Η
προσευχή είναι η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τον ορατό κόσμο και το
αόρατο άγνωστο. Γι’ αυτό και είπα πως η προσευχή είναι μία αναζήτηση,
μια εξερεύνηση στον αόρατο κόσμο του προσωπικού μας βάθους που μόνο ο
Θεός γνωρίζει και που μόνο Αυτός μπορεί να μας αποκαλύψει.
Και
είναι δια της προσευχής που, ψηλαφητά στη αρχή, και μέσα στο φέγγος
μιας νέας όρασης, ζητάμε και βρίσκουμε το Θεό και τον εαυτό μας με
κάποιο τρόπο συσχετισμού. Και όταν αργότερα
ένα δυνατότερο φως μας επιτρέψει να δούμε ό,τι μπορέσουμε από το
αόρατο και από το ορατό το οποίο έχει μεταμορφωθεί μέσα στο φως της
δικής του απεραντοσύνης και της αιωνιότητος του Θεού, τότε η προσευχή
γίνεται βίωμα, και ταυτόχρονα μια διαρκής στάση, όπως είπα στην αρχή.
Καθώς ψάχνουμε μισότυφλοι, με την όρασή μας μερικώς αποκατεστημένη, τα
πρώτα βήματά μας στην προσευχή παίρνουν τη μορφή έκπληξης, ευλαβούς
φόβου και μιας αίσθησης μελαγχολίας: Εκπλησσόμαστε ανακαλύπτοντας τον
εαυτό μας, πράγμα που αποτελεί και την αρχή της γνώσεως του Θεού,
εκπλησσόμαστε βλέποντας τον κόσμο ανοιχτό απέναντι στην απεραντοσύνη
του Θεού. Νοιώθουμε φόβο και χαρά και δέος καθώς εισερχόμαστε στην
παρουσία της θεϊκής αγιότητος και ομορφιάς. Και συνάμα θλιβόμαστε για
τον εαυτό μας και για τον κόσμο.
Γιατί είναι θλιβερό να είμαστε τυφλοί, είναι θλιβερό να μην μπορούμε
να ζήσουμε την πληρότητα της κλήσης μας, να παγιδευόμαστε κάθε φορά
μέσα στα στενά όριά μας. Είναι θλιβερό να βλέπουμε τον κόσμο χωρίς Θεό,
αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ ζωής και θανάτου, ανίκανοι να επιλέξουμε τη
ζωή μια για πάντα ή να γλιτώσουμε μια για πάντα από το θάνατο.
Έτσι η κατάπληξη και η θλίψη είναι δύο πηγές της προσευχής μας. Και οι
δύο απορρέουν από τη συνάντηση μας με το βάθος του κόσμου, που τώρα
αρχίζει να μας αποκαλύπτεται στην πληρότητά του. Χωρίς αυτή τη
συνάντηση, ο κόσμος μας και οι δυνάμεις που ενεργούν μέσα του μας είναι
ακατανόητες και συχνά τερατώδεις, μένουμε κατάπληκτοι και φοβισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου