ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ; ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΕΒΕΙΣ;

"Ο Χριστός ουκ ήλθε βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν"

Του π. Βασίλειου E. Bολουδάκη

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα –όσοι τουλάχιστον βρισκόμαστε στη μέση ηλικία και άνω– νοιώθουμε ακόμη πιο έντονα σαν πρόσφυγες στην ίδια μας την Πατρίδα, αφού η Δημόσια ζωή δεν παρουσιάζει πιά σχεδόν κανένα ενδεικτικό της πνευματικότητος με την οποία ανατραφήκαμε από βρέφη για να γίνουμε Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Οι Δημόσιες Υπηρεσίες ψυχρές σε οτιδήποτε θα θύμιζε εκκλησιαστική πνευματικότητα. Προιστάμενοι και υπάλληλοι Υπηρεσιών και καταστημάτων συμπεριφέρονται σαν «άθεοι εν τω κόσμω» και αντιμετωπίζουν ακόμη και τους κληρικούς με τη φράση: «Ορίστε κύριε, τι θέλετε κύριε;», οσάκις έρχονται σε συναλλαγή μαζί τους.

Τα σχολεία δεν είναι πιά φωλιές που θα θερμάνουν τους νεοσσούς αλλά και τους μεγαλύτερους μαθητές με το ήθος, την προβολή πνευματικών προτύπων, με το προσωπικό ενδιαφέρον των διδασκόντων, με την αυταπάρνησή τους και την πνευματική αγάπη τους.

Ακόμη και οι Ναοί πολλών ενοριών, δυστυχώς και της Υπαίθρου, έχουν χάσει την πνευματική ζεστασιά τους και η Ιερατική Πατρική στοργή και αγάπη έχουν αντικατασταθεί από την ψυχρή συναλλαγή και τη συμμόρφωση σε διαδικασίες.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν με Αρχές, μελαγχολούν, και εκείνοι που μεγάλωσαν με εκκλησιαστική πνευματικοτητα, υποφέρουν.

Δεν αναπαύονται πουθενά. Δεν βλέπουν σε καμμιά έκφραση της σύγχρονης ζωής «τον Χριστό των παιδικών τους χρόνων», πολύ δε περισσότερο δεν βλέπουν τον Χριστό όπως μας τον δίδαξαν και μας τον φανέρωσαν με τη ζωή τους οι πνευματικοί μας Πατέρες.

Παντού επικρατεί το πνεύμα του κόσμου. Όποιος έχει συνταχθεί με το πνεύμα αυτό, υπερισχύει. Προβάλλεται, καταλαμβάνει ηγετικες θέσεις, αποκτά ισχυρούς προστάτες ώστε η κατεδάφιση των πνευματικών προπυργίων της Πατρίδος μας να μη συναντήση κανένα εμπόδιο.

Απόλυτη κατοχύρωση της διαφθοράς, όπου και αν παρατηρείται, αρκεί από τα “προιόντα” της να λαμβάνει μερίδιο εκείνος που έχει την εξουσία να την καλύπτη!

Η απελπισία των πιστών ανθρώπων κορυφώνεται όταν διαπιστώνουν πως ούτε στην Εκκλησία δεν μπορούν πιά να ελπίζουν για ψυχική θαλπωρή ούτε και για δικαίωση της αγανακτήσεώς τους εναντίον εκείνων που ισοπεδώνουν, τα πάντα.

Βλέπουν παντού έναν άρρωστο εφησυχασμό, μια συνθηκολόγηση, μια αποδοχή ενός μοιραίου που αναπόφευκτα, πρέπει, τάχα, να δεχθούμε.

Όμως, οι πιστοί άνθρωποι δεν ησυχάζουν με τα κηρύγματα των εφησυχαστών γιατί είναι πράγματι πιστοί και έχουν επίγνωση της μεγάλης τους ευθύνης να καταθέτουν την μαρτυρική τους πράξη κάθε στιγμή της ζωής τους.

Με ένα λόγο οι πιστοί, που αγωνίζονται με ειλικρίνεια και αυταπάρνηση για να επικρατήση στη γη μας και ιδιαιτέρως στην πνευματική μας Πατρίδα, την Ελλάδα, το θέλημα του Θεού, αισθάνονται πνευματικά άστεγοι και ορφανοί, αφού οι τεταγμένοι να είναι Πνευματικοί τους Πατέρες ή συμβιβάζονται με την εξέλιξη των δημοσίων πραγμάτων και την κατάρρευση του ήθους του Έλληνα, θεωρώντας τα –μάλιστα– αναπόφευκτη εξέλιξη του πολιτισμού, ή –στην καλύτερη εκδοχή– ασχολούνται με τα συμπτώματα και όχι με το κυρίως πρόβλημα, που είναι η ολοκληρωτική κατάληψη της περιοχής του Θεού από την Πολιτική Εξουσία.

Ποιός συνειδητά πιστός άνθρωπος αισθάνεται πνευματική ασφάλεια σήμερα στην Πατρίδα μας, ώστε απερίσπαστος να επιδοθή στην προσωπική του καλλιέργεια και στην καλλιέργεια της οικογενείας του; Όταν πρέπει ανά πάσα στιγμή να αντιπαλεύη για να ξεκαθαρίση μέσα του ποιά είναι τελικά η Αλήθεια του Θεού και της Εκκλησίας Του και όχι απλώς ποιά είναι η θρησκευτικοκουλτουριάρικη άποψη εκκλησιαστικών μεγαλοτιτλούχων ή η φιλτραρισμένη από το «πολιτικως ορθόν» της «Νέας Εποχής», πως να του μείνη κουράγιο για να ανδρωθή πνευματικά;

Το σοβαρότερο πρόβλημα σήμερα δεν είναι η πνευματική και οικονομική κρίση, που δημιούργησαν πρωταγωνιστικά οι Πολιτικοί μας, αλλά η έλλειψη Εκκλησιαστικής Αυθεντίας με Πανελλήνιο κυρος και αναγνώριση, που θα λειτουργούσε ως η Όρνις που θα επισυνήγαγε τους πιστούς «υπό τας πτέρυγας» της Εκκλησιαστικής Αλήθειας.

Δεν είμαστε τόσο βαρειά κατατεθλιμμένοι ώστε να χάσουμε την Πίστη μας. Δόξα τω Θεώ! Γι’ αυτό πιστεύουμε, ότι υπάρχουν και στις μέρες μας εκφρασταί της Εκκλησιαστικής αυθεντίας, αλλά, δυστυχώς, είναι κρυμμένοι και, προς το παρόν, δεν εμφανίζονται στο Πλήρωμα της Εκκλησίας.

Όμως, το γεγονός ότι, αφ’ ενός μεν δεν εμφανίζονται ακόμη δημόσια οι ζώντες Οδηγοί και, αφ’ ετέρου, ότι ο Θεός έχει πάρει από την επίγεια ζωή τους Αυθεντικούς Πατέρες μας, εκείνους που μέχρι χθες εμπιστευόμαστε απόλυτα, καταδεικνύει ότι ο Ουρανός έχει φρίξει με την αποστασία του πάλαι ποτέ ευσεβούς Έθνους μας και απέστρεψε το Πρόσωπό Του από τη Δημόσια ζωή μας, αρκούμενος να επιβλέπη μονάδες πιστών ανθρώπων και όχι αγέλες απλώς και ως έτυχε θρησκευομένων.

Ιδιαιτέρως τραγική είναι η απουσία της Επισκοπικής Αυθεντίας από τη Δημόσια ζωή της Πατρίδος μας. Από το ένα άκρο ακούγονται Επισκοπικά λόγια που έχουν καταδικασθεί από τον Θεό και τους ανθρώπους του εδώ και αιώνες, όπως ότι οι Παπικοί δεν είναι αιρετικοί γιατί, τάχα, η σημερινή Σύνοδος των Επισκόπων δεν το παραδέχεται(!) και, από το άλλο άκρο, μια ακατάσχετη «ευσεβής φλυαρία» παπαγαλίζουσα τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, χωρίς, όμως, να εισπράττη ο λαός μας από τους Ποιμένες του ούτε ίχνος από το Θεόμορφο αγιοπατερικό ήθος και την Χριστομίμητη βιωτή των αγίων μας.

Τα δύο αυτά φαινομενικώς άκρα, οι δύο μερίδες, των νεωτεριστών και των πιο παραδοσιακών Επισκόπων, παραμένουν συμπαγή και αρρήκτως συνδεδεμενα σε ένα «σύνδεσμον αδικίας» κατά του Ορθοδόξου λαου, ο οποίος διαπιστώνει ότι, όπως και αν έχουν τα πράγματα, οι «Πρίγκιπες της Εκκλησίας» μένουν πάντα αχώριστοι μεταξύ τους, παρά τις όποιες τους θεωρητικές διαφορές, και χωρισμενοι από τον Λαό του Θεού.

Ο Χριστός, που περιμένουμε μελαγχολικά αλλά και με λαχταρα να Γεννηθή Δυναμικά φέτος, ήλθε στη Γη μας όχι για να επιβαλη μια ειρήνη που θα σκεπάζη την αλήθεια και το ψέμα σε μια «μείξιν άμικτον», αλλά ήλθε «πυρ βαλείν»! Ήλθε να φέρη όχι «ειρήνην αλλά μάχαιραν». Ήλθε να διχάση και τους πιο στενούς συγγενείς μεταξύ τους όταν η συγγένειά τους βρίσκεται μόνο στο αίμα και όχι στο πνεύμα και αυτό, για να χωρίση τελεσίδικα την Αλήθεια από το ψέμα.

Ο Χριστός ήλθε για να διαιρέση τα σπίτια! Τον πατέρα από τον γυιό, την νύφη από την πεθερά! Καί εμείς φοβόμαστε μήπως και διαιρεθεί η Ιεραρχία μας; Βεβαίως να διαιρεθή! Να ξεχωρίση η ήρα από το σιτάρι. Να ξεχωρίσουν οι καθοδηγούντες τους Πολιτικούς από τους υποτακτικούς των Πολιτικών. Οι ψευδοεπίσκοποι από τους Επισκόπους της Εκκλησίας μας!

Τι περιμένουν οι Ιεράρχες μας και δεν καταγγέλουν στον λαό σύνολο το πολιτικό σύστημα που κατεξευτέλισε την Πατρίδα μας και με ασταμάτητη μανία –πότε απροκάλυπτα και πότε υποκριτικά συγκεκαλυμμένα– διώκει τον Χριστό και την Εκκλησία Του, με το να πριονίζη την πνευματική μας ζωή;

Πού αποσκοπούν οι Ιεράρχες μας; Έως πότε θα σέβονται τους ασεβείς; Εάν τώρα που όλος ο Ελληνικός λαός έχει σιχαθεί τους Πολιτικούς και έχει πρωτοφανή αγανάκτηση εναντίον τους, οι Ιεράρχες μας δεν τολμούν να εκφράσουν τον λαό μας, τότε δεν μας χρειάζεται άλλη απόδειξη για να βεβαιωθούμε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ηγείται αλλά καθοδηγείται από τους Πολιτικούς!

Δεν βλέπουν οι Ιεράρχες μας ότι η ώρα είναι ήδη περασμένη, ότι «προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα»; Με συναισθηματικορομαντική θρησκευτικότητα και πολιτική υποταγή θα σώσουμε τον λαό μας; Θα αφήνουν επί πολύ ακόμη, οι όντως πιστοί και ευσεβείς Ιεράρχες μας, τους θρησκευτικούς και πολιτικούς λύκους να συνεργάζονται αρμονικά, κατασπαραζοντες την Ποίμνη του Θεού μας, την Ελλάδα μας, για να μην διχάσουν, τάχα, τον λαό από τους πολιτικούς του ή από τους κακούς Ποιμένες του; Είναι κακό να διχάσουμε τον λαό από τους εχθρούς του; Εκτός και αν δεν έχουμε ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει, οπότε είμαστε ακόμη πιο επικίνδυνοι!

Οι «καιροί ου μενετοί»! Ή τώρα, άμεσα, θα γίνη κάτι, ή, Ελλάδα, ως Μοναδική Πνευματική Ορθόδοξη Κοιτίδα, ήλθε το τέλος σου!

Η Γέννηση του Χριστού μας να μην αφήση να «αρθή η Βασιλεία Του» από τον Τόπο μας, αλλά να διχάση με απόλυτα πνευματικό τρόπο το ψέμα, που λαθραία και ύπουλα πολιτογραφήθηκε ως Ορθόδοξο και Ελληνικό, και να δώση «ισχύν τω λαώ Του», ώστε και πάλι από την Πατρίδα μας να δοξασθή «το Όνομά Του εν τοις Έθνεσι»!