ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΕΔΙΑ

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά

Στην εκκίνηση της ζωής τα πάντα είναι διαφορετικά...

Σχετικά Νέα

• Έγινε μπαμπάς στα ... 96 του χρόνια !
• 30χρονος πάτησε τον πατέρα του με ... τρακτέρ
• Πατέρας με πέντε παιδιά έδωσε τέλος στη ζωή του
• Την βίασε μπροστά στη κόρη της
• Σκότωσε τον γιο του επειδή τον πέρασε για ληστή

Τελευταία άρθρα από το PrismaNews.gr

• Η Καλντέρα στη Σαντορίνη ανήκει στο Δημόσιο εισηγείται ο Α.Π.
• Τώρα θέλουν και εθνικό συντονιστή για την πάταξη της διαφθοράς
• Νέες καλλιεργητικές πρακτικές με σεβασμό στη γη
• Αναζητείται για τους πυροβολισμούς στο μπαρ
• Αποκάλυψαν τα επίσημα χαρακτηριστικά του Find 5

της Κατερίνας Μηναδάκη

Τι είναι ο άνθρωπος; Τι είναι ο άνθρωπος; αναρωτιόταν φωναχτά ο Δημήτρης Καλυβωκάς σε μια παλιά ελληνική ταινία βγάζοντας τον επικήδειο του φίλου του Μιχαλάκη.

Εκεί ανάμεσα σε γέλια ο θάνατος περνά σε άλλη διάσταση... εξωραΐζεται!

Δεν είναι όμως έτσι. Είναι πάντα πολύ σκληρός. Είναι ο αποχωρισμός που τον κάνει σκληρό. Έτσι κι αλλιώς το μετά δεν το γνωρίζει κανένας. Ξέρει μόνο αυτό που βιώνει ...

Στον αποχωρισμό θέλω να σταθώ κι εγώ με αυτό το κείμενο, με αφορμή ένα πρόσφατο ρεπορτάζ.

Σκεφτόμουν πως όταν γίνεται γονιός η ζωή σου παίρνει άλλο νόημα. Από τη στιγμή που παίρνεις ένα παιδί στην αγκαλιά σου σκέφτεσαι πως θέλεις να το δεις να μεγαλώνει.

Θέλεις να το δεις να αναπτύσσεται σωστά, να γίνεται δυνατό, να αντέχει ...

Θέλεις να το καμαρώσεις να πετυχαίνει τους στόχους του, να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να παλεύει, να μην το βάζει κάτω εύκολα, να επιβιώνει...

Θέλεις να το δεις να ερωτεύεται, να δίνει και να παίρνει συναισθήματα, να γνωρίζει ανθρώπους και τόπους, να απολαμβάνει τη ζωή...

Θέλεις να το διδάξεις, να του δείξεις το δρόμο, να το αφήσεις να κάνει τα πρώτα του βήματα, να το δεις να πέφτει και να σηκώνεται, να ματώνει τα γόνατα, να προσπαθεί ξανά, να χάνει και να κερδίζει ξανά...

Θέλεις να είσαι εκεί, δίπλα του σε κάθε δυσκολία και κακοτοπιά της ζωής του, να το συμβουλεύεις και να το βοηθάς, να του χαϊδεύεις το μάγουλο όταν πονάει, να του δίνεις ένα φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά για να χωθεί όταν το έχει εκείνο ανάγκη.

Θέλεις απλά να είσαι εκεί...στήριγμα, βράχος και σημείο αναφοράς του.

Όταν κάνεις ένα παιδί νομίζεις ότι μπορείς να είσαι πάντα εκεί. Μπορείς όμως;

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά, λέει μια παροιμία.

Τι γίνεται όταν ο γονιός φεύγει νωρίς αφήνοντας πίσω του παιδιά που τον έχουν απόλυτη ανάγκη;

Πως να νιώθει άραγε ένα παιδί που δεν έχει σε ποιόν να εκμυστηρευτεί την αγωνία και την ανησυχία του για τους βαθμούς στο σχολείο, για τον εφηβικό του έρωτα, για τις επιδόσεις του στο κολύμπι, για τις παρέες του;

Πως να νοιώθει ένας έφηβος που έχει απόλυτη ανάγκη τη συμβουλή του πατέρα του, την αγκαλιά του και την ενθαρρυντική του ματιά πριν βγει στο βατήρα για την κούρσα της ζωής;

Πως μπορεί να νοιώθει ένας έφηβος που μπορεί να πέτυχε όλους τους στόχους του αλλά δεν είχε κανένα δικό του δίπλα για του δώσει ένα φιλί και μια αγκαλιά;

Ίσως τα ερωτήματα που έχω εγώ, ακόμα και αν περνούν κάποτε -κάποτε από το μυαλό εκείνων των παιδιών που η ζωή τα άφησε μόνα να προσπαθούν να βρουν το δρόμο, να μην εκφράζονται, να μην καταγράφονται και να μην κυριαρχούν στη σκέψη τους...

Ίσως μέσα από τη μοναξιά τους να έμαθαν να τα διαχειρίζονται και να τα απωθούν.

Λίγο πιο σκληρά και πιο κυνικά -φαινομενικά τουλάχιστον- ίσως να έχουν βρει τον τρόπο...

Ίσως πάλι εκείνοι που έφυγαν, άθελα τους έτσι νωρίς, να άφησαν ως παρακαταθήκη στα παιδιά τους τέτοια αποθέματα ψυχής που να τους δίνουν τη δύναμη να συνεχίζουν...

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία ΠΕΝΕΣ

Ετικέτες