χιόνι» (Αρ. ιβ΄).
Το κτύπημα στο Αχάν: Που κατά τη διάρκεια του πολέμου έκανε ληστεία, έκλεψε και έκρυψε. Λιθοβολήθηκε (Ισ. Ν. ζ΄).
Το κτύπημα στο βασιλιά Σαούλ: Που καταπάτησε την εντολή του Θεού και άρχισε να καλεί πνεύματα (πνευματισμός). Έχασε τη μάχη και αυτοκτόνησε.
Το κτύπημα στο βασιλιά Δαυίδ: Λόγιο της μοιχείας και της δολοφονίας που έπραξε, έγινε στο σπίτι του μοιχεία και δολοφονία ανάμεσα στους γιους και τις κόρες του (2 Βα. Ζ΄).
Το χτύπημα στη Μιχάλ: Η Μιχάλ χλεύασε το βασιλιά Δαυίδ, το σύζυγο της, επειδή κατά τον ενθουσιασμό του στην προσευχή τραγουδούσε και χόρευε μπροστά στο Θεό. Γι’ αυτό τιμωρήθηκε με ατεκνία σ’ όλη της τη ζωή (2 Βσ. Στ΄, 23).
Το κτύπημα στο βασιλιά Οζία: Όταν αυτός ο βασιλιάς αυθαδίασε και υπερηφανεύτηκε περιφρονώντας τους ιερείς απ’ το ιερό του Θεού, πήρε το θυμίαμα να θυμιάσει ο ίδιος το ιερό· εκείνη τη στιγμή εμφανίσθηκε λέπρα στο μέτωπό του. Γι’ αυτό τον απομάκρυναν απ’ την πόλη και απομονώθηκε απ’ το λαό (2 Πρ. κστ΄, 16).
Το κτύπημα στο βασιλιά Βαλτάσαρ: Που στο γλέντι της αυλής διέταξε να φέρουν τα ιερά σκεύη του ναού της Ιερουσαλήμ για να πιούν οι καλεσμένοι του κρασί. Όσο οι καλεσμένοι του έπιναν, ένα αόρατο χέρι ψηλά στον τοίχο έγραψε αυτές τις τέσσερες λέξεις: μενέ μενέ τεκέλ ου-φαρσίν. που σήμαιναν τη θανατική καταδίκη του βασιλιά. Την ίδια νύχτα δολοφονήθηκε ο βασιλιάς Βαλτάσαρ (Δαν. ε΄).
Παραθέσαμε εδώ μερικά παραδείγματα απ’ την Παλαιά Διαθήκη. Αφήνουμε τους αναγνώστες να θυμηθούν μόνοι τους παρόμοια παραδείγματα απ’ την Καινή Διαθήκη, όπως το τέλος του Ιούδα, το χαμό του Ηρώδη, το θάνατο του Ανανία και της Σαπφείρας. κ.τ.λ.
(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Εμμανουήλ», εκδ. Χρόες.)
Για το λόγο του Θεού που είναι κραταιότερος και από το θάνατο.(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Όσο διαρκεί η φλόγα ενός κεριού σ’ ένα δωμάτιο, εκεί δεν υπάρχει σκοτάδι, διότι το κερί εκπέμπει φως. Αν το φαγητό αρταίνεται με αλάτι, συντηρείται και δεν σαπίζει. Αν κάποιος συντηρήσει στην καρδιά του τα λόγια του Χριστού, αυτός διατηρεί στη ψυχή του το αλάτι και το φως και η ζωή κατοικεί εντός του. Μια τέτοια ψυχή δεν θα σκοτεινιάσει σε τούτη τη ζωή, ούτε θα γνωρίσει τη σήψη του θανάτου.
Όποιος συντηρεί μέσα του το λόγο του Χριστού, αυτός ο λόγος τον τρέφει, τον στηρίξει, τον φωτίζει και τον αναζωογονεί. Είτε είναι έν σώματι, είτε εκτός του σώματος, πάντως αισθάνεται εξίσου ζωντανός μέσα απ’ το λόγο του Χριστού. Ο θάνατος μπορεί να χωρίσει τη ψυχή από το σώμα του, αλλά όχι και από το Χριστό, δηλαδή από την αθάνατη και αιώνια ζωή. Ο θάνατος του σώματός του απλώς θα επιτρέψει στη ζωηφόρο ψυχή του μια πιο ελεύθερη έξοδο για να εγκολπωθεί τον Αγαπημένο Χριστό, τον Ζωοδότη.
Αλλά, αδελφοί μου, τί σημαίνει να συντηρούμε εντός μας τον λόγο του Θεού; Σημαίνει, πρώτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στο νου μας, να τον σκεπτόμαστε· δεύτερον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη καρδιά μας αγαπώντας τον τρίτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη θέλησή μας, εκπληρώνοντάς τον με τις πράξεις μας· τέταρτον, να συντηρούμε το λόγο του Χριστού στη γλώσσα μας, ομολογώντας τον ανοικτά όπου χρειάζεται. Έτσι, το να συντηρούμε το λόγο του Χριστού σημαίνει να γεμίζουμε με αυτόν και να τον εφαρμόζουμε. Όποιος συντηρεί με αυτόν τον τρόπο το λόγο του Χριστού, στ’ αλήθεια δεν θα γευτεί ποτέ θάνατο.
Ω Κύριε, Παντοδύναμε Κύριε, συ, που είσαι κραταιότερος από το θάνατο, δώσε μας δύναμη και κατανόηση, ώστε να τηρήσουμε τον άγιο λόγο Σου μέχρι τέλους· ώστε να μη γευθούμε ποτέ το θάνατο και ο θάνατος ποτέ να μην μας γευθεί· και η σήψη ποτέ να μην αγγίξει τις ψυχές μας.
Πανοικτίρμον Κύριε ελέησέ μας!
Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις!
Σχετικά με την αδιάλειπτη θεωρία του Θεού, ο άγιος Αντώνιος διδάσκει τα εξής: «Ας διαμένει η ψυχή σου εν Κυρίω σε κάθε περίπτωση κι ας παραμένει το σώμα σου στη γη σαν άγαλμα. Πάντοτε ευθυτενής να ίστασαι ενώπιον του προσώπου του Κυρίου. Ας παραμένει συνεχώς στα μάτια σου ο φόβος του Θεού, η μνήμη του θανάτου και η αποστροφή προς καθετί εγκόσμιο. Να πεθαίνεις κάθε ημέρα για να ζεις, διότι όποιος φοβάται το Θεό θα ζει για πάντα. Νήφε διαρκώς για να μην πέσεις στη ραθυμία και την ακηδία. Ν’ αποστρέφεσαι καθετί εγκόσμιο και ν’ απομακρύνεσαι απ’ αυτό· διαφορετικά αυτό θα σε απομακρύνει απ’ το Θεό. Ν’ αποστρέφεσαι καθετί που μπορεί να καταστρέψει τη ψυχή σου. Μην παρεκκλίνεις απ’ το Θεό προς χάριν των φευγαλέων πραγμάτων. Μην παραδειγματίζεσαι από κάποιον πιο αδύναμο από εσένα, αλλά να μιμείσαι τα χαρίσματα τα κρείττονα ενός πιο τέλειου. Προσκολλήσου στο παράδειγμα εκείνων που αγάπησαν τον Κύριο με όλη την καρδιά τους και έχουν κάνει καλά έργα. Πριν απ’ όλα, αδιαλείπτως να εκχέεις προς το Θεό την προσευχή σου, ευχαριστώντας Τον για όλα όσα σου συμβαίνουν. Αν τηρείς όλες τις εντολές Του θα λάβεις την κληρονομιά: «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορινθ. 2:9).
Αν έχουμε ελπίδα για τη σωτηρία μας, έχουμε και ελπίδα για την αγιοσύνη!
«τοις αγίοις τοις ούσιν εν Εφέσω», (Εφ. 1, 1)
Ο απόστολος αποκαλεί αγίους τους χριστιανούς στην Έφεσο. Δεν αποκαλεί αγίους έναν ή δύο ή μία ομάδα μόνον, αλλά όλους! Δεν είναι αυτό ένα εξαίσιο θαύμα του Θεού, προς τους ανθρώπους – όχι στην ερημιά, άλλα μέσα σε μια πολιτεία ειδωλολατρική και διεφθαρμένη να γίνονται άγιοι; Άνδρες νυμφευμένοι, οι οποίοι φέρνουν στον κόσμο παιδιά και οι οποίοι συναλλάσσονται και γενικώς εργάζονται, αυτοί να γίνονται άγιοι! Η αφοσίωση, η προσήλωση και ο ζήλος τους για την Πίστη, όπως και η αγιασμένη και καθαρή ζωή τους, δικαιώνουν πλήρως το γεγονός ότι αποκαλούνται άγιοι!
Αν στους σύγχρονους καιρούς οι άγιοι αποτελούν την εξαίρεση μάλλον, σ’ εκείνους τους παλαιούς καιρούς εξαίρεση ήταν οι βέβηλοι. Οι άγιοι τότε ήταν ο κανόνας! Συνεπώς, ας μη σκανδαλιζόμαστε που ο απόστολος αποκαλεί όλες τις βαπτισμένες ψυχές στην Έφεσο «αγίους» και χρησιμοποιεί ένα ακόμη υψηλότερο όνομα για όλους τους χριστιανούς: «υιούς», υιούς του Θεού (Γαλ. 4, 6). Ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμεθα έτσι, όταν μας δίδαξε πως να Του απευθυνόμαστε: ως Πατρός ημών (Ματθ. 6, 9).
Ω αδελφοί μου, μήπως δεν λέμε κάθε ημέρα στο Θεό: «Άγιε Θεέ;». Μήπως δεν αποκαλούμε αγίους τους αγγέλους; Αλλά και τους προφήτες, τους αποστόλους, τους μάρτυρες και τους δικαίους; Μήπως δεν αποκαλούμε άγιο τον ουρανό και τη Βασιλεία των Ουρανών; Ποιός άλλος, παρά ο άγιος, είναι ικανός να εισέλθει στην αγία Βασιλεία; Έτσι, λοιπόν, αν έχουμε ελπίδα για τη σωτηρία μας, έχουμε και ελπίδα για την αγιοσύνη.
Ω άγιε Θεέ, ο οποίος σκηνώνεις στην αγιότητα και αναπαύεσαι εν μέσω των αγίων και καλείς προς Σε τους αγίους και τους δείχνεις το έλεός Σου, βοήθησε κι εμάς να γίνουμε άγιοι – στα λόγια, στις σκέψεις και στα έργα μας – προς δόξαν Σου και προς χάριν της σωτηρίας μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου